Pinoku dhe papagalli

by **Naki** Tue 10 Jul 2012, 20:38

Një ditë Pinoku e pa veten zot të pesë monedhave ari. Nuk jua tregoi dot gëzimin e tij! “Me një thesar të tillë në xhep, - mendonte, - mund të kthehem te babai im i shtrenjtë Karlo dhe të jetojmë të dy si zotërinj të mëdhenj!”. Por i kishte bërë hesapet pa dhelprën dhe maçokun, dy kumbarët që hiqeshin si shokë të tij, por që në të vërtetë donin vetëm t’i vidhnin thesarin.

Si për fillim, dhelpra dhe maçoku ia mbushën mendjen të shpenzonte një monedhë ari në bujtinën “Karkaleci i kuq”, ku hëngrën një drekë sa plasën. Pastaj, dhelpra e pyeti pinokun: - Po me monedhat e tjera, ç’ke ndërmend të bësh? - Do t’i ruaj në xhep, sigurisht, - iu përgjigj Pinoku.

- Përse nuk shkon t’i mbjellësh në Fushën e Mrekullive? Mund të bëhen mijëra. - Sa larg prej këtej është Fusha e Mrekullive?

- Nuk është as dy kilometra! Do të vish me ne? Për një gjysmë ore je atje. Mbilli katër monedhat dhe brenda pak minutash mbledh të paktën një mijë!

Pinoku u lëkund pak, por pastaj meqenëse nuk gjykonte gjatë, i tha dhelprës dhe maçokut: - Shkojmë atëherë: do vij me ju! Dhe u nisën. Pasi kishin ecur një gjysmë dite mbërritën në një qytet që kishte një emër të bukur, Akiapacitruli.

E përshkuan gjithë qytetin, duke lënë pas banesat dhe ja ku u gjendën në një fushë të veçuar, të ngjashme me të gjitha fushat në botë. - Ja Fusha e Mrekullive, - i tha dhelpra Pinokut. - Tani gërmo me duar një gropë të vogël dhe futi brenda monedhat e arit. Pinoku bëri si i tha dhelpra. - Tani, - shtoi dhelpra, - shko deri te burimi, merr pak ujë dhe ujite vendin ku mbolle monedhat. Pinoku shkoi deri te burimi, mbushi njërin nga këpucët me ujë dhe ujiti dheun që e kishte mbuluar gropën. Pastaj pyeti: - Ç’duhet të bëj tjetër?

- Asgjë, - iu përgjigj dhelpra. - Tani mund të ikim. Ti mund të kthehesh ndoshta përsëri këtu pas një ore dhe do të gjesh pemën që ka mbirë nga toka me degët e ngarkuara plot me monedha rrëzëlluese… Me të thënë këtë, të dy kumbarët u përshëndetën me Pinokun dhe ikën për hesap të tyre.

Pinoku u kthye në qytet: kur iu duk se kishte kaluar një orë, mori rrugën që të çonte te Fusha e Mrekullive. Ndërsa ecte mendonte: “ Por sikur në vend të monedhave të gjejë në degët e pemës… dy mijë? Po nëse në vend të dy mijëve të gjej… pesë mijë? Po nëse në vend të pesë mijëve të gjej… njëqind mijë?

Oh, ç’zotëri i madh do isha! Do ndërtoja një pallat me njëmijë lloj lodrash për t’u argëtuar, një bodrum plot me pije dhe një dhomë plot me torta, kekë e fruta të sheqerosura…”. Dhe duke fantazuar kështu mbërriti në afërsi të fushës, ndaloi se mos dallonte ndonjë pemë me degë të ngarkuara me monedha ari: por nuk ia zuri syri.

Bëri edhe një qind hapa para por… asgjë. Hyri në fushë, shkoi taman te vendi ku kishte hapur gropën dhe kishte mbuluar monedhat e tij, por… asgjë! Atëherë ra në mendime dhe kroi kokën.

Pikërisht në atë çast dëgjoi një të qeshur të madhe. U kthye dhe mbi një pemë vuri re një papagall të madh plak. - Përse qesh? - e pyeti Pinoku me zërin e dikujt që vlon përbrenda nga zemërimi. - Qesh se u gudulisa nën krahë. - Hëm! - ia bëri Pinoku.

Dhe pa shtuar asnjë fjalë shkoi drejt burimit, mbushi përsëri të njëjtën këpucë dhe ujiti përsëri tokën ku kishte mbuluar katër monedhat e arit. Kur ja, përsëri një e qeshur e madhe, edhe më e paturp se e para, u dëgjua mes heshtjes që mbulonte fushën. - Të lutem! - bërtiti Pinoku. - Mund ta di përse qesh mor papagall i paedukatë, përse qesh? - Qesh me disa bufër që e lënë veten të mashtrohet nga ata që janë më dinakë se ata.

- Mos e ke fjalën gjë për mua? - Po, për ty e kam, i shkreti Pinok, për ty që je aq budalla sa besove se paratë mund të mbillen e korren nëpër fusha njësoj si fasulet e kungujt.

Mbaje mend, se për të mbledhur pak para mënjanë në mënyrë të ndershme duhet t’i fitosh me punën e krahëve të tu ose me mençurinë e kokës tënde. - Ç’do të thuash? Nuk po e kuptoj, - i tha Pinoku. - Durim! Po ta shpjegoj më mirë! - i tha papagalli.

- Merre vesh pra, se ndërkohë që ti ishe në qytet, dhelpra dhe maçoku u kthyen sërish këtu në fushë, i morën monedhat e arit dhe ikën si era.

Pinoku mbeti me gojëhapur…dhe ne po e lëmë ashtu që të mund të mendohet bashkë me ju mbi fjalët e urta të papagallit.

by Katilja Mon 23 Sep 2013, 19:09

Nora dhe alfabeti

Të gjithë kishin rënë në gjumë. Vetëm Nora ishte e zgjuar. Ishte
kërrusur mbi fletoren e saj, të cilën e kishte vendosur mbi tavolinën e
punës dhe mundohej të shkruante sa më bukur detyrën e shtëpisë që ia
kishte dhënë mësuesi.

Herë-herë grimconte me dhëmbë lapsin që e mbante në dorë. Assesi nuk i
vinin fjalët që ajo dëshironte. I ngatrroheshin shkronjat, fjalët dhe
fjalitë. I dukej se alfabeti ynë ka shumë shkronja, të cilat i vinte
vështirë t'i lidhte mes vete.
Të çuditshëm janë këta gjuhëtarët, mendoi ajo. Kanë futur gjithë
këto shkronja në alfabetin tonë. Po t'më pyesnin mua nuk do të fusja 36 shkronja në alfabetin tonë. Mjaft do të ishin 20 shkronja. Ato do t'i
mësonim dhe do t'i mbanim mend më lehtë.

Pastaj, pak u janë dukur shkronjat me nga një tingull, por kanë futur
edhe shkronja me nga dy tinguj – përforcoi mendimin e saj. Dhe, pa
vonuar fare filloi ta bëjë reduktimin e alfabetit. Hoqi të gjtha shkronjat e përbëra. Hoqi edhe shkronjat: p, b, n, të cilat mendoi se
mund të zëvendësohen me shkronjat: q, d dhe m.

-Tani do ta kem më lehtë, -shprehu gëzimin e saj dhe filloi të
shkruajë. Që në fillim hasi në pengesa që assesi t'i tejkalojë. Fjala
peni i doli qeni, fjala mana, i doli nana, fjala dora i doli bora, fjala
dhija i doli dija, fjala llulla i doli lula, fjala xhami i doli xani,
fjala gjuri i doli guri e shumë fjalë të tjera dolën fare pa kuptim.
U mundua, u mundua, por më kot, assesi ta shkruajë hartimin. E mbylli fletoren dhe ra në gjumë.

Pinoku dhe papagalli

Pinoku dhe papagalli

Re: Pinoku dhe papagalli