Plaku, Plaka dhe Cironka

Na ishte një herë një plak i varfer, por shumë i varfer ama. Ai jetonte ne breg 
te lumit bashke me plaken e teij grindavece dhe shpirtkeqe. Jetonin te dy ne 
skamje dhe ne mjerim te plotë. Plaku zinte ndonjë cirua ne lume dhe plaka e 
gatuante. Një ditë dimri plaku ndenji aty me ore te tera, por nuk zuri gjë. 
Ishte ftohte. Ai donte te kthehej ne shtepi, por kur kujtonte plaken rrinte 
aty me shprese se mund te kapte diçka. Dhe me në fund fija e vjetër e 
filispanjes u lekund dhe plaku nxitoi ta terhiqte. Kur c'te shihte? Një cirua 
i vogël, fare i vogël vazhdonte te perpelitej ne majen e grepit. Plaku e mori 
ne dorë. Cironka kishte ca vezullime te arta. Plaku hapi torben e tij te 
vjetër dhe...
-Të lutem, me hidh përsëri ne lume!
Plaku u habit.
-Kush foli?- Tha.
-Të lutem me hidh ne lume,- tha cironka- dhe unë do të te realizoj çdo 
dëshirë që të kesh.
Plaku i shkrete ishte zemermire. Ai e kuptoi se as ai e as plaka e tij 
s'ngopeshin dot me një cironke aq te vogël dhe e hodhi ne lume. Ne çast, 
cironka doli nga uji dhe i tha:
-Me thuaj një dëshirë!
-Të kisha një torbe me cironj...
Pa mbaruar plaku fjalën, torba me cironj i erdhi pranë. Plaku i mori dhe u 
nis ne shtepi. Ne fillim plaka e shau, por pastaj natyrisht u kenaq. Plaku se 
mbajti dot te fshehten (Ah, këta pleqte e mirë!) dhe ja tregoi gjithë 
historinë...Plaka lakmitare i tha:
-Pse nuk i the që cironjte te ishin te tiganisur? Shko, thuaji!
Plaku i shkrete shkoi nëpër te ftohte, e thirri cironken dhe ja tha dëshirën. 
Kur shkoi në shtepi, plaka kishte përfunduar gjysmen e cironkave...Por kjo 
s'ishte asgjë. 
Sa herë që plakes i kujtohej ndonjë gjë ajo dërgonte plakun t'ia thoshte këtë 
dëshirë cironkes. Dhe plaku (Ah, i shkreti plak!...) shkonte ne lume dhe 
therriste cironken. Dhe cironka bënte realitet dëshirën e plakes. Kështu 
pleqte u bene zengjine. Ata kishin shtepi te mirë, kuaj, hyzmeqare...Çdo gjë, 
çdo gjë. Aq sa plaka s'kishte me cafre te kërkonte dhe një ditë e urdhëroi 
plakun:
- Shko merre cironken tënde te qelbur dhe sille këtu!
Plakut te shkrete i therri ne zemër dhe cale-cale u nis e shkoi në anë te 
lumit dhe i thirri cironkes.
Ajo doli ne çast mbi ujë. Cironka ishte e arte. Edhe zemren e kishte te arte.
-Me thuaj një dëshirë!- i tha ajo plakut si gjithmonë.
-Plaka më tha...- Plaku u gelltit.- se ti duhet të vish me mua tani. 
Pra...plaka do që ti ta lesh lumin dhe të vish me mua...
Cironka e vogël heshti. Heshti disa çaste dhe pafolur fare u krrodh thelle ne 
ujrat e turbullta te lumit për të mos dalë me kurrë.
Plaku u kthye ne shtepi..shtëpia s'ishte me. Ne vend te saj gjeti kasollen, 
plaken e tij te keqe dhe te njeten varferi te dikurshme. Ndoshta kishte 
kërkuar shumë...