Si gjithë të tjerët

nga Mimoza GJOKUTAJ

Keli ka një vëlla më të madh se veten, i cili ka kaluar një sëmundje të rëndë. Ai lëviz me shumë vështirësi flet shumë ngadalë dhe nuk kuptohet kur flet. Gjithë ditën ai rri në shtëpi dhe nuk ka mundësi që të shkojë në shkollë, pasi i duhet një karrocë dhe një person që ta shoqërojë. Prindërit e Kelit vërtet kanë një hall të madh për Besin, i cili qëndron gjithë ditën në shtëpi. Keli kujdeset shumë për të, i ka blerë kufje të reja për magnetofonin, që ai të dëgjojë muzikë, pasi e pëlqen shumë atë, i ka blerë edhe disa lodra të tjera me të cilat ata luajnë bashkë kur Keli kthehet nga shkolla. Keli vazhdon klasën e katërt dhe çdo ditë kur bën mësimet, Besi i afrohet dhe gëzon kur sheh të vëllanë që lexon apo shkruan. Ndonjëherë bën edhe ndonjë gabim, i merr vëllait lapsin apo stilolapsin dhe provon të shkruajë duke zhgaravitur fletoret e Kelit. Ai mërzitet me vëllanë por nuk e qorton, e merr i jep një libër apo fletore dhe çon në këndin e tij. Po në këto çaste fillon mërzitja e Besit, qan, bërtet, kërkon të thotë diçka, shprehet në gjuhën e tij, të cilën tashmë e njeh vetëm Keli. Shpesh Keli merr letra të mëdha dhe i mësonbBesit shkronjat. Tashmë Besi ka mësuar të shkruajë të gjitha shkronjat e mëdha të shtypit dhe emrat e pjesëtarëve të familjes së tij. Sa të gëzuar janë të dy vëllezërit për këtë. Keli i ka lehtësuar shumë prindërit me sjelljet dhe ndihmën që ai jep të vëllait. Një ditë, mësuesja e qortoi Kelin për zhgaravinat e bëra në fletore. Keli i tregoi mësueses se kush i kishte bërë. Mësuesja u mendua pak dhe i tha Kelit:
-A mund të vijë Besi në shkollë me ty?
Keli u mendua pak dhe menjëherëu përgjigj:
-Unë dua shumë, shumë mësuese që ai të vijë në shkollë, por kam frikë se shokët do të tallen me të. Pastaj ai nuk ecën dot vetë, na duhet edhe një karrocë.
Mësuesja që e kishte pritur këtë përgjigje vazhdoi të flasë:
-Nesër gjithë klasa do të vijë në shtëpinë tënde që të takohet me Besin.
Për karrocën do të kërkojmë në një shoqatë, që të na ndihmojë dhe çdo ditë nxënës nga klasa jonë të vijë me radhë që ta marrim dhe ta përcjellim Besin për në shkollë. Keli nuk e dinte se mësuesje kishte biseduar që më parë me shokët e tij më të ngushtë për këtë gjë. Keli sa nuk u çmend nga gëzimi, nga kjo bisedë me mësuesen e tij. Po i realizohej një ëndërr për të cilën kishte biseduar disa herë me prindërit dhe po gjenin dot zgjidhje. Sapo u kthy në shtëpi u tregoi në fillim prindërve çfarë kishte ndodhur. Ata u gëzuan dhe u shqetësuan. U vinte mirë po u dukej dhe vështirë. Nëna u qetësua më parë, ajo menjëherë filloi të lëvizë me shpejtësi në shtëpi. Ajo duhej të përgatitej për të nesërmen. Keli pasi mbaroi bisedën me prindërit shkoi në dhomën e Besit, i cili në atë kohë po flinte. E zgjoi dhe filloi t'i rrëfejë me kujdes. Fliste duke lëvizur duart, i tregonte atij për shokët, edhe pse disa nga shokët e tij ai i njihte. Kur Besi mësoi gjithçka, ai ndryshoi pamjen, një lumturi e madhe i përshkoi gjithë qenien e tij. E shikonte të vëllanë me shumë nostalgji dhe nuk pranonte që ai të largohej për asnjë çast nga sytë. Sapo qëllonte që Keli të mos shfaqej para tij, ai thërriste: Keliiii! Keliiii!
Dhe kokët të ngritur lartë dhe përballë fytyrës së Kelit priste që ai t'i thoshte edhe
diçka tjetër. -Edhe prapë, edhe prapë,- përsëriste ai. Donte që Keli t'ia përsëriste bisedat pa mbarim. Keli filloi të përgatiste dhomën e vëllait; vendosi nëpër mure gjithë punimet e tij, fjalët që kishte shkruar, vizatime e thjeshta, zhgaravinat, figurat e ngjitura nëpër fletë të bardha, koleksionin e futbollistëve, sistemoi lodrat e tjerë. Kështu dhoma mori pamjen e një dite feste. Besi filloi të shqetësohej për një
karrocë të vjetër, që ai përdorte në shtëpi. I bëri vëllait me dorë në drejtim të saj:
-Po këtë? Keli iu përgjigj shkurt: -Nesër! Atij sikur nuk i pëlqeu kjo përgjigje,por përsëri heshti. Të nesërmen në shtëpi me të vëretetë ishte festë. Të gjithë prisnin. Kishin ardhur edhe gjyshja me gjyshin të merrnin pjesë në këtë ditë, pasi ata e kishin rritur Besin për shumë vite kur nëna e tij shkonte në punë dhe ai kishte shumë nevojë për ndihmë. Në orën 2 pas dreke u dukën para pallatit një tufë fëmijësh.Të tërë mbanin në duar dhurata të vogla, lule, libra e tjerë. Në fund të grupit qëndronin dy nxënësit më të mëdhenj të klasës, të cilët shynin një karrocë shumë të bukur në dy rrota, mbi të cilën kishin vendosur njëçantë shkolle të mbushur plot me libra. Kur hynë në shtëpinë e Besit, të gjithë të afërmit ishin të emocionuar dhe dikush qante nga gëzimi. Fëmijët pasi qëndruan përreth 30 sekonda, nuk kishin durim, donin të lëviznin. Ata morën Besin e hypën në karrocë, i vunë çantën përpara dhe u nisën me nxitim drejt shkollës. Në klasën e tyre prisnin një grup vajzash, të cilat ishin kujdesur përgjithçka. Atë ditë ata festuan mirëseardhjen e shokut më të ri të klasës, duke kënduar e kërcyer. Shumë të lumtur ishin të gjithë: prindërit, mësuesja, shokët, Besi. Por më i lumtur nga të gjithë ishte Keli. Atij i ishte realizuar ëndërra më e madhe e jetës.