Driloni dhe Miu

Miu që e dinte se çdo mëngjes, atypari kalonte Driloni i cili shkonte në shkollë, një ditë ishte shtrirë përpara derës dhe shtirej si i vdekur. Tek po kalonte aty pranë derës, Driloni u habitë kur e pa miun e shtrirë, për një qastë u ndalë dhe po e shikonte miun e shtrirë, tek o i lëvizte këmbët herë pas here.

Ç'bën aty?, e pyeti miun Ai.

Vdiqa urie tha miu, që po e njihte urtinë e Drilonit.

Drilonit i erdhi keq, dhe u kthye në kuzhinë, ku mori ca bukë djathë nga dhe ia solli miut. Miu po sa e mori bukën e djathin, iku drejtë strofullës së tij, pa u falemënderuar fare. Ndërsa Driloni drejtë shkollës.

Kur u kthye nga puna, mamaja e Drilonit, e gjeti të thyer enën e qelqtë ku e ruante djathin. Ajo e zemrua shumë, edhe më shumë kur e gjeti tërë bukën të grisur e të shpërndarë copa copa, nëpër shtëpi. Si ka mundësi, - thoshte me vete që Driloni ta ketë bërë një veprim të tillë.

Kur u kthye nga shkolla, Driloni sillej i gëzuar si gjithmonë me mamanë. Ndërsa mamaja e priti me zemrim, duke menduar se të gjitha dëmet i kishte bërë Driloni.

Nga ky zemrim i mamasë, Driloni u gjend i habitur. Por kur ajo i tregoi se si e kishte gjetur shtëpinë, të mbushur me copa buke, e enën e thyer të djathit, atij iu kujtua se të gjitha këto të zeza ja kishte bërë miu. Pasi i tregoi mamasë të gjithë ndodhinë, mamaja u qetësua dhe nga ai qastë vendosën të sillnin një mace në shtëpi. Të nesërmen, miun grabitqar, e kishin parë në gojën e maces laroshe. Nga ajo ditë, kurrë nuk ndodhi dëm në shtëpi.

2000, Malësi e Vërrinit