Si e Humbi Lepuri Bishtin?

Dikur lepujt kishin bisht të gjatë.
Një ditë një lepur po bridhte rrugës, ku u takua me dhelprën, e cila kishte në gojë një tufë me peshq.
- Si arrite t’i kapësh gjithë këta peshq? - e pyeti lepuroshi.
- Zbrit te rrëkéja, zhyte bishtin në ujë dhe prit atje tërë natën. Në mëngjes, në të gjitha qimet e bishtit tënd do të kesh sasira të mëdha me peshq. Nuk do të të mbetet tjetër veçse të zgjedhësh më të mirët. Atë natë lepuroshi shkoi të peshkonte te rrëkéja. Fryente erë, bënte ftohtë. Lepuroshi dridhej; nganjëherë fërkonte putrat e vogla njërën pas tjetrës. Nisi dëbora, flokët e saj të bardhë binin mbi turirin e lepuroshit të gjorë.
Kur agoi, lepuroshi ende gjendej te rrëkéja. Atëherë mendoi e tha me vete: ,,Tani erdhi koha!’’ E tërhoqi bishtin për të kapur peshqit, por rrëkéja ishte ngrirë gjatë natës; akulli e mbërtheu fort bishtin e lepurit të gjorë, ndaj nuk mundi të ikën dot. Atëherë e tërhoqi aq fort bishtin e vet të gjatë sa iu këput në rrëkénë e ngrirë.
Që prej asaj dite lepuroshët e kanë bishtin kaq të shkurtër.

Luani dhe kunupi


“Shporru, shporru, s’të shoh dot, si ti në
dhe krimba plot”. Luani me këto fjalë, një kunup e shan e qorton, po
kunupi s’e peshon. I qëndron ballë për ballë.

“Me këto fjalë që
flet, ç’pandeh, i tha, se je mbret? Frikë s’kam as do të kem, dhe për
mbret nuk të dua; s’je më i fortë se një dem, dhe nuk e nxjerr dot me
mua”.

Kunupi me këto fjalë, niset për luftë ballë për ballë, dhe
vete e vjen në këto anë, thërret, bërtet e shponë luanë. Kur hidhet e
shpon në gisht, kur në bark e kur në bisht, kur në vend e kur në hundë,
mali dhe fusha u tundnë.

Se luani nga inati, briti me sa fuqi
pati, se s’mundi të zërë armiknë, në shpella tek u ndodhnë, shtazët
tjera u drodhnë, nga frika u ngrenë e iknë, nëpër shkretëtira, dhe këtë
trazirë, më botë të tërë, një mizë e kish bërë!Dhe luan’i mjerë, nuk mund ta gjejë; godit bishtin në erë, nuk di ç’të
bëjë; sulet e vërsulet dhe bie në shesh, se kunup’i ngulet, në hundë, në
vesh.

Kur e sheh përdhe luanë, kunupi gëzohet, mburret e
lëvdohet, me të katër anë; se do bota ta nderojë, për trim të madh ta
tregojë; nuk kërkon tjetër pagë, kunup’i marrë; po ra te një merimangë
q’i bërë varrë.

Përralla që bëra, na tregon dy gjëra: nga armiqtë tanë, më të vegjlit janë, më të këqij, më të ligj.

I
dyti mësim: kam dëgjuar, se shumë njerëz kanë shkuar, një det me val’ e
shkumë, që u mbytnë pastaj në lumë: e liga vjen kur s’e panden.