Lepuri, Lakra, Qeni dhe Urithi

Në një kopsht të shtëpisë, një bujk kishte mbjellur shumë lakra. Lepuri, që e kishte përcjellur mbjellën dhe rritën e lakrave, nuk kishte pasur mundësi të hante asnjë lakër, nga se bujku e ruante vazhdimisht kopshtin e tij. Deri sa bujku i ruante lakrat nga grabitqarët dhe hajdutët mbi tonë, urithi kishte bërë shumë vrima nëpër kopsht dhe ua kishte dëmtuar rrënjët e lakrave, të cilat kishin filluar të kalbeshin. Një ditë, bujku ishte zemruar në urithin të cilin e kishte ruajtur në kopsht. Pasi e kishte përcjellur me kujdes lëvizjen e tij nën dhe, e kishte goditur në kokë. Nga ajo ditë, bujku ndihej i qetë dhe rojën e lakrave të tija e kishte ndërprerë. Mungesën e bujkut, e kishte hetuar lepuri, i cili e kishte vëzhguar vazhdimisht. Këtë mungesë të rojës së kopshtit, e shfrytëzoi lepuri i cili e vodhi lakrën më të madhe që gjendej aty. Lakra ishte e madhe dhe kjo i kishte sjellur vështërsi lepurushit për ta bartur deri në strofullën e vetë. Ai e tërhoqi deri në skajin e arës, duke e rrotulluar lakrën herë andej e herë këndej. Dikur, ishte lodhur dhe lakra i kishte shpëtuar nga këmbët e tija. Aj ishte rrotulluar teposhtë kopshtit dhe e kishte goditur në kokë qenin i cili po flinte në skaj të kopshtit. Qeni ishte zgjuar trembëshëm dhe po sa e kishte ngritur kokën, në skajin e kopshtit e kishte parë lepurin i cili ia kishte marrë ikës. Qeni i zemruar, ishte vënë në vrap prapa lepurit të lodhur, të cilin pas një vrapi të gjatë e kishte nxënë dhe e kishte shqyer me dhëmbët e tij të mprehtë. Kështu, nga ajo ditë, më askush nuk ia kishte vjedhur lakrat e bujkut në arë.