Gomari i ngarkuar me kripë

Na ishte njëherë një bakall shëtitës që kishte një gomar dhe, kur dëgjoi se shitej kripë me çmim të lirë në bregdet, mori gomarin dhe u nis për të blerë ca.
Pasi e ngarkoi kafshën me aq sa mund të mbante, shitësi i hoqi udhë nëpër një monopat të ngushtë guri derisa gomari ra papritur në lumin që gjarpëronte poshtë këmbëve të tyre.
Kur kripa u shkri në ujët e lumit, gomari, tashmë i çliruar nga barra, doli fare lehtë nga uji. Ca kohë më vonë, bakalli u nis përsëri në bregdet dhe e ngarkoi gomarin edhe me më shumë kripë se herën e parë.
Gjatë rrugës për në shtëpi iu desh të kalonin lumin, në të cilin kishte rënë dikur gomari, dhe këtë herë kafsha u rrëzua qëllimisht në ujë. Edhe kësaj here kripa u shkri dhe gomari u lirua sërish nga ngarkesa.
I shqetësuar nga humbja e kripës, shitësi filloi të vriste mendjen për të gjetur një mënyrë që t’ia hiqte mendjen gomarit nga këto lloj marifetesh. Kështu, në udhëtimin tjetër drejt bregut, e ngarkoi gomarin me sfungjer.
Kur iu afruan të njëjtit lumë si më parë, gomarit iu kujtuan hilet e vjetra dhe ra prapë në lumë. Mirëpo sfungjerët u lagën dhe kafsha, për të keqen e vet, zbuloi se barra ishte dyfishuar në vend që të lehtësohej.
Porosia që del nga kjo fabul është se: një hile nuk mund të ecë gjithmonë.