Shumë pyetje

Na ishte njëherë një fëmijë i cili bënte shumë pyetje. Kjo nuk është një gjë e keqe, bile është një gjë shumë e mirë. Por pyetjeve të atij fëmije, ishte vështirë t’u jepje përgjigje. Për shembull ai pyeste: “Pse sirtarët kanë tavolina?”. Njerëzit e shikonin me habi dhe ndoshta ndonjë përgjigjej: “Sirtarët shërbejnë për të vënë enët”.
“E di përse duhen sirtarët, por nuk e di përse sirtarët kanë tavolina?”, prapë pyeste ai. Njerëzit tundin kokën të habitur dhe iknin tutje. Një herë tjetër pyeste: “Përse bishtat kanë peshq?”. Ose njëherë tjetër: “Përse mustaqet kanë mace?”. Njerëzit tundnin kokën dhe iknin nëpër punët e veta.
Fëmija duke u rritur nuk reshte kurrë së pyeturi. Edhe kur u rrit e u bë burrë, shkonte përreth duke pyetur këtë e atë. Meqë askush nuk i përgjigjej, u tërhoq në një shtëpi në maje të një mali dhe gjithë kohën mendonte pyetje dhe i shkruante në një fletore. Pastaj përpiqej të gjente përgjigjen e pyetjeve që kishte shkruar, por nuk i gjente.
Për shembull shkruante: “Përse hija ka një pishë?”, “Përse retë nuk shkruajnë letra?”, “Përse pullat nuk pinë birrë?”. Duke shkruar kaq shumë pyetje, i dhembte koka, por ai nuk donte ta dinte. Ju rrit edhe mjekra, por ai nuk e preu. Bile pyeste veten: “Përse mjekra ka fytyrë?”.
Domethënë ishte një njeri i veçantë. Kur vdiq, një studiues bëri kërkime dhe zbuloi se ky tipi që i vogël ishte mësuar të vishte çorapet mbrapsht dhe nuk kishte arritur kurrë njëherë t’i fuste nga ana e duhur, prandaj nuk kishte mundur kurrë të mësonte të bënte pyetjet e duhura. Shumë njerëzve u ndodh si atij.