Ketri dhe Arra

by Teuta_Pr Tue 11 Feb 2014, 23:35

Ketri që gjithë ditën e kalonte nëpër pemë, duke kërcyer her andej e herë këndej, menxi priste sa të piqej arra. Shpesh i provonte, por arrat nuk dilnin nga lëkura e gjelbërt e tyre, deri sa i erdhi stina, e u poqën frutat. Dhe tani, që kokrrave u kishte ardhur stina e tyre, ato dilnin vetë nga lëkura, dhe shpesh binin edhe në tokë kokrrat e arrës. Tani që pema ishte pjekur, ketri ndihej i gëzuar, kërcente nga dega në degë. Filloj të i provoj kokrrat e arrës, që ti thyente me dhëmbët e tij të vegjël. Por kokrrat ishin shumë të forta, për dhëmbin e ketrit. E provoi një, dy, tre, katër, por nuk ia arrinte që ta thyente asnjërën. Nga që nuk ia arriti të thyente asnjë kokërr arre, u zemrua dhe filloi ti hudh ato nga pema. Aty pranë pemës kishte kaluar një grup fëmijësh dhe kishin filluar të i mblidhnin kokrrat e arrave, që i përbuzte ketri. Pastaj, kishin mbledhur edhe nëpër degët më të afërme të pemës, deri sa i kishin mbushur xhepat e ishin kthyer në shtëpi. Ndërsa ketri i zemruar nga që nuk po ja arrinte ti thente kokrrat e arrës, i përbuzi ato gjatë gjithë stinës.
Erdhi viti tjetër, dhe pema në degët më të larta që i kishte përbuzur ketri, nuk kishte bërë fare kokrra. Pema ishte hidhëruar me ketrin dhe nuk ia kishte falur asnjë kokërr vitin tjetër. Ndërsa në degët ku kishin mbledhur fëmijët, kishte plotë kokrra.
Ketri që ishte zemruar në pemën, kishte zbritur në degët e poshtme dhe e kishte vazhduar atë avazin e vjetër të përbuzjes.
Por voglushët që e kishin hetuar zilinë e ketrit, një ditë e kishin ruajtur nën pemë, dhe e kishin përzënë përgjithmonë nga arra.
Edhe pema ishte gëzuar shumë dhe vitin tjetër përsëri ishte mbushur me kokrra që ua falte fëmijëve.