Goja e ngjalës

Një ditë Nëna Natyrë mori pamjen e një peshku të bukur, zbriti nën sipërfaqen e detit për të parë nëse, aty poshtë, ishte gjithçka në rregull. Një rrjetë! Rrjeta e parë e hedhur në det nga njerëzit!

Nëna Natyrë mund ta kishte prishur brenda një minute, por deshi të sillej si peshk deri në fund dhe e la veten të kapej nga rrjeta e tmerrshme.Pikërisht në atë moment aty kaloi një tufë me ngjala që, siç e dini, një herë në vit lënë lumin dhe shkojnë në det, duke përshkuar distanca të gjata oqeanike.

Njëra prej tyre vuri re rrjetën, dalloi edhe peshkun e ngecur brenda saj. Nuk hezitoi: u shkëput nga tufa, shkoi pranë peshkut dhe duke e kafshuar rrjetën e çliroi peshkun e madh.

Domethënë çliroi Nënën Natyrë, e cila, duke e falënderuar e mallëngjyer, i tha ngjalës: “Di t’i përdorësh mirë dhëmbët e tua. Që këtej e tutje të vegjlit e t’u do t’i kenë të gjithë dhëmbët në gojë sapo të lindin!”. Ky ishte shpërblimi që i bëri Nëna Natyrë për ndihmën që i dha. Kjo fabul na mëson se nëse u ndihmojmë atyre që janë në rrezik dhe i shpëtojmë, atëherë kjo gjë herë do kurdo do të kthehet me shpërblim.

Melegari