Në barkun e gjarprit

Që kur ndodhi aventura e Okumesë, mamatë majmunë u bënë të famshme për guximin e tyre. Majmuni i vogël, i biri i Okumesë, quhet N’Poto. Ai është trazovaç dhe i pabindur.
Me gjithë këshillat e mamit të tij, e cila është vazhdimisht e brengosur për sigurinë e tij, ai bredh vazhdimisht nëpër xhungël, pa menduar fare se ku po shkon dhe çfarë po rrezikon. Dhe një ditë atë e kapi dhe e gëlltiti gjarpri i madh Bilbo Boa.
Okumeja arriti shumë vonë dhe nuk e shpëtoi dot O’Poton. Ajo iu lut Bilbos që t’ia kthente të voglin, por gjarpri i stërmadh nuk pranoi dhe u fut mes shkurreve për të marrë një sy gjumë e për të tretur ushqimin të cilin sapo e kishte ngrënë.
Por Okumeja nuk qëndroi aspak duarkryq. Kur pa se përbindëshin e madh e zuri gjumi, ajo mori një guri të mprehtë dhe e qau lëkurën e trashë të Bilbos. Pa u trembur, ajo futet në errësirën e barkut të gjarprit.
Aty dëgjon thirrjet e të birit dhe sakaq i shkon në ndihmë. E nxjerr prej andej, e fsheh në një vend të sigurt dhe pastaj shkon e mbledh manaferra të kuqe nga ato që të përvëlojnë po t’i hash.
I fut manaferrat në stomakun e Bilbos dhe ia qep barkun gjarprit, pa u kuptuar fare që ishte qarë lëkura. N’Poto, pasi u qetësua nga tmerri që e kishte kapur, sot është bërë një majmun i bukur dhe natyrisht, shumë më i kujdesshëm se sa që ishte dikur, ndërsa gjarpri Bilboa Boa vazhdon të vuaj dhimbjet e forta në stomak dhe qysh nga ajo ditë është bërë vegjetarian.