Skifteri dhe patoku

Skifteri ishte duke ardhur rrotull mbi brigjet e një liqeni të vogël alpin, duke fluturuar me krahët e hapura, kur dalloi një patë të vogël që ishte larguar nga grupi i vëllezërve të saj, që ishin mbledhur të notonin rreth patës nënë. “Patokun e pakujdesshëm do ta ha me një kafshatë!”, u gëzua skifteri.
Dhe u lëshua nga poshtë në pikiatë. - Kujdes! - bërtiti mama pata, që e kishte vënë re rrezikun që i kanosej patokut të vogël. Ai pati kohë të zhytej dhe të zhdukej nën ujë, ndërsa skifteri, i cili tashmë ishte lëshuar, rrihte prapanicën mbi dallgën e akullt dhe u zhyt nën ujë disa metra, mes një hareje bulëzash uji të krijuara nga ikja me nxitim i karkalecave të ujit dhe peshqve të vegjël.
Pas pak, patoku ishte në vend të sigurt, pranë mama patës dhe vëllezërve të vet. Ndërsa skifteri pasi ia doli mbanë me shumë lodhje, u ndje jo vetëm qull, por edhe i ftohur. I poshtëruar dhe i zemëruar, grabitqari fisnik doli në breg, duke rrahur krahët me dëshpërim.
Dhe ndërkohë mendonte se uria nuk është këshilltarë e mirë dhe se nuk mjafton të jesh vetëm i fortë për t’ia dalë mbanë si në ujë ashtu dhe në jetë.