Dëshmori i Kombit Agim Ramadani

Agim Ramadani “KATANA” multidimensional
1964 - 1999
Poet, piktor, artist, strateg dhe legjendë e shqiptarizmit lindi në fshatin Zhegër të komunës së Gjilanit, me 3 maj të vitit 1964. Shkollimin filor e kreu në vendlindje, të mesmin në Gjilan, ndërsa Akademinë ushtarake-drejtimi i komunikacionit në Zagreb të Kroacisë.
S’ka dyshim se atdheu ynë përherë kishte njerëz fisnikë, bujarë, atdhedashës që i kontribuan vendit në të gjitha format qe ishte e mundur, atë qiell e mal që i rriti, ata gurë e drunjë që e rrethuan, atë djep të përkundur me ujvara eposesh të kahershëm, e kanë mbrojtur me pushkë edhe të parët e tij. Ata janë thirrur në luftë dhe kanë dhënë jetën përmes krismash lirie. Pas-ardhesit e kesaj treve qe po lindnin e kanë dashur atdheun e tyre përmes imazheve të fuqishme të artit, përmes magjisë së tingujve apo ngjyrave e duke mos munguar as vargu i shkruar i poetit që ne një të ardhme shumë të shkurter te gjitha aktivitetet e shenuara do behen realitet e asj qe e percolli plot at jete te kolosit te Zhegrës së Gjilanit. Edhe kjo është dashuri. Se dashuria e atdheut nuk matet me kut por me shpirt dhe shpirti dhëmb kurdoherë kur dhëmb zemra e kombit dhe,pashmangshmërisht, si prej një force kozmike edhe pushka edhe penda nisen njëherësh për në rrugëtimin e lodhshëm për të shuajnë brengat e Atdhuet.
Tek biri i kombit Agim Ramadani,pergjatë tërë jetës së tij ndonese deri në çastin e fundit të jetës së tij jetuan së bashku edhe poeti edhe luftëtari, edhe piktori i madh edhe patrioti i flaktë, por mbi të gjitha edhe shpirti i guximtarit. Inspirimin për artin ja ka falur natyra e bukur e Kosovës kreshnike, ai reliev i thyer dhe i blatur dhimbjesh të mëdha. Ai e ka ndjerë brengën e madhe të atdheut qoftë edhe kur merrte në duar penelin,qoftë edhe kur merrte penën të shkruante, qoftë edhe kur më pas, rroki armën për t’i bëre realitet veprat e shkruara dhe pikturat që jetojnë bashkë me lirine e atdheut të tij.
Sikur të marrim parasush karakterin e legjendës Agim Ramadani, padyshim se ne brendinë e tij janë ndërthurur si tek rrallë-kush prej nesh, qetësia dhe mendimi përpara fletës së bardhë apo tablos, me vrullin dhe dinamizmin e pa përmbajtur në beteja, atëherë kur ishte fjala për të mbrojtur nënën e babën,motrën e vëllanë, pyllin dhe malin, votrën dhe livadhin, përfundimisht tokën që e rriti – Atdheun që e ndrroj me një jetë vetem e vetem pasardhesit dhe një popull i tij të jenë të lirë.
Lindi në bjeshkë të Kosovës martire, Agim Ramadani do të dallohej qysh në fëmijëri për ndjenjat e holla prej artisti, më pas duke lexuar në gjuhën e bukur shqipe, duke ngarendur në malet dhe kodrat e Karadakut kreshnik, vetëdija e këtij kolosi duket se u trondit prej një të vërtete të madhe. Mbi supe malesh e kodrash të Gjilanit, sikundër në supe malesh të krejt Kosovës martire, më shumë se rebeshe shirash, më shumë se mjegullnaja, vareshin epose kreshnikësh. Shpirti i Agimit, nuk mund të mos ndjente këto epose që vinin prej larg, për të shkuar sërish larg. Kumti i tyre do ftonte Agimin dhe krejt gjeneratën e vet t’i sendërtonte këto epose, t’i përcillte ata me po atë heroizëm që etnitë e lashta arbërore i patën lindur.
Demonstratën e ditëve të para të prillit 1981, Agim Ramadani e përjetoi si një rizgjim i madh. Një paralele e çuditshme! Rizgjimi i natyrës, ai riciklim i njëmendë i natyrësh do të zgjonte në shpirtërat e gjeneratës studentore të Kosovës, shpresën e lirisë. Agim Ramadani ishte piktor.Ai mund të merrte telajon,penelat, bojërat dhe mund të ngjitej livadheve për të ngatjetuar pranverën. Agim Ramadani ishte poet. Ai mund të rrëmbente fletoren dhe lapsin duke medituar pranë lumenjëve a përrenjëve që i gëzoheshin shkrirjes së dëborërave.Agim ramadani ishte luftëtar. Dijet emarra në shkollën ushtarake në Zagreb e shtynin të ishte në radhët e para të barikadave studentore. Ai nuk vonoi, ç’prej atij momenti Agim Ramadani do të ngarendëte në krejt viset e Kosovës kreshnike, do të fliste aq bukur, do të çonte peshë zemrat e gjeneratës së vet, do të organizonte, do të drejtonte luftën guerile që toka e qielli i Kosovës të ishin të lirë, që atdheu të mos frigohej prej kurtheve, planeve makabër dhe dhunës etnike të kalkuluar në qendrën e shovenizmit sllav, Beograd.
Kështu për të ardhur në pranverë të vitit 1999. Evropa (e pandërgjegjshme deri më atëherë) dhe krejt qytetërimi i saj, po përballeshin në shkurt-marsin e këtij viti me një nga shfaqjet më shnjerzore, më të shëmtuara, më primitive, të gjenocidit të egër shoven serbosllav ndaj racës së pastër shqiptare. Kryekrmineli i racës sllave, tashmë në gjygjin e Hagës, e shfrytëzoi periudhën tri javore, midis dy takimeve të Rambujes duke shpërndarë urgjnetisht forcat që do të realizonin spastrimin masiv ndaj shqiptarëve. Mbi 40 mijë trupa ushtarake pushtuese të rregullta, me dhjetra mijëra paramilitarë kriminele, 1 mijë tanke dhe 700 graka artilerie do të lëshoheshin si lukuni ujqish, ndaj popullsisë së pambrojtur shqiptare. Një zyrtar i lartë i OKB-së, Stefan di Nistoura, do të deklaronte; “Ajo që po ndodh sot në Kosovë është tragjedia humanitare më cinike, me e kalkuluar dhe planifikuar me një logjikë të akullt, të cilët unë, nuk e kam parë në asnjë rast, gjatë 29 vjetëve që punoj për Kombet e Bashkuara” (Gazeta “Ushtria”-Tiranë,12.03.1999).
Agim Ramadani së bashku me Rustem Berishën, Bislim Zyrapin, Sali Çekun, Naim Malokun, Ramush Haradinajn e dhjetra prijës të tjerë, patën organizuar dhjetra beteja, duke mos dashur të lënë nismën ushtarake në duart të pushtuesve shoven serbosllav. Fjalëpak por trim e patriot, Agimi do të jepte në këto luftime shembullin e vyer të një kuadri, i cili do të përballej vetë me armikun, në pozicionin më të vështirë, duke dashur të ruaj në çdo moment jetët e bashkëluftëtarëve të vet. Në Dukagjin a Drenicë, në disa prej aksioneve të kryera prej trimave të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, do të binte në sy dëshira e Agim Ramadanit për të fituar me çdo kusht, për të shporrur saora bandat kriminele serbosllave nga toka arbërore. Shpirti i një luftëtari dhe artisti, në këtë rast dhemb dyfish.
Në marsin e vitit 1999, gjeografia e spastrimit etnik serbosllav kish përfshirë zona të tilla si: në Veri: Podujevë-Mitrovicë-Drenicë; në Perëndim: Pejë-Gjakovë-Deçan; në Jug: Malishevë-Suharekë-Prizëren. Ndër objektivat kryesore të beogradit shoven ishte egzodusi i dhunshëm i shqiptarëve etnik nga trojet e veta, për të afruar deri diku një ballancë banorësh me pakicat serbe etj. në Kosovë, ku më pas lehtësisht do të bëhej një referendum për shkrirjen e Kosovës në territorin serb. Ndaj gjatë egzodusit të paparë ndonjëherë, shqiptarëve u merreshin dokumentat e indentifikimit dhe hidheshin në zjarr me qëllim që këta mos të identifikoheshin si banorë të atyre viseve. Marria e pushtuesve serb ka kaluar gjdo kufi. ”Aktualisht rreth 80 për qind e fshatrave të Kosovës janë mbështjellë me tym e flakë. Ky zjarr i është vënë Kosovës nga ushtria, policia dhe forcat paramilitare serbe me urdhër të Millosheviqit dhe me vendim të parlamentit të atij shteti. Politika e “tokës së djegur” nuk po zbatohet për herë të parë në Kosovë nga pushtuesi serb. Unë e njoh mirë historinë e popullit tim, atë e kam mësuar qysh në fëmijëri, në këngët e djepit kur gjyshja më thoshte: U bëfsh trim për Kosovën !” (“Burrat e Kosovës e kanë vendin në UÇK” intervistë e Kolonel Bislim Zyrapit.

Gazeta “Ushtria” Tiranë më 8 mars 1999 ).
Agim Ramadani, në ditët e para të marsit 1999, gjendet në shtetin amë. Ndonëse nuk dinte gjë për fatin e prindërve të vet, ndonëse ndiqte me dëshprim eksodin biblik të bashkëkombasve të vet përmes zjarreve dhe krismave, ai me mprehtësinë e një ushtaraku të vërtetë, do të bashkohej rreth idesë së Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së për një operacion mësymës në shkallë të gjërë kundër makinës ushtarake pushtuese serbosllave. Ai do të organizonte luftëtarët e Brigadës 138, në rrethina të Kukësit dhe ndërkaq do të influenconte tek eprorët më të lartë të tij për fillimin e menjëhershëm të mësymjes, pasi kjo mësymje do të krijonte parakushte të favorshme për futjen e forcave të NATO-s në vise të Kosovës. Pikërisht në këto momente, falë guximit të Agim Ramadanit dhe qindra prijësve të tjerë të UÇK-së, Shtabi i Përgjithshëm hartoi planin për çlirimin e Kosovës, duke patur si bazë nisjeje, tokën kufitare ndërshqiptare. Ky plan mori emrin e koduar “Shigjeta” dhe përfshinte brezin e mësymjes: mali i Kallabakut – mali i Markofçes, Ferizaj-Prishtinë me dy drejtime operative. Drejtimi i parë; Padesh-Kosharë-Junik-Klinë. Drejtimi i Dytë; Helshan-Pashtrik-Rahovec-Malishevë-Prishtinë. Sipas të dhënave që ndodhen aktualisht në arkivin e ministrisë së Mbrojtjes, në Tiranë, operacioni në fjalë do të zhvillohej në tri faza.

Faza e parë, do të ishte lufta në Koshare, e cila do të fillonte me futjen në luftim të trupave të përqëndruara në Papaj.
Faza e dytë kish të bënte me kalimin në mësymje në drejtimet e Pashtrikut ndërsa faza e tretë do të ishte thellimi i mësymjes drejt Koritnikut dhe Kallabakut.

Në operacionin “Shigjeta” (po sipas të dhënave në Ministrinë e Mbrojtjes në Tiranë) parashikohej një bashkëveprim i ngushtë i forcave të UÇK-së që mësynin përballë, me ato që vepronin në shpinë të armikut, në mënyrë të veçantë në zonën e Pashtrikut dhe Dukagjinit. Për drejtimin e operacionit, në frontin e vështirë të Koshares dërgohet Brigada 138 e komanduar prej Rustem Berishës dhe Agim ramadanit. Ndërsa përfaqsues pranë këtij formacioni luftarak, nga ana e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së u dërgua Nasim Haradinaj. Në memoaret e luftës shënohet; ”Forcat e drejtimit të parë operativ, nën komandën e Rustem Berishës, me shef shtabi Agim Ramadanin, në mirëkuptim të plotë me përfaqsuesin e shtabit të Përgjithshëm Nasim Haradinaj, morën detyrën luftarake nga SH.P.UÇK-së me këtë përmabjtje, pasi të shpërthenin kufirin Shqipëri-Kosovë, të kapnin pikën strategjike Rasën e koshares dhe të hapnin korridorin e furnizimit, duke u lidhur me zonën e Dukagjinit, nën komandën e Ramush Haradinajt. Në të pastajmen, me krahmarrjen nga e majta, të rrethonin dhe asgjësonin forcat armike në qytetin e Gjakovës e rrethina dhe të vazhdonin mësymjen në drejtim të Klinës” (H.Katana “Tri dimensionet e luftës çlirimtare të Kosovës” Tiranë 2002 , faqe 69-70 ).
Në muzgun e ftohtë të 8 prillit 1999, Agim Ramadani do të shkonte pothuajse pozicion në pozicion ku rrinin të gatshëm bashkëluftëtarët, vëllezërit e tij. Ndonëse e dinte realisht çdo të ndodhte të nesërmen, ndonëse pati biseduar me komandant Rustemin për rreziqet që duhej të kalonin, përsëri në sytë e tij i ngazzëllente një dritë e çuditshme. Prej asaj drite buronin shpresë e besim që përcilleshin të tilla, tek luftëtarët në llogoret e Papajt. Prej asaj drite, 320 djemtë trima të UÇK-së, do të merrnin zemër e do të shndrroheshin në 320 shqiponja në mbrojtje të viseve arbërore. Ato biseda miqësore gati nën zë, ato rrahje shpatullash vëllezërore, ajo heshtje që jo rrallë, flet sa mijëra fjalë së bashku, do të ishin ndërkaq parathënie e një lirie që vinte mundimshëm tok me përrenjtë e gjakut.
Të nesërmen, ende pa zbardhur mirë, gurët dhe drurët e Koshares do të jetonin krismat e papara ndonjëherë të armëve të UÇK-së. Vonë, në mbrëmjen e asaj dite, Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së do të njoftonte në Tiranë e ma gjërë se; ” Në orën 03:30, datë 9 prill 1999, forcat e UÇK-së, që veprojnë në rajonin e Junikut ndërmorrën një sulm të befasishëm kundër forcave serbe që ishin të stacionuara në fshatin Koshare dhe ato të Karakollit, 100 metër në perëndim të Kashares. Fillimisht u goditën forcat e karakollit, ku u vranë rreth 38 ushtarë serb dhe u rrethuan forcat serbe të strehuara në shtëpitë e fshatit Koshare. Në agim të ditës, forcave serbe u vinë në ndihmë forca të tjera nga fshati Batush, por tanket u goditën nga forcat tona dhe u asgjësua 1 tank, 1 transportues i blinduar dhe dy makina me ushtarë. Atëherë forcat serbe u tërhoqën në fshatin Batush dhe goditën me artileri forcat tona që kishin rrethuar fshatin Koshare të banuar nga ushtarët serb.
Djemtë e Kosovës po luftojnë me kasapët e Serbisë që janë të veshur me blind dhe po fitojnë mbi këtë përbindsh me fytyrë njeriu. Fitojnë djemtë e Kosovës se luftojnë për lirinë e atdheut të tyre, ndërsa ushtarët serb u ngujuan në bodrumin e Karakollit dhe dridhen nga frika. Në këtë luftim prej disa orësh, na kanë rënë në fushën e nderit luftëtarët Bashkim Jashari, Agush Logu, Ramiz Krasniqi, Rifat Qehaj dhe na kanë plagosur Bujar Maloku e Smajl Trofaj. Forcat tona kanë bërë dy rrethime dhe një vijë mbrojtëse, për të mos mundësuar ardhjen e forcave serbe nga Batusha... Luftimet vazhdojnë” ( Gazeta “Ushtra “ më 10 prill 1999 ).
Në luftimet e egra të 9 prillit, Agim ramadani do të udhëhiqte grupin e tij të luftëtarëve, pikërisht në frontin më të rrezikshëm, aty ku makina ushtarake serbe mbrohej me të gjitha llojet e armëve. Luftëtari dhe artisti i madh, ndonëse e shihte se marrja e Koshares ishte tejet e vështirë, nuk u lëkund për asnjë çast edhe atëherë kur vrapoi për të mbyllur sytë e puthur në ballë bashkëluftëtarët e vet të rënë në fushë nderi, të rënë nga breshërit e armikut.
Një ditë më pas, atëherë kur Beogradi shoven, e ndjeu se po i rrëshiqiste toka nën këmbë, u hodh në sulm me gjithë arsenalin e vet të forcave dhe mjeteve luftarake. Sërisht djemtë e Brigadës 138, bashkuan gjokset dhe supet duke u shndrruar në karakolle të përjetshëm lavdie dhe heroizmi për kombin e tyre. Por në këtë qëndresë emblematike, do të binte i përgjakur predhash, kryeqëndrestari, Agim Ramadani. Ai që e donte aq shumë jetën e kombit, falte tani jetën e vet, blatonte shpresën e madhe të artistit tek e nesërmja e atdheut. Fronti i çarë i koshares pati përparsitë e veta në ngjarjet që rrodhën më pas. Jehona e epopesë së Koshares u përcuall tejembanë viseve etnike shqiptare, madje kudo në çdo çip të globit ku shqiptarët ndiqnin me ankth në shpirt fatin e vëllezërve të tyre të UÇK-së.
Thyrja e kufirrit shqiptaro-shqiptar, ishte mesazhi i madh i shpresës së popullit shqiptar, e sidomos atij të shpërngulur nga trojet arbërore të Kosovës, i cili tashmë shpresonte në kthimin e tij në vatrat e veta dhe bashkimit të trojeve etnike shqiptare. Luftëtarët e frontit të Koshares ishin të parët që dhuruan jo vetëm gjakun por edhe shpresën e madhe për popullin e Kosovës, në ato ditë të shpërnguljes masive: Kështu, ndërsa eksodi biblik i shqiptarëve ndalej, kortezhi pambarim i njerëzve i drejtohej qytetit të Bajram Curit me trupat pa jetë të trimave në krahë.
E dhimbshme ajo ditë e 12 prillit 1999. E dhimbshme të mbaje në shpatulla trupin e burit të Karadakut. Qysh mund ta nxinte atë zemër të madhe, ay arkivol? Por zemra dhe amaneti i Agim Ramadanit nuk ka heshtur. Ajo rreh diku si dikur, në faqe të flamurit të lirisë së Kosovës. Përjetësia e burrit fitoi ardhmërinë sublime. Brigada 138 mori emrin Agim Ramadani.

Brigada 138 Agim Ramadani me deshmoret e saj;

Agim Hysni Ramadani nga Zhegra-Gjilan ........O3.O5.1963 - 11.04.1999
Sali Beqir Cekaj nga broliqi - Peje................... 22.O6.1956 - 19.04.1999
Abedin Hysen Murtezi nga Mollopolci-Shtimje
Abaz Isuf Thaqi nga Osdrini - Skenderaj
Abush Liman Loku nga Kutlini- Kaqanik
Adem Bajram Selmanaj nga Tropoja - Shqiperi
Afrim Mehmet Krasniqi nga Terpeza - Malisheve
Afrim Ahmet Stojaku nga Arbana- Prizren
Afrim Bislim Selmanaj nga Savrova - Therande
Afrim Xhafer Gashi nga Hajvalia- Prishtine
Ali Miftar Hasi nga Cermjani - Gjakove
Ali Daut Ivaja nga Cernilla - Ferizaj
Ali Sadik Fejzullahu nga Bajgora - Mitrovice
Arben Skender Jusufi nga Cernica - Gjilan
Arsim Rexhep Rexhepi nga Sazli-Ferizaj
Abdyl Ali Jasiqi nga Jasiqi - Deqan
Aziz Bajram Gashi nga Balinca - Malisheve
Bashkim Ramadan Jasiqi nga Jasiqi - Deqan
Bashkim Mustafe Idrizi nga Gjakova
Bejte Azem Kajdomqaj nga Dedaj - Prizren
Bekim Lutfi Thaqi nga Arbana Prizren
Besim Saqip Rexhepi nga Ferizaj
Besim Ismajl Nuka nga Mitrovica
Besnik Sali Jasiqi nga Jasiqi - Deqan
Bujar Sali Jasiqi nga Jasiqi - Deqan
Bexhet Ajet shabani nga Skenderaj
Burim Ajet Grajqevci nga Prishtina
Bylbyl Hazir Breqani nga Markaj- Bajram Curri - Shqipëri
Driton Gani Veliu nga Polaci - Skenderaj
Dugagjin Ruzhdi Vula nga Gjakova
Emin Ruzhdi Kryeziu nga Rogana - Dardane ish Kamenice
Zekiri Musli Dardhishta nga Korbaliq - Kaqanik
Imri Pajazit Curri nga Hani i Elezit
Ernes Nazmi Zariqi nga Prishtina
Fadil Halil Maloku nga Gjocaj - Deqan
Faik Beqir Qabrati nga Planej - Prizren
Fatmir Haki Kerqeli nga Ferizaj
Fatos Muhamet Ademaj nga Katundi i Ri - Peje
Fatos Shefqet Limani nga Prishtina
Fetah Sylajman Sylajmani nga Opoja- Dragash
Fisnik Bajram Salihu nga Morina - Gjakove
Fisnik Aledin Ibrahimi nga Beogradi
Fitush Rrustem Kukaj nga Prishtina
Florim Baki Maliqi nga Ferizaj
Francesko Guiseppe Bider nga Biella - Itali
Gazment Zenel Berisha nga Peja
Genc Mustafe Bytyqi nga Gjakova
Gezim Haxhi Morina nga Orllati - Gllogovc
Gezim Sahit Sahiti nga Pojatishta - Ferizaj
Gezim Rasim Berisha nga Gllogovci
Halil Mehmet Bajraktari nga Gllogovci
Hamdi Brahim Sheremeti nga Shipoli - Mitrovice
Hamez Ali Thaqi nga Xerxa - Rahovec
Harum Nebih Beka nga Mitrovica - Gushavc
Hasan Salih Qerkini nga Zastoku - Ferizaj
Hasan Latifi nga Kumanova
Hafiz Rasim Tolaj nga Potoqani - Rahovec
Hysni Syle Temaj nga Kuzhnini - Prizren
Ilir Ahmet Hoxha nga Arbana - Prizren
Ilmi Ismajl Bahtjari nga Blaq - Dragash
Imer Isak Kryeziu nga Pagarusha - Malisheve
Ismet Esat Mustafa nga Qerkezi - Kumanova
Izet Ali Beqiraj nga Baballoqi - Deqan
Izet Islam Morina nga Ostrozubi - Malisheve
Januz Mehmet Krasniqi nga Arbana - Prizren
Januz Qazim Zejnullahu nga Gjylekari i Vitise
Jusuf Ibush Hoxha nga Komorani i Drenasit
Kasim Ibish Uka nga Ponosheci i Gjakoves
Korab Masar Binxhia nga Gjakova
Kreshnik Avdi Ademaj nga Peja
Leonard Dede Palucaj nga Klina
Liman Aziz Rekaj nga Prelezi i Ferizajt
Luan Ruzhdi Gashi nga Hoqa e vogel- Rahovec
Lulzim Nail Veselaj nga Reqani i Therandes
Lutfi Avdush Musiqi nga Vushtria
Mejdi Avdullah Korrani nga Pozherani i Vitise
Mentor Isa Humolli nga Lupqi i Besianes
Milazim Sadri Mavraj nga Istogu
Milazim Qazim Shala nga Baballoqi i Deqanit
Muharrem Fadil Mehmeti nga Pakashtica e Besianes
Mujedin Qerim Aliu nga Poroja - Tetove
Murad Muhamed Ali nga Algjeria
Naim Shefket Orllati nga Brestovci i Rahovecit
Nazim Misin Buduri nga Hoqa- Prizren
Nazim Mon Lushaj nga Arbana - Prizren
Nikolle Mhill Dodaj nga Dujaka - Gjakove
Njazi Ramiz Rexhepi nga Sllatina e eperme - Viti
Paillard Arnaud Piere nga Franca
Ramadan Gani Salihu nga Zastoku i Ferizajt
Ramiz Binak Krasniqi nga Denja e Rahovecit
Ramush Ilaz Shatrolli nga Pleshina e Ferizajt
Remzi Danush Xhaferi nga Daniqeva e Shkupit
Rifat Sokol Qelaj nga Leqina- Skenderaj
Rifat Xhelil Kastrati nga Polluzhani i Gllogovcit
Rifat Xhafer Goxhuli nga Koliqi i Prishtines
Rrahman Jetullah Tafa nga Carraleva - Shtimje
Safet Ymer Gjinovci nga Makermali - Skenderaj
Safet Qemajl Rexhepi nga Zhitia- Viti
Selver Bajram Kryeziu nga Rogana - Dardane
Shaban Fetah Hajzeraj nga Veriqi i Istogut
Shabi Faik Kajolli nga Shkupi
Shefqet Fazli Mustafa nga Gllogjani - Deqan
Shpetim Idriz Bojku nga Peja
Sinan Sahit Thaqi nga Prizreni - Zojz
Sylejman Adem Shala nga Vidishiqi i Mitrovices
Urim Gani Mehmeti nga Cernica e Gjilanit
Xhafer Rexhe Thaqi nga Gjakova
Xhemajl Mete Fetahaj nga Raushiqi - Peje
Xhemshir Haziz Islami nga Mikushnica- Skenderaj
Xhevat Qaush Nitaj nga Vokshi - Deqan
Tafil Veli Osmanaj nga Kqiqi - Mitrovice
Xhafer Haxhi Lipveci nga Gjakova
Xhevdet Rrustem Loshaj nga CArrabregu i Deqanit
Zeki xhevat Shulemaja nga Prishtina
te respektosh deshmoret, ke respektuar dhe ndertuar historinë e kombit tend!
jam_buli

PER TY U DERDH SHUM GJAK
O ATDHEU YNË I DASHUR
POR PRAP MBETE I NDAR
DHE I COPTUAR !

Lufta çlirimtare që në përmasat kombëtare kishte futur ndjenjën e sigurisë dhe të vitalitetit për të qenë oponencë në mbrojtjen e qenjës shpirtërore dhe fizike më pastaj asaj kombëtare në raport me vullgaritetin Serb dhe hegjemonin e saj kishte bërë që djalëria Kosovare e në veçanti ata të cilët në shpirt kishin mishëruar idetë përparimtare të kohës të hidhen në drejtim të saj për të kryer një pjesë të obligimit kombëtar.
Kësaj plejade padyshim se i përket ushtaraku nga Karaduku i Idriz Seferit Agim Ramadani me nofkën Katana. Qysh prej moshës së re njohja për artin ushtarak ishte njëra ndër preferencat e tij të cilën arriti ta kurorëzoj më vonë me studimet e mbaruara në këtë drejtim. Agim Rmadani kishte shërbyer në Ushtrinë Jugosllave, mirëpo ndjenja për të qenë i lirë dhe sovran në tokat e tij asnjëherë nuk kishte pushuar. Ndryshimet që ndodhën pas viteve të 90-ta në Kosovë dhe vrazhdësinë që përdorte pushteti serb ndaj gjithë shqiptarëve e po ashtu edhe ndaj eprorëve ushtarak e Agim Ramadanin e detyruan që të merrte rrugën e kurbetit. Mirëpo ai edhe në shtetet e perëndimit në forma të ndryshme u mundua që të krijoj kushte për një organizim luftarak kundër regjimit policor e ushtarak në Kosovë. Në kohën kur Ushtria Çlirimtare e Kosovës doli hapur në mbrojtje të ekzistencës Kosovare Agim Ramadani filloi përgatitjet për të organizuar dhe ushtruar formacione ushtarake për futjen në Kosovë në luftë kundër ushtrisë serbe.
Zhvillimi i ngjarjeve në Kosovë dhe sidomos vala e luftës Agim Ramadanin e gjen në Shqipëri në stërvitjet e ushtarëve për në vijat e frontit
Vërtetë edhe nga shumë bashkëluftëtarë të tij dëshmohet për aftësitë profesionale në artin luftarak dhe për guximin që tregonte Agimi gjatë përgatitjes ,stërvitjeve dhe planeve që bëheshin për të marrë lufta një mobilizim të përmasave kosovare.
Edhe nga punimet e shumë autorëve shihet qartë se Agim Ramadani ishte i përgatitur për luftë dhe këtë luftë e shihte krejt në suaza të proceseve që zhvilloheshin në relacion me kohën dhe momentin. Dhe njohurit e fituara në Akademinë Ushtarake - drejtimi i komunikacionit i thelloi në praktik duke treguar strategjinë dhe formën e veprimin si një strateg i luftës që nuk njeh tjetër përheq nocionit kohë dhe angazhimit direkt në luftën çlirimtare. Shikuar nga koncepti i ndërtimit të një uniteti ,dhe punën e përditshme në sensibilizimin e luftës çlirimtare Agim Ramadani krijoi një koncept krejt të qartë në vitet e luftës kur ai përgatiste ushtar për në zonat e luftës. Nuk njohu dallime a ngjyrime si politike a ideologjike ,sepse bindja e tij kalonte suazat individuale në momentet kur Kosova digjej.
Në promovimin e librit të Agim Ramadanit ‘Një jetë tjetër”, Ismajl Syla ndër të tjera shprehet ”Vetëm aktet e larta të sakrificës botën e gjerë e mbushin me kryevepra që nuk janë të shumta mbi këtë botë. Një urtësi e lashtë thotë se të gjitha veprat e mëdha ngrihen mbi gjak,mbi djersë dhe mbi vetminë. Vepra e parë është e kryengritësit luftëtarit,rebelit, revolucionarit,vepra e dytë është e punëtorit, ndërsa vepra e tretë është e filozofit,e dijetarit, e njeriut të penës së mprehtë dhe të mendimit të thellë”. Vërtete tërë krijimtaria si në poezi ashtu edhe në artin e pikturës paraqet brumin dhe kulturën e gjerë të Agim Ramadanit. Pjesa më e rëndësishme dhe kapitale ishte qasja e drejtë e Agim Ramadanit për çlirimin e Kosovës nga pushtuesi serb,qasje kjo që i jep ngjyrë filozofisë së tij drejtë një Kosove të lirë.
E pashmangshme gjatë tërë jetës së tij është aspekti kombëtar ,ku edhe vetë akti i flijimit paraqet kurorën e përpjekjeve të tij drejt thyerjes së kufirit Kosovë Shqipëri. Agim Ramadani natyrshëm u kushton poezi figurave të mëdha kombëtare si Idriz Seferit, Azem Bejtës, Bajram Currit dhe në këtë mënyrë mishërohet me idealet e tyre duke spikatur si në piramidë madhështinë e tyre .
Në poezinë e tij ” Patjetër do të vij ‘ ndër të tjera shkruan

”nëse nuk shihemi
dhe na ndanë vdekja
jetoje jetën Nënë
Patjetër do të vij”.

Agim jo rastësisht ishte futur në luftën çlirimtare edhe pse e dinte se mund të vritej,ku edhe në këtë poezi shihet qartë se megjithatë një ditë do të vij në Kosovë . Ai kishte parandjenjën ,por atdheu ishte mbi të gjitha dhe Kosharja ishte sinonimi jetës së tij, për shekuj.

veni re!
"nese ne postimet me larte mungojnë fotografi te deshmorit, dua t'ju njoh se ai me teper shikonte drejt armikut se sa drejt aparateve apo kamerave". per ata qe deshirojne me teper fotografi nga Kosharja legjendare, e vizitoni faqen adekuate me emrin e koshares ne google dhe ka ca foto qe perkujtojne historine e lavdijshme te luftes per clirim nga hordhitë serbo-cetnike-sllave.

me shume respekt
jam_buli

Agim Gashi

MOJ KOSHARE E ALBULENËS

(Kushtuar luftës së Kosharës)

Korba t´zi po bijnë prej qiellit
E kanë zanë rrezen e diellit,
Korba t´zi tash njiqind vjet
Mësy Kosovën për me djegë.

Po vjen rrfija prej Serbisë
Me ia pre rritën fëmisë,
Me ia k´put gjinin e nanës
N´hije t´natës për dritë t´hanës.

Për me shky fusha t´bleru´me
Për me tha gurra t´lumnu´me,
Për me djegë lisa, shtëpia
Vijnë bajlozat nga Sebia.

II.

Çpo trazohet keq Beligradi
Ma ka shkelë fytin Prekazi,
Njiqind vjet dridhet krajlica
S´po ma ndal pushkën Drenica.

As Drenica as Karadaku
Asht çudi s´ju dhimbset gjaku,
Njiqind vjet mbi djep fëmije
Rrinë tuj knue kangë trimnie.

Klysht e krajlit janë nërsye,
Drejt Kosovës ia kanë mësye,
Po i bijnë me ag të ditës
Me ngulfatë zanin e shqipes.

III.

Po ngadalë more derzi
S´asht kollaj n´Kosovë me hy,
S´asht kollaj me shkel këtë tokë
Qe tash prit flak e barot.

Se Kosova ka djem për pushkë
Që t´i ngul plumbat në gushë,
Pushkët tona janë t´hjekne keq
Janë untue me shpraz fyshek.

Se nga vorr i Skënderbeut
Amanetet po na vijnë,
Me u çu djemt e me i rrokë armët
Arbënia lshon kushtrim.

IV.

Mos u tremb botë mos u tut
Se n´Kosovë po bahet luftë,
E ban luftën shqiptaria
Shumë e shtrenjtë na ashtë liria.

Dalin shqipet n´kufi t´Atdheut
Që ashtë ba midis Shqipnisë,
Presin zemrat e plagosuna
N´sofra t´shtrueme t´bujarisë.

Eni vllazen eni motra
Se nuk jeni Ju të huej,
Bukë e kryp e zemër t´bardhë
Qet Tropoja n´sofren tuej.

Ah Tropojë, Tropojë e vjetër
Prite, prite gjakun tim,
Ç´po më pret me atë fllad bjeshke
Mi merr plagët n´përqafim.

Vij pushoj në prehnin tand
Pak cigares ia dredh tymin,
I ngjesh armët marshoj malit
Krah i bahem Dukagjinit.

Me atë frymë të Mic Sokolit
Me atë za të Smajl Hysenit
Më jep gjak me ujë t´Valbonës
Më jep forcë me gur t´Shkelzenit.

V.

Asht nji trim nga Karadaku
Që si bani dot syni bam,
Gurt e ndamjes e gurt e helmit
Seç i hjek e ku po i qon?

Tha s´durojnë trojet e mija
As tradhëti e jo as puçe,
Këta gur që ndanë nji zemër
E kan vendin tek Molla e Kuqe!

O Agim gur i praruem
N´at Koshare, në kufi,
Për liri ti trupin shtrive
Për me ba Shqipnin-SHQIPNI!

Janë shumë trima kosovarë
Që Agimi n´ball u prinë,
I kan lanë do fmijë te votra
Me u rritë në tokë të lirë.

Janë kta trimat e Koshares
Me Salihun e shumë të tjerë,
Ata trima- zjarr Kosove
Sot na vijnë si fllad përherë.
Düren, 2004.04.14

Lufta e Koshares ishte një nga betejat e rendsishme në historinë e shqiptarëve. Ajo hynë në radhën e betejave më të veqanta të historisë sonë, jo vetem lidhur me përmasat që ka pasur, por edhe me mënyren e organizimit, me sukseset e arritura dhe me vetë synimet e saja. Meritat për suksesin e asaj beteje bein mbi të gjithë eprorët dhe ushtarët që muren pjesë dhe dhanë kontributin e tyre. Kjo betej shquhet ndër të tjerat edhe për atë që njësia kishte komandën profesionaliste me Akademi ushtareke të kryera, si Rrustem Berisha, Musa Gjakova, Fadil Hadergjonaj, Skender Rexhahmetaj, Skender Hasangjekaj, Hysen Berisha etj.

C ka kosharja qe renkon?
> C ka dielli qe u fsheh
> C ka Kosova qe loton?
> E vertet?
> Askush sbeson!
> Humbi trimin
> Me flete vatani
> U vra komandant
> Agim Ramadani
> Oshtima e zerit tije
> Malet e botes tundi
> Shkjaun trembi
> Zhduku...mundi
> Shpartalloi kufine
> Nje e beri Shqiperine!
> O piktor! O poet !
> O trim me flet!
> Nga syri yt
> Force mori djaleria
> Ne shpirt te ruan Kosova
> Ne zemer historia!

LUFTËTARIT
TË LIRISË AGIM RAMADANI


Shirat e vjeshtës dhe psherëtimat
Më sjellin pranë shokun e shtrenjtë
Atë që shkrepte si vetëtimat
Dhe tokën nënë e kish të shenjtë.

Malli për ty më dogji xhanin
I pyes zogjt mos të kanë parë
Pyes dhe erën që fryn Gjilanit
Bjeshkë e Koshares më thotë është gjallë!