Lufta e Drangojëve më Kulshedrat....

Gojëdhana shqiptare

Mur nâna djalin sugar dhe u nis t’u çoj bukën argatëve n’ar kto ditë me vapë t’fillimi të verës.
-Nânë, të shkojmë udhës madhe, nânë…
-Larg i vjen anej, paja nga të thom un
-Nânë, të lutna…, po më mer në qafë, të lutna nanë eja knej.
Ajo nuk ngjoi lutjen e t'birit dhe vazhdoi shtegut përmes trup e trup fushës. Por nuk zgjati dhe qilli u mlue me mjeglla të zeza. Kur duhej me kalue pronin e kullun që përshkonte fushën, djali u zhduk paprit e pa kujtu. Nami zhdrypinga havaja... Mumrimë e vetimë. Zjarrmi ju dha çillit e tokës. Kulshedrat e tubune sulmonin nga tona ânt e me fuqi t’madhe. Beteja u shpërngul mbi liqenin dhe shkozën Botushës. Kulshedrat e idhnume gjujtën me rrufetë e tyne mas drangojve po kur panë se po hupin luftën ata ja lshun zjermin grykës për ta shpërthy e me myt krejtë popllin e ân’s rekës që i than prej atherë Rek’e Keqe. Drangojt u tubuan edhe ata me nimue mes veti dhe banin sa mrinin kreshta e lisa e gjunin në Grykë e nuk lanë me u bô dom i madh në popull. Dy kije, drangoj se drangoj ka edhe nga krejt gjot e gjalla e jo veç në njerëz, me brinat e tyne sa mun rroklluen lisa e kreshta dhe ujt e liqenit nuk u derdh mo rekës e shpëtoi kejt poplli me sa e kap me Erenik, me Dri e tej n’deti.

Thojnë se ni drangu e ka fuqinë sa katërdhetë të llojit të vet. Po po gjithmonë ata shohin dâm nga kulshedrat e pra masi jan të llojit fisnik i largohen luftës e veç nimojn njerzit dhe krejtë gjon e gjallë n’tok , n’ujë e n'hava. Po ata i prujnë edhe bimët e krejt mbjellat n’tokë e n’ujë.
Ju largohen përherë kulshedrave se ata bojnë dam dhe sa herë që ni drangue t’kaloj pran venit tyne ata bojn hygjym dhe nisin luftën. Po n’kët luftën e sodit që zgjati nga dreka e tej nesrit në lindje të dellit, drangojtë luftun me nijet ti farojn nga kjo ânë kto kulshedra të zeza me shtat krena dhe i vranë krejt sa ishin tubue. Thon se jon kôn katërdhet e njo e veç çaj njoshi metun gjallë e e plagost e e kan dënue me jetue n’shpellë t’veten e mbyllne pa të drejtë me dal mo nga aty e me pa dritë dielli kur.

Drangojtë u vranë shum edhe ata… Gjallë ngelën veç tetë nga katërdhet e dy sa ishin në luftë.

Dranguja i ri, n’mëngjes kur dilli prap u duk n’hava, u kthye n’shpi, i plagosun leht po pa pasoja dhe mejher e mori gjumi me vart lidhne e me kry në prehën të nânës vet