"Mbreti Pispilluq"

Pertej shtate deteve,na ishte nje here nje njeri i varfer qe na kishte tre femije. Nje dite,mbreti nxorri lajmetarin e tij dhe dha nje urdher qe thoshte: “Madheria e tij do t’ia jape te bijen atij djaloshi qe do t’i tregoje dicka qe s’mund ta besoje.”

Djali i madh i fshatarit te varfer,qe e quanin Piter,degjoi lajmerimin qe kishte nxjerre mbreti dhe vendosi qe te provonte nje here fatin e tij.

Sapo arriti para pallatit i tha sherbetorit se donte te fliste pak me mbretin. Mbreti e kuptoi se per cfare kishte ardhur djali por nuk i tha asnje fjale. Vetem dha urdher qe ta fusnin brenda. Para tij kishin dale aq shume princer sa vetem Zoti e dinte. Kishin shkuar aq shume sa yje ka qielli dhe sa fije bari ka ne lendine,dhe secili prej tyre donte te martohej me te bijen e mbretit! Por asnjeri prej tyre nuk kishte qene i zoti t’i tregonte,te cilen mbreti mos ta besonte.

Piteri arriti te mbreti dhe e pershendeti duke i thene:

Zoti iu dhente jete te gjate,Madheri!

Edhe ty bir, - ia kthen mbreti. – Cfare te shtyu qe erdhe deri ketu?

Dua te martohem,Madheri! – pergjigjet Piteri.

Mire bir. Dhe cfare do besh per gruan tende? – e pyet mbreti.

Do ta coj ne ndonje vend. Im ate ka nje shtepi dhe nje livadh te vogel,edhe tre qe.

Te besoj,djalosh, - i tha mbreti.

Pasi Piteri beri pak muhabet me mbretin,gjeti castin dhe filloi historine e tij.

Jo shume kohe me pare,plehu ishte shume i mire dhe bari u rrit sa s’mund te futeshim dot ne kopeshtin e mbjelle me perime. Nje dite,im ate na tha: “Bijte e mi,nxirreni plehun jashte te livadhi.”

Te besoj, - i tha mbreti duke degjuar historine.

Keshtu,per dy jave me radhe ne e nxorem plehun jashte me dy karroca. Por kur kishim mbaruar,vume re se gabimisht e kishim cuar ne livadhin e komshiut.

Te besoj, - i tha mbreti.

Kur ndodhi kjo, - vazhdoi Piteri, - u ktheva ne shtepi dhe ia tregova babait cfare gabimi kishim bere. Keshtu qe ne te katert,une me babain dhe me dy vellezerit e mi,shkuam te gjithe te livadhi.

Te besoj, - vazhdonte mbreti.

Dhe e morem livadhin e komshiut sikur te ishte nje mbulese tavoline dhe e hodhem plehun ne livadhin tone.

Te besoj, - thoshte mbreti.

Piteri vazhdoi perseri historine qe behej gjithmone e me e bukur.

Pastaj hodhem faren ne livadhin tone. Dhe ne livadh mbiu nje pyll shume i dendur,askush nuk kishte pare nje pyll te tille.

Te besoj, - i tha mbreti duke e ndjekur me vemendje.

Babait tim i erdhi keq t’i priste te gjitha ato pemet aq te bukura,prandaj bleu nje tufe me derra dhe pastaj punesoi gjyshin tuaj si roje te derrave.

Nuk te besoj, - thirri mbreti. – Ti genjen! Do te te denoj me varje...!

Pastaj menjehere u kujtua premtimi qe kishte bere por tashme ishte teper vone. Piteri i kishte thene dicka qe ai nuk e besonte dhe keshtu kishte fituar bastin. Mbreti ishte nje burre qe e mbante fjalen dhe thirri priftin bashke me noterin per te martuar djaloshin me princeshen.

Martesa u be aq e madhe dhe e bukur,sa lajmi pershkoi te shtate detet dhe arriti deri ne vendin ku kishte shtepine djali.

Babai dhe vellezerit e tij i dhane te gjithe jetimeve per te ngrene e per te pire sepse u lumturuan shume qe vellai i tyre u be i pasur.