Harabeli dhe gjyshërit

Një gjysh rriste harabel dhe e donte shumë. Por gjyshja, gruaja e tij, nuk e shikonte me sy të mirë atë zog që fluturonte nëpër shtëpi, që pickonte me sqep biskotat, që flinte në sirtarin e çorapeve të leshta dhe bënte glasa gjithandej përveçse në banjë. Një ditë e nxori në dritare dhe i bëri një gjest që donte të thoshte “Ik!”.
Harabeli u gjend papritur i vetëm dhe i papunë. Por nuk e humbi toruan. Filloi të bënte jetën e një harabeli dhe, kur gjeti një harabele për së mbari, krijoi familje, duke ndërtuar një fole në rrënojat e një kështjelle të vjetër.
Një ditë, gjyshi rastisi në ato anë. Harabeli e njohu dhe shkoi ta takonte. Çfarë gëzimi! E shpuri te kështjella e vjetër, i prezantoi gruan dhe fëmijët dhe i ofroi një drekë të thjeshtë me fruta pylli. Dhe kur gjyshit i erdhi koha për t’u kthyer në shtëpi i dha një të puthur mbi mustaqe dhe i la në dorë një monedhë ari që e kishte gjetur në bodrumet e kështjellës.
Kur e mori vesh se si kishin rrjedhur gjërat, gjyshja shkoi të takonte harabelin. Ajo në vend të monedhës, mori një arkëz të vogël duke menduar që kush e di sa monedha ari duhet të kishte, pasi peshonte... peshonte...
- Ja dhe çelësi për ta hapur, - i tha harabeli. - Por mos e hap para se të mbërrish në shtëpi!
Gjyshja e bëri rrugën për në shtëpi si të ishte vajzë e re.
Mbërriti në shtëpi, hapi arkëzën dhe... dolën pesëqind e dyzet e pesë harabela që u shpërndanë duke cicëruar në shtëpi.
Dhe ju intereson të dini diçka mbi glasat e tyre, merreni në telefon këtë gjyshe. I ka llogaritur me saktësi!