Minjtë gjeneralë

Mes minjve dhe nuselalave nuk ka pasur kurrë harmoni. Në fakt, herë pas here mes tyre plas lufta dhe natyrisht, në shumicën e rasteve, ishin minjtë ata që dilnin humbës, pasi nuselalat ishin shumë më të shkathta.
Gjatë një prej këtyre konflikteve, minjtë, të përgjysmuar nga një sërë betejash të humbura, u mblodhën në një asamble dhe vendosën të mos sulmonin më të gjithë bashkë, si kishin bërë gjithmonë, por ta ndanin ushtrinë në reparte dhe në krye të çdo reparti të vihej një mi gjeneral.
Ata mendoni se nëse janë më të organizuar, do të jenë më të suksesshëm. Të zgjedhurit në këtë post të lartë e morën shumë seriozisht, prandaj kërkuan edhe të vishnin diçka që t’i dallonte nga minjtë e tjerë, domethënë ushtarët e thjeshtë. Madje përshtatën edhe nga një helmetë me ca brirë të dukshëm.
Nuk e kishin bërë kurrë këtë! Në të vërtetë, që mburrja jo vetëm është e panevojshme, por shpesh e dëmshme, u vërtetua në betejën e ardhshme vendimtare. Minjtë e mundur duhej t’i kthenin shpinën armikut dhe të futeshin nëpër vrimat e tyre.
Të gjithë ata që nuk kishin rënë në fushë të betejës arritën të strukeshin nëpër vrima. Të gjithë, me përjashtim të gjeneralëve mburracakë, të cilët nuk arritën të futeshin në vrima për shkak të brirëve të gjatë që kishin në helmeta, kështu që u zunë rob nga nuselalat dhe përfunduan si ushqim i tyre.