Shqiperia dhe Shqiptaret

Per shqiptaret mund te thuhen fjalet me te mira dhe te levdosh kete popull eshte vertet dicka e vlefshme.Gjithkush mund te pyes "Pse?"
Ketu po ve ne pah disa nga cilesite dhe vecorite e Shqiptareve:
Tek shqiptari gjen cilesite me te rralla ne Ballkan, mosperfilljen per parane, respektin per nderin e per mbajtejen e fjales se dhene.Dhe keto shqiptaret bashkohen me guximin, trimerine,veprimtarine dhe shpirtin e gjalle dhe te hedhur.

Shqiptaret..... i perkasin nje race nga me te bukurat ne Europe dhe virtytet e tyre morale, nga me te rrallat ne Lindje, jane te denje per bukurine e tyre fizike.Ndermjet te gjitha racave ballkanike, vetem popujt e racave iliriane kane pesuar pa demtime dyndjet e huaja dhe shpesh u kane bere qendrese te ashper pushtuesve dhe vecanerisht, pushtimit me te eger, sundimit turk.

Shqiperia eshte nje vend i banuar nga njeri prej popujve me te vjeter te Europes, i cili si per mrekulli i ka ruajtur ghuhen dhe doket e tij.
Ne asnje nga popujt e Gadishullit Ballkanik ne nuk ndeshemi me virtyte te tilla aq burrerore, si ato qe verejme tek shqiptaret.Fshatari,malesori ose ushtari shqipetar duket nje zoteri i madh po ta krahasojme me fqinjet e tij ballkanike.

Ajo cka te ben me shume pershtypje eshte atdhedashuria e flakte e tere shqiptareve.dhe kur vihet ne loje liri dhe pavaresia e ketij vendi zhduken te gjitha interesat ,armiqesite midis familjeve dhe klasave te ndryshme, dallimet dhe kundershtite kulturore, partiake ose fetare.Atehere ata jane NJE.

Te lumt arla,
Sa te vjeter jemi ne Shqiptaret kane zili shume popuj te botes por ja sistemet dhe padrejtesit historike sikur dashen ta shfarosnin kete popull por jo nuk arriten.
Une do postoj tani nje koment apo shkrim per lashtesin Shqiptare dhe nese keni sugjerime apo verejtje ju lutem plotesoni ato ose korrigjoj...

Lashtesia Shqipetare
Trualli i banuar sot nga shqiptaret filloi te popullohej shume heret, qe ne epoken e paleolitit (gurit te vjeter), mbi 100 000 vjet me pare. Ne fillim u banuan to zona qe ishin ne kushte gjeiografike me te pershtatshme. Ne Shqiperi, banimet me te hershme jane vertetuar ne shpellen e Gajtanit (Shkoder), ne Konispol, ne malin e Dajtit dhe ne vendbanimin e Xares (Sarande).
Njerezit primitive jetonin ne grupe te veçuara, kryesisht neper shpella te thata,, pa lageshtire dhe te mbrojtura nga ererat. Veglat e punes i punonin me gure stralli dhe me rralle prej kocke. Prejketyre gureve me ane te ashkelzimit nxirrnin pjese me te vogla e me te mprehta guri per t'i perdorur si gerryese, shpuese etj. Si vende per te perpunuar gurin shfrytezoheshin hyrjet e shpellave dhe terrenet prane lumenjeve. Sidoqofte, veglat e asaj epoke ishin ende te thjeshta dhe te krijuara kryesisht prej guri. Njerezit primitive ushqeheshin me produkte te mbledhura ne natyre dhe me gjah kafshesh te egra. Per shkak te kushteve te veshtira ne te cilat jetonin, njerezit e paleolitit kane pasur nje mesatare jete shume te shkurter, rreth 21-30 vjeç, me nje vdekshmeri me te madhe te femijet. Lufta e perbashket per te perballuar jeten çoi ne forcimin e lidhjeve te pjestareve te çdo grupi, ne ndryshimin e organizimit te njerezve primitive, te cilet nga fundi i paleolitit kaluan ne grupime me lidhje gjaku, ne martesen me grupe, ku prejardhja e femijes percaktohej vetem nga nena. Filloi keshtu organizimi i shoqerise matriarkale, e cila mori forme te plote ne periudha te mevonshme, 6000-3000 vjet me pare, ne epoken e neolitit (guri i ri). Popullimi i krahinave te banuaras sot nga shqiptaret u rrit shume ne periudhen neolitike. Njerezit filluan te braktisin shpellat dhe te perqendroheshin ne vende te hapura. Banoret neolitike perqenin me shume te ndertonin kasollet e tyre ne fusha dhe ne tarraca lumore. Jane te njohura nje numer i madh vendbanimesh te tilla ne Shqiperi, ne Kosove, ne Male te Zi e ne Maqedoni. Banoret e hershem, nga jeta endacake e epokes paleolitike, kaluan ne vendbnime shpeshhere te qendruehme, me ekonomi kryesisht bujqesore. Ata njihnin dhe perdornin dritherat kryesore, si elbin, melin, grurin etj. Kjo u shoqerua edhe me lulezimin e sistemit matriarkal, ku rolin drejtues te ekonomise e te jeteses e kishte gruaja. Ne kete epoke u kalua ne nje forme te re martese, ne martesen me çifte.

Herman Vendelli (1884-1936), ishte nga Gjermania, ai merrej me politikë, histori, gazetari, publicistikë etj. Krahas kësaj ai redaktonte dhe bashkëpunonte me revistat socialiste të njohura të kohës, në të cilat edhe i publikonte shkrimet e veta politiko-historike të cilave shumë shpesh u qasej me sy kritike. Vendell shkruante për zhvillimet politike të shteteve ballkanike të pas konferencës së Ambasadorëve të Londrës dhe të pas Luftës Parë Botërore Në thumb të kritikave të tija prej të gjitha shteteve ballkanike më së shpeshti ishin Shqipëria duke mos e lënë anash edhe popullin e saj dhe Italia e cila assesi nuk donte ta shoh veten jashtë ndikimit dhe rolit të saj në dominimin e fatit politikë të Shqipërisë. Ndonëse aspiratat dhe pretendimet ekspansioniste-gllabëruese ndaj këtij vendi nuk fshiheshin as nga shtetet e tjera ballkanike si Serbia, Mali i Zi, Bullgaria, Greqia etj. Vendell, duke marrë në thumb të kritikave të veta Italinë dhe Shqipërinë, ai sikur donte të harroi se më tepër qonte ujë në mullinjtë e shteteve fqinje të Ballkanit. Disa nga shkrimet me analiza politike të tija që u botuan nëpër gazeta dhe revista të ndryshme të kohës, në të cilat përfshihen shtetet si Jugosllavia, Italia, Shqipëria dhe Gjermania, u përmblodhën dhe u botuan në një libër të veçantë në gjuhën serbo-kroate. Me që në këto shkrime dhe analiza politike trajtohen çështjet e problemeve të shteteve të cilat i cekëm më parë libri (broshurë) edhe u titullua me emër të ngjashëm: "PËR JUGOSLLAVINË, ITALINË, SHQIPËRINË DHE GJERMANINË-gjashtë analiza".
Lënda e këtij libri ndahet në gjashtë kapituj. Në kapitullin e parë më së shumti trajtohet çështja e "Jugosllavisë" andaj edhe titullohet kështu. Këtë shkrim Vendelli e kishte botuar në të përkohshmen gjermane "Neue Rundschau"; Kapitulli i dytë titullohet "Imperializmi Italian dhe Jugosllavia", e cila ishte botuar në "Der pece Merkur"; kapitullin e tretë dhe të katërtë Vendelli ia kushton rrethanave shoqëroro-politike në Shqipëri. Këtu kemi të bëjmë me dy tituj të ndryshëm por që rrahin të njëjtën çështje. Kapitull i tretë mban titullin"Fati i Shqipërisë" ndërsa i katërti "Trazirat në Shqipëri", që të dy këto artikuj Vendelli i kishte botuar në "Deutsche Politik". Në vazhdim të librit është kapitulli i pestë i cili mbanë titullin "Bashkimi i Jugosllavisë dhe shtypi gjerman", botuar në "Weltbuhne", dhe kapitulli i gjashtë dhe i fundit është "Jugosllavia dhe Gjermania", botuar në revistën vjeneze "Die Wage". Libri është i formatit të vogël dhe ka gjithsejtë 83 faqe, ndërsa është botuar në Beograd në vitin 1921. Disa vite më vonë (1926) libri i njëjtë u bota edhe në Kroaci.
Ne për lexues me këtë rast nga ky libër i kemi shkoqitur dy kapituj, të tretin dhe të katërtin, pra sipas radhës që janë botuar në libër ( faqe 48-66), në të cilat autori trajton çështjen e problemit të shtetit shqiptar dhe popullit të saj në përgjithësi duke mos e lënë anash as Italinë. Mendimi i tij ishte, gjë që do të shohim në vazhdim që problemi i Shqipërisë të mbetet nën përkrahjen dhe mbikëqyrjen e shteteve fqinje të Jugosllavisë, Bullgarisë dhe Greqisë, ndërkaq që financiarisht të jenë të ndihmuara dhe të përkrahura nga Lidhja e Popujve...

KAPITULLI I TRETË "FATI I SHQIPËRISË"

Sikur marrëveshja të konsideronte Çështjen Shqiptare si një arë me lëvozhg të fortë e
cila ruhet për ta thyer në fund, apo dredhëza më e madhe të cilën e lëmë për ta ngrënë në fund, po ashtu edhe fuqive të mëdha Zoti e dit për se nuk i ngutet aq shumë në zgjidhjen e saj. Por, sikurse që dihet nga parimi se për çdo punë të mirë nevojitet pakës kohë, me këtë rast këtu siç po shihet do të ketë vështirësi që të arrihet një vendim i mençëm. Sepse zotërinjve të mëdhenj në Paris dhe Londër njëherë për njëherë u mungojnë të kuptuarit dhe dispozicioni, koha dhe durimi, që në çështjet e Evropës Jug-lindore të hyhet si duhet edhe nga jashtë edhe nga brenda, ndërsa në anën tjetër sërish paraqiten interesat e ndjeshme, që në të vërtet çështjen e shqiptarëve ta shqyrtojnë ashtu si duhet, thotë në fillim të këtij kapitulli H. Vendelli duke vazhduar më tutje. Kur veç njëherë para shtat, tetë vjetëve (fjala është për Konferencën e Ambasadorëve në Londër dhjetor 1912, gusht 1913, pl. SH. V.) çështja shqiptare më në fund i kishte tërhequr qiejt e pastër
dhe të kaltër të Evropës bashkë me rretë e luftës si ato të kthjellëta e po ashtu edhe ato të vranëta, në konferencat e Fuqive të Mëdha kishte arritur që të fus një destabilitet, duke mos dashtë të di se a thua kjo çështje i përkiste apo jo edhe Serbisë, e cila synonte që nëpërmes tokave të Shqipërisë të dalë në Detin Adriatik, që të tërhiqet nga përqafimi ekonomik i Austro-Hungarisë dhe t'i bashkohet deteve dhe tregjeve botërore. Sot në rend të parë udhëhiqet një betejë rreth Italisë.

Ndonëse shtypi italian qysh gjatë viteve të nëntëdhjeta (lexo te shek. XIX) llomotiste për "aspiratat legjitime" në Shqipëri dhe ndonëse në decenien e parë të shekullit tonë (shek. XX) me ndikimin e Italisë haptazi kishte filluar përgatitja për përparimin e atij vendi duke filluar me hapjen e konsullatës, me agjent tregtarë, shkolla, spitale dhe themelimin e shoqatave të anijeve me avull; e cila gjatë luftës botërore (është fjala për L. I. B. Sh. V.) ishte imponuar si vjelëse e Shqipërisë së "pavarur", dhe që menjëherë pas shkatërrimit të Austro-Hungarisë e kishte futur këmbën e saj në Vlorë, gjë e cila tregon se "Arnautlluku" është një lëndë e njëjtë e politikës së Konsultit vetëm se me një kuti postare tjetër të fshehtë të saj, sikurse për shembull, Eritereja apo Libia. Rajonet e Afrikës kanë qenë caqet e drejtpërdrejta të saja. Tek ata dominonte shpresa për krijimin e një çerdheje, që të mund me e kthye masën e të shpërngulurve të cilët shpresa për të mbijetuat në punë bujqësore i ndiqte përtej lumenjve të mëdhenj dhe që pa u ndeshur me të huajt do të kishin mundësi që sasinë e madhe të mallit ta sjellin këndej, e cila prodhohej nga industria e saj jo aq e zhvilluar. Ndërsa Shqipëria do të shërbente vetëm si një mjet nëpër mes së cilës do të arrihen këto synime. A thua nëse synimet e Italisë janë (të shprehemi me fraza aneksioniste), që njëherë e përgjithmonë ta mbaj fuqishëm në duart e veta Vlorën me prapavijën e saj, atëherë është punë e lehtë që minave dhe topave tu mbyllet rruga nëpër Otranto, gjatësia e së cilës është 73 km. E shndërruar në një deti të mbyllur për Italinë atëherë skela e Adriatikut do ta luante rolin e një lufte të pa mposhtur, ç'fare paraqiste Deti i Zi për Rusinë sikur të iu ishte nënshtruar Stambolli me Dardanelet depërtimeve pushtuese të saja. I kthyer kah ky qëllim, të gjitha aspiratat e Italisë dalin në pah, që të ngulitet në bregun lindor të Adriatikut në atë mënyrë që të jetë sa ma e fortë dhe ma e sigurt nga sulmet, e që në lidhje me këtë, çështja shqiptare bëhej vetëm një pjesë e problemit të Adriatikut në përgjithësi, e cila Këshillit Suprem i shkaktonte kokë qarje të shumta. Për Italianët, Rjeka dhe Vlora janë çelësat e sundimit të saj në Adriatik, dhe nga pushtetarët e Antantës mundë të ngjan një përkrahje e sinqertë dhe e çfarëdoshme për ngritjen e një Evrope të re ku Gjermania dhe Austria do të vështroheshin me sy dhe ndjenja tjera, përkundër asaj si vepron Lord Gjeorgji dhe Milrani; megjithatë Rjeka nuk është guri i fundit i politikës nacionale Italiane, por është gurë themel i politikës botërore Italiane. Pasi me mbylljen e Adriatikut që tani po veprohet dhe qysh nga veprimet e hershme të realizimit të posedimit të Ishujve Dodekan të gjitha planet dhe projektet e imperialistëve Italian së pari lakmonin që ta pushtojnë Detin Egje, e pastaj edhe atë Mesdhetar dhe që nga aty të vendosen në Azinë e Vogël dhe Detin e Zi, ndërsa as Kryqi i Savojit mbi kubet dhe minaret e Stambollit nuk duken më si ato të cilët për pushtimin e botës ofrojnë një mendim të ri romak, por as më pak dhe as më shumë se
Ushtarë dhe civil shqiptarë duke e tërhequr themelimit të një etheshmërie
një karro artilerie imagjinuese. Për këtë arsye Shqipëria nuk është e dobishme vetëm si një fortesë bregdetare, por edhe si një hapësirë territoriale. Përgjatë luginave të tërthorta të maleve të larta shqiptare shpijnë rrugët më të afërta nga Italia në brendësinë e Ballkanit dhe më tutje në Selanik deri në Stamboll, sikurse dikur gjatë kohërave të kaluara mesjetare të tregjeve të republikës veriore italiane, me karvanët e tyre tregtare të cilët në përmes rrugëve malore të Shqipërisë depërtonin deri në zemrën e atij gadishulli dhe sikurse që edhe grupet e mëdha të ushtarëve serb me anën e kësaj arterie rrugore të ngushtë me oreks të madh nxitonin kah "Bregdeti", njësoj edhe sot në rajonin e njëjtë sërish po kryqëzohen aspiratat ekspansioniste të latinëve dhe të Jugosllavëve. Jo vetëm Dalmacia, e cila sipas fytyrës së shëndosh dhe ngjyrës së saj të pastër është Jugosllave, dhe që vetëm shkel e shko është e spërkatur me lythat e rrezeve italiane, si me ndonjë thikë të mprehtë i ndanë në dysh marrëdhëniet mes vëllezërve aleate e që po ashtu po vepron edhe Shqipëria. Sepse po sikurse edhe shteti i Serbisë, Kroacisë dhe Sllovenisë në këtë çështje që shikojnë se a do të munden me marrë frymë apo do të ngulfaten, nëse nga dora e saj me të vërtet do të bie skela e Rjekës vendi i vetëm i eksportit dhe importit, në mënyrë të njëjtë atë e godet interesi jetik nëse Italia në mënyrë të drejtë për drejtë apo në mënyrë indirekte do të sundoj me Shqipërinë. Tani prapë duhet të mendohet sinqerisht në predikimet e një paqeje për shkatërrimin e Evropës apo jo, porse imperializmi italian pak ka sjellje
vëllazërore ndaj fqinjëve të vet lindor, dhe jo vetëm që nuk e ka pranuar shtetin e Mbretërisë Serbe Kroate dhe Sllovene, por ajo as që druan nga ndonjë material
shkatërrues qoftë edhe në minimin e themeleve të saja. Ata mbeturinat e mjerë Kroatë të "Partisë për paq dhe drejtësi", frankofon të ndryshëm dhe individë të tyre, të cilët në Gracë, Vjenë dhe Peshtë po si shërbëtorët e ndjekur të tyre verdh e zi, kundër Jugosllavëve hapën fabrikat e gënjeshtrave, kënaqeshin në mirësitë e politikanëve pushtuese romake deri në atë masë, sa që aty para një kohe nga robëritë Jugosllav të ushtrisë së Austro-Hungarisë së dikurshme në Itali, me parat italiane dhe me gjërat e pajisjeve luftarake italiane fshehtazi u stërvitë një "legjion për çlirimin e Kroacisë". Edhe për ish mbretin malazez Nikolla, i cili si një mashtrues dhe tradhtar u përbuzë nga populli i vet derdhen fuqitë në vendin e dhëndrit të tij, atëherë kur i dërgon çetat e paguara që të provokojnë luftë qytetare në, Malet e Zeza, por imperialistët italian edhe Bullgarisë ia kishin vu syrin: jo vetëm për: "Idea Nationale" që premton shpirtmadhësia dhe populli simpatik bullgar në çdo rast për dashamirësinë e vet, por edhe "Tribuna" një ditë Italinë e identifikoj si dorë të djathtë, kurse bullgarinë si dorë e majtë dhe duke shtuar tha: "Armikun e kemi në mes". Kur këto dy duar bashkohen, "është shumë e qartë se armiku do të shtypet". Armiku është Shteti i Jugosllavisë.

Kur imperialistët italian synojnë për copëtimin dhe caktimin e Shqipërisë në mes të Italisë, Jugosllavisë, dhe Greqisë dhe kur pranojnë për një "Shqipëri të pavarur por nën mbrojtjen e tyre dhe këtë vetëm për shkaqe të detyrueshme, politika Jugosllave punon në vëzhgimin e drejtë, që ndarja në të gjitha anët t'i hap dyert e gërshetimeve dhe gropëzave
në Ballkan, duke përjashtuar çdo ndikim të fuqive të mëdha për formimin e një Aleance Ballkanike, në të cilën si Bullgaria e po ashtu edhe Shqipëria do t'i kishin vendin e vet; shtypi i Beogradit, Zagrebit dhe Lubjanës me vendosmëri të madhe angazhohen për
parimin e njohur dhe të mirë "Ballkani Popujve të Ballkanit!" pa reduktime dhe mendime të prapambetura për zgjerimin e saj edhe ndaj fqinjëve shqiptar. Vetë vetiu kjo zgjidhje
duket e arsyeshme për çdo ithtar që e dëshiron një Evropë me paq të përhershme. Me të vërtet dhe megjithatë të themelohet një Shtet Shqiptar i lirë dhe i pavarur nënkupton të
ketë një tokëz të madhe. Edhe Konferenca e Londrës në vitin1913 me mish e me shpirt e krijojë një Shqipëri të pavarur me bindjen se për një shtet të tillë mjafton të ketë aq e kaq mile katror dhe aq e kaq qindra mija njerëz, dhe pa modesti me të cilën Shën-Xhuliani në "Letrat e veta për Shqipërinë" kishte pranuar që populli shqiptar për vetë veten dhe për të tjerët është edhe një mirësi e panjohur.

Ai shkurtabiqi, historia e tërësishme e së cilës hollësisht përshkruhet me shakanë franceze: "Les Caisses sont vides, le trone set Wied, tout ast vide!" me të vërtet ndoshta edhe nuk ka vdekur aq shpejtë me pa mundësinë e saj të brendshme, por në përgjithësi ajo as që jetoi ndonjë moment. Asaj i mungonin supozimet sociale; nuk i kishte skelet e klasës shoqërore, të cilat kishin pas mundësi që në supet e veta ta bartin shtetin, dhe që i mungonte shpirti, dhe inteligjenca popullore. Nëse në mbretërinë osmane, kryesisht njerëzit ende bënin një jetë të modelit mesjetar, për ç'gjë major Bekir Beu pas Luftës ballkanike në njërën nga shkrimet e tija me shumë vëmendje përgjegjësin e shkatërrimit
plotësisht ia veshte shtetit për mungesën e vetëdijes së masës, ky konstatim edhe shumë më fuqishëm vlen për vendin, të cilët në vitet e 1912-ës, i takonin vilajeteve më të
prapambetura dhe më të pa banuara të Turqisë evropiane. Shqiptarët jo vetëm që janë të ndarë në dy dialekte Gegë dhe Toskë, e po ashtu edhe në shumë nëndialekte, si dhe në tri konfesione: katolike, ortodokse dhe myslimane, dhe që asgjëja nuk i bashkon në një, por ata edhe të pa shpresë udhëzohen nga mbeturinat e një racë të vdekur, si për shembull Baskët në Francë dhe Galët në Angli, dhe ashtu të lidhur dhe të hedhur mbrapa me fatin e tyre të pa mëshirë, që përveç përvetësimit të pushkëve moderne (lexo për kohën, SH. V.), për dy mijë vjet të fundit
Oficerët tanë pranë një mitralozi nuk janë zhvillu aspak në krahasim me fqinjët e
në rrugët e Durrësit tyre në dy qind vjetët e fundit. Në një far mënyre edhe sot në Shqipërinë Veriore lirshëm jetojnë fiset të cilat Germanët dhe Galët e luftërave të galëve të Cezarit që moti i kanë lënë anash: të ashtuquajtura fiset e tyre, me të gjitha ato veti, të cilat i ka përshkruar Morgani dhe Engelsi, të gjakmarrjes dhe shitë blerjes së femrës, me prona kolektive familjare të shtëpive patriarkale, këshillat e më të moshuarve dhe kryepleqve të zgjedhur-që të gjitha këto në këtë vend paraqesin themelet e bashkësisë në jetën e njeriut...
Nëse në Shqipërinë Veriore sundon një lashtësi e pastër, në Shqipërinë e Mesme për mesjetën mund të mësohet nga burimet. Aty Abdyl Hamiti i kishte pasur përmbi njëqind fshatra që ishin në pronësinë e tij, andej për gjatë bregdetit dhe lumenjve, shtrihen fushat e pëlleshme pronë e familjeve feudale të Toptanasëve, Vlonjasve, Vrionëve, dhe të tjerëve si quheshin ata, me më tepër se tridhjetë mijë, pesë dhjetë mijë e deri në gjashtëdhjetë mijë hektar, argatët e tyre janë kmetët e mjerë, të cilët mezi që kanë nga një këmishë në trup, dhe kulm mbi kokë, të shtypur nga qiratë dhe tatimet, në një gjendje më të mjerueshme në botë. Njëjtë kishte me qenë po të ishe edhe shqiptar, urdhërohet për
blerjen e mallit të bejlerëve shqiptar të rangut të mesëm që të shndërrohen në prona të vendit të vet, sikur edhe lirimi fisnor nga pronat kolektive familjare të maleve të
Shqipërisë veriore nën bujkrobëri dhe hakmarrje. Por zotërinjtë feudal, po si në kohën e Vidit jo vetëm që luanin me sharki, por ata udhëhiqnin edhe me tërë orkestrinë,
dhe tani po edhe si më parë tërë pushtetin e kanë në duart e veta. Ma çfarëdo qoftë qeverie të përkohshme dhe të kufizuar të jetë në pushtet qoftë edhe me kompetenca mjaft të ngushta, aty nga ana e një shtrese të dobët të bejlerëve dhe pashallarëve ekziston dëshira e madhe për me qenë në pushtet, sikurse që është kjo e tanishmja e tubuar në
Durrës e cila punon për zgjedhjen e Esadit ( fjala është për Esat pash Toptanin, SH. V.), njërit prej zotërinjve feudalë më të mëdhenj për Mbret, dhe qoftë vetëm me një shenjë të syrit apo në marrëveshje me Italinë ose me Jugosllavinë deklaron fjalë të mëdha për shtetin e "pavarur" shqiptar, çdoherë është kjo larg, e më larg nga çfarëdo reforme rrënjësore agrare, sepse herë do kur do ajo paramendohet sikur ndonjë anarki feudale e
vërtet, në të cilën zotëruesit e pronave, po sikur edhe kjo sot e kmetëve të mjerë ua rrjep lëkurën me gjithë veshë. Ndërsa Shqipëria, e cila mbas dëbimit të Turqve nga Evropa paraqet strehimin e fundit të organizimit dhe punës pronësore mesjetare në Gadishullin Ballkanik, ajo nuk mund të mbahej pranë shteteve me fshatarësi të lirë sikur që janë
Jugosllavia, Bullgaria dhe Greqia, qoftë edhe në aleancë me ta, dhe ajo në mënyrë të njëjtë duhet të rrënohet sikurse që u formua në vitin 1913. Pra, si duket në mes të Sicilisë dhe Haribdes me vështirësi do mbetet e hapur farë rrugice e ngushtë për lundrim. Shqipëria si shtet ose do të mbetet nën mbrojtjen e Italisë si armë e rrezikshme në duart e një imperializmi si e pa skrupull duke e rrezikuar paqen në Ballkan, ose Shqipëria e Pavarur, në kuadrin e një Aleance Ballkanike, do të mbytet në anarkinë e brendshme dhe në një kaos të vërtet. Dëshira për t'iu shmangur këtyre dy këqijave tregon në neutralizimin dhe internacionalizimin e këtij vendi. Nëse organet udhëheqëse dhe ekzekutive të Fuqive të Mëdha e Ushtarët shqiptarë dhe civilë pranë një baterie topash pranojnë një rol të tillë
gjatë një pushimi. Çka tjetër pos sharkisë dhe valles. gjembor, atyre në shumicën

e rasteve u nevojitet njohuri e pa kushtëzuar e rrethanave, drejtësive, dhe zakoneve dhe mu edhe atëherë nëse do të ishte e interesuar ndonjë shtet nëse i epet rasti që në ato ujëra të turbullta ta zënë peshkun po ashtu sikurse gjatë kohës së shkurte të principatës së vitit 1913, e cila gjithashtu e kishte Komisionin Ndërkombëtar të Kontrollit, që nën mbikëqyrjen e Italisë dhe Austro-Hungarisë me këmbëngulësi garonin mes veti për ndikim dhe pushtet. Krejt ndryshe kishte me qenë po sikur Qeveria ndërkombëtare tua kishte besuar Shqipërinë tri shteteve, të cilat përveç se që janë gjeografikisht të afërt, Jugosllavia, Bullgaria dhe Greqia; ato janë mjaftë të informuara edhe me të gjitha rrethanat tjera për të lejuar tërheqjen zvarrë, dhe përveç kësaj ata i kanë në dispozicion edhe nëpunësit të cilët e njohin gjuhën (lexo shqip) dhe zakonet e vendit; para se gjithash ata janë të aftë, që në bazë të lirimit të fshatarit të themelojnë shtetin shqiptar sipas shembullit të tyre; fundi fundit ata me këtë i bëjnë shërbim vetit pasi që nga jashtë dhe brenda populli i liruar shqiptar kishte me qenë bartëse e çmueshme e një Aleance Ballkanike, e cila e mbyll gadishullin thrako-ilire të çfarëdo përzierje lakmitare të Fuqive të Mëdha. Kuptohet që ai obligim kërkon viktima dhe fuqi të dukshme në kohë, por me që shtetet ballkanike duke pranuar një qeveri në një kënd të pa përshtatshme të botës me çka Lidhjes së kombeve kishin me ju kursye shumë përpjekje,- por edhe shumë përgjegjësi, harxhimet e këtij veprimi do ti mbuloninë të mëdhenjtë nga xhepat e tyre. Ajo formulë quhet: Neutralizimi dhe internacionalizimi i Shqipërisë nën qeverisjen e përbashkët të shteteve ballkanike duke pas për bazë ndihmat financiare të Lidhjes së Popujve!
Të shtypur në këto binar çështja shqiptare ende nuk do të kaloi letë, pa pengesa dhe ndalesa, por me këtë me mirë do të evitohet rreziku nga ndeshja apo dalja nga hekurudha, se sa me ndonjë zgjedhje tjetër. (faqe, 48-58).


KAPITULLI I KATËRTË "TRAZIRAT NË SHQIPËR"

Në Shqipëri ndodhinë trazira, duke mos e marrë parasysh fare se a valëvitej ende flamuri i Kryqit të Savojit mbi Vlorë apo jo, gjithsesi që trupat e njësiteve ushtarake italiane duke u sulmuar nga grumbuj shqiptar si tufat e bletëve nga grethi, gjenden në një situatë nga ma të pa përshtatshmet në botë.
Assesi dhe askund në shtypin Evropian por edhe në atë Italian dhe Jugosllavë të cilat gjeografikisht dhe politikisht shtrihen më së afërmi me vendin e konflikteve, nuk mund të gjenden sqarime të mjaftueshme për shkaqet më të thella të kësaj lëvizjeje; shërbimi
informativ dhe korrespodentët nga vija e luftës nuk i njohin Arnautët, dhe mu për këtë nuk përmendet emri i asnjërit nga udhëheqësit, nuk sqarohet kurrfarë motoje, nuk njoftohen kurrfarë kërkesa, përveç një të vetmes: Jashtë me Italianët! Edhe ato që i kemi nga lajmet faktike, nuk është kurrgjë tjetër përveç një grumbull të cilën nuk është letë me
zgjidh. Meqenëse lexuesi i shtypit me ditë të tëra dëgjonte për sulmet e çetave shqiptare në Vlorë, kishte marrë vesh për një lloj qeverie shqiptare në Tiranë, e cila nuk e lejonte atë kryengritje, që bënte marrëveshje me Italian, dhe në këtë mënyrë në një luftë qytetare kundër rrethuesve të Vlorës nën sulmet me topa çakë edhe murrë pjesë dhe gati se e shkatërruan edhe Krujën.
E mësuar që maturinë e saj ta zbatojë
edhe në ato pjesë të vendeve të huaja, opinioni evropian veprimet e
Durrës. Miting nacionalist gjatë trazirave. shqiptarëve i shikon si një përpjekje

për një lëvizje të vetëdijshme dhe të madhe për pavarësinë kombëtare. Por kësaj mënyre të komentimit, e cila po preket gjatë daljes në sipërfaqe, e kundërshton ajo që para ca jave u tha në këto revista ("Fati i Shqipërisë" në Nr. 20. revista "Dajçe Politik"), në lidhje me planet e imperializmit italian në Shqipëri, dhe para se gjithash për esencën sociale të popullit shqiptar. Ato që i pohon Llashprehti për Germanët për rrafsh dy mijë vjet më parë, nuk mund të ketë fjalë për ndonjë farë forme të karakteristikës gjenealogjike të vetëdijes nacionale, e cila politikisht është shfrytëzuar apo që kishte mund të shfrytëzohet, kjo fjali vlen për Shqiptarët, nga të cilët bar fiset veriore mezi që e kanë arit atë shkallë të zhvillimit të para ardhësve tanë të kohës së Cezarit. Në ato vende të larta dhe të skajuara të Alpeve ende paraqiten format më aventuriere për esencën e botës së mbetur; Evropa për shqiptarët mesatar nuk nën kupton asgjë, ndërsa kokat më të kthjelltë e konsiderojnë atë si të vetmin shtet të madh, me të cilin sundojnë shtatë mbretëri, të cilët qëndrojnë ulur në një kodër, pranë njëri tjetrit. Madje edhe vetë jehona e ngjarjeve të
herë pas hershme arin në ato shkretëtira por me vonesë dhe jo të qarta; gjatë kohës së Luftës Parë Ballkanike banorët e Lumës as që kishin parandier se "Sulltani është në konflikt"; kur serbët tani më gjendeshin në Prizren, në afërsi të drejtë persë drejti të tyren,
ndërsa Serbëve, të cilët gjatë vjeshtës së vitit 1915 kalonin kah Shqipëria në Adriatik, vendasit e principatës për ato kujtime fatkeqe nuk din asgjë të flasin përveç, asaj se princi është latin, që donë të thotë Katolik ndërsa Esat Pasha Turk, që donë të thotë Muhamedan. Sa do që në ato koka rrënjët e organizimit fisnor janë forcuar me të gjitha ato ngatërresa të tyre të vjetra, megjithatë tek ata assesi nuk po pranohet vetëdija nacionale e cila kishte me i tejkalua kufijtë fisnor të tyren. Ku kurrfarë tradite e bashkimit, kurrfarë ndjenja të fatit të përbashkët dhe kurrfarë qëllimi i përbashkët nuk e bashkon njërin fis me tjetrin; ku çdo fis është botë në vete, atje kombi dhe shteti mbeten fjalë të huaja të pa kuptuara, "si është e mundur" thotë Shtajnmeni njëri nga njohësit e mirë të Shqipërisë (H. V.) që "ndonjë Nikaj të pajtohet me ndonjë Shaljanë (fjala është për fiset shqiptare SH. V.), për çfarëdo qoftë mosmarrëveshje përveç se deri te shkuarja e një konflikti që do ti shkatërronte të dy palët".
Kur Italianët detyroheshin që të mbrohen nga shqiptarët-indianë të veriut (ja se çfarë krahasimi bënë për ne shqiptarët një gjerman që e konsideronte veten si njohës i mirë i rrethanave shoqërore-politike të popujve të Ballkanit gjatë shekullit XIX dhe fillim të shekullit XX, SH. V.) ata më tepër kishin lidhje me stinët e vitit se sa me çfarëdo qoftë qëllimi politik. Në të vërtet kur fillon të shkrihet bora nëpër male dhe dhit fillojnë t'i lëshojnë në bisk, atëherë fillojnë edhe hakmarrjet dhe vjedhja e bagëtive. Veçanërisht jeta shoqërore e atyre "para-njerëzve" me qitjen jashtë të fshikës dhe po qe se u përpjek ndonjë fuqi e huaj që në kuptimin evropian të mbaj rend nëpër rrugë, ajo automatikisht tërheq mbi vete tërë mllefin e atyre të cilët veten e konsiderojnë të dëmtuar në lirin e tyre të pikëlluar dhe primitive. Në këtë shikim Italianët, të cilët kishin marrë për sipër që nëpërmes trafikove rrugore dhe hekurudhave ushtarake t'u hapin "egërsinë e shqiptarëve", vetëm pasardhësit e Xhonturqve të cilët kanë derdhur mjaft gjak kur u mundonin, që me forcën e shtetit të përzihen në mos marrëveshjet fisnore.
Ndërkaq ata që i sulmojnë gërmadhat e Vlorës, ata janë shumë më larg se sa fiset e lira të shqiptarëve nga shkëmbinjtë verior, dhe feudalët mesjetar me shoqëruesit e tyre fshatar të lidhur për paga. Edhe atëherë asaj kryengritjeje po aq i mungonin nervat nacionale, sikur që edhe nuk i kishte, të themi, as lëvizja e madhe e bejlerëve dhe spahinjve shqiptar kundër ligj vënies së tanzimatit gjatë viteve të dyzeta të shekullit të kaluar (lexo shek. XIX), qendra e së cilës gjithashtu ishte Vlora, sepse po ashtu sikurse spahinjtë që aso kohe ishin ankuar kundër tentimit të sulltanit që ta barazoj feudalizmin, njëjtë ashtu të dëshpëruar ata sot mbrohen kundër zhvillimit, e cila ndaj politikës së ndikuar nga perëndimi pa qare duhet të ç'kryqëzohet me anarkinë feudale. Sepse, pa dyshim se çfarë do të ishin Italianët si bartëse të një imperializmi të pa sjellshëm, po ashtu pa dyshim është rezistenca e feudalëve shqiptar kundër një batakçillëku të shekullit XIII me atë të shekullit XX, ndërsa roli i luftës nuk është çlirimi kombëtar i popullit shqiptar, por çlirimi feudal i prijësve shqiptar. Kur iniciativa e popullit kishte bërë lëvizjen e ngjarjeve më të reja dhe u kishte dhënë atyre tiparet e veta, atëherë çipçit e fshatit ishin detyruar që me pezmin e njëjtë sikur kundër Italianëve të ngrihen edhe kundër zotërinjve feudal të tyren, nën presionin e të cilëve ata kishin mbet dhe ishin bërë një lloj i njerëzve më të mjerë në këtë Evropë gjë që asgjë nuk flet më bindshëm për dëshpërimin e rrethanave mesjetare,
qoftë edhe në rajonet më të zhvilluara të Shqipërisë, prej shërbimeve të verbëta të cilat çipçit e paguar dëshmojnë ndaj spahinjve, që të përgjaken dhe vdesin për mbajtjen e robërisë vetjake. Por pasi që përçarja dhe ndasia shkon në dobinë e feudalëve, ajo
ndërhyrje dhe pengesë momentale italiane dhe bejlerë e po ashtu edhe e spahinjve më tutje fare nuk po i afron; përndryshe secila nga familjet e mëdha të spahinjve, Toptani, Vrioni, Vlora, Delvina, Frashëri dhe si quhen ata të tjerët, janë orientuar vetëm në rritjen e pushtetit të vet familjar, ndërkaq që përherë të shurdhër dhe pa ndjenja për kërkesat para historike të vetëdijes kombëtare, që në vend të parë me lirimin radikal të fshatarit të ngritët dhe formohet njeriu për ndërtimin e kombit dhe shtetit.
Megjithatë një grup i vogël e inteligjencës, e cila, është edhe e vetmja nga të gjitha shtresat shqiptare, duke qëndruar jashtë kishte pranuar mendimin nacional në esencën e saj bashkëkohore, e cila tregonte shenja për ekzistimin e saj, sepse sipas të gjitha deklaratave asaj qarku i takonte edhe studenti Avni Rustemi, i cili kohë më parë me atentat të kryer në Paris vrau Esat Pashë Toptanin njërin prej zotërinjve dhe feudalëve më të fortë dhe më të pasur, me motivin si "shkatërrimtar i atdheut të vetë". Por në një vend pa kastë qytetare ata nacionalist të vërtet janë më se të dobët, rrënjët e tyre në mesin e popullit pak janë të forta dhe me një distancë mjaftë të madhe janë të ndarë nga ndjenjat dhe mendimet e masës, për me mund me pas ndonjë ndikim tek masa. Për këtë arsye ata sikurse gjethet në dushkajë, i bashkëngjiten shtresave të lëvizjeve të popujve tjerë; sa herë që dëgjohet për ndonjë qeveri shqiptare, ajo gati në tërësi përbëhet nga feudalët dhe me një vetëbesim të plotë punon për qëllimet e feudalëve, por rregullisht i shërbejnë si mëlmesë ky apo ai nacionalist, duke hartuar për opinionin evropian fraza mashtruese. Por nëse e ashtuquajtura qeveri e Tiranës me të vërtet është i pajtimit me Italian, atëherë si duket ajo, duke mos pas asnjë fuqi përkrahëse me vete, me shumicë do të përbëhej nga asi nacionalist me mendime të bindura, dhe në një botë, në të cilën gati çdo gjë qëndron me kokë për toke, kishte me qenë paturpësia më e madhe të kaluarit e zotërinjve feudal të cilët nuk dinë për kurrfarë vetëdije nacionale dhe fiset malësore t'i detyrojnë që pushtuesit t'i hedhin në deti dhe mu këta të ashtuquajtur bartësit e vetëdijes kombëtare të gjenden me ta nën tallaganin e njëjtë.
Ngjarjet në Shqipëri, sipas të dhënave të Komorit, Italisë deri më tani i kushtuan viktima të shumta. Nga malaria vdiqën 25000, ndërsa u sëmurën 18000 vetë, pranë 7 miliard lirave, por edhe shumë më shumë për arsye të reagimeve brenda popullit të saj, të cilëve lufta iu bë e padurueshme; Italia dukshëm u detyrua të tërhiqet; Gjolit solemnisht u deklarua për lirimin e Shqipërisë nga protektorati dhe për një arsimim të lirshëm të shtetit shqiptar.
Por nëse Italia del nga shtëpia, ajo çelësin e saj e mban në xhepin e vetë, sepse parandjenja e marrëveshjes për Vlorën nga ana e Ministrit-Kryetarit italian të "pas organizimit të fortë të Shqipërisë" për shkak imazhit të dobët të zhvillimeve të brendshme në Shqipëri tingëllon disi si ironike. Kështu rezultati i vetëm dhe i sigurt i ngjarjeve të fundit është forcimi i ndjenjave kombëtare tek Sllovenët Jugor; Shqiptarët po ju paraqiten si aleat të luftës kundër pretendimeve italiane në Adriatik. Esat Pashës në parlamentin e Beogradit me rastin e pikëllimit iu përgatit një manifestim i madh, ndërsa opinioni i gjerë si revista demokratike e Zagrebit "Rijec Srba, Hrvata i Slovena" i këndoi fitores: "Nëse
Italia është detyrua të kapitulloi para shqiptarëve të pa organizuar dhe jo mjaft të armatosur dhe me ta të bëjë marrëveshje, atëherë si mundet ajo ti rezistojë dëshirave të
Jugosllavëve, prapa së cilave qëndron një fuqi e madhe e një populli të organizuar për mrekulli!"
Po si do të dokej fundi i kapitullit: Italianët në Shqipëri, vetëm çështja shqiptare mbetet Sfing dhe do t'i mundoj edhe shumë vizitor, të cilët do të kërkonin zgjidhje pranë një administrate të përbashkët dhe vende neutrale dhe jo të internacionalizuar, për të cilën këtu flitet në favor të mbrojtjes dhe harxhimeve (financimeve) të Lidhjes së Popujve. (faqe, 59-66).

Rilindja Kombëtare – një epokë e re historike
Shek. XIX shënoi për popullin shqiptar, ashtu si për popujt e tjerë të Ballkanit, një epokë të re, atë të Rilindjes. Ai ka hyrë në historinë moderne të vendeve të Ballkanit si shekulli i lëvizjeve dhe i revolucioneve kombëtare, që ndoqën njëri-tjetrin dhe që çuan në çlirimin e shumicës së popujve të këtij gadishulli nga zgjedha e Perandorisë Osmane dhe në formimin e shteteve të pavarura. Këto lëvizje u zhvilluan në kushtet e rënies së Perandorisë Osmane, të shthurjes së marrëdhënieve të vjetra feudale dhe të lindjes së ekonomisë së tregut, të zgjimit të mëtejshëm të ndërgjegjes kombëtare të popujve të këtij gadishulli dhe të zgjerimit të ndërhyrjeve të Fuqive të Mëdha në këtë Perandori.
Megjithëse, për një varg rrethanash të brendshme e të jashtme, Shqipëria ishte vendi i fundit në Ballkan që u shkëput nga Perandoria Osmane dhe që shpalli pavarësinë kombëtare, krahasuar me vendet e tjera ballkanike, ajo, që në fundin e shek. XVIII dhe në fillimin e shek. XIX, nisi të zhvillohej nga pikëpamja ekonomiko-shoqërore e politike në po ato drejtime si edhe fqinjët e saj ballkanikë, Serbia, Greqia, Bullgaria e Rumania. Vështirësitë e ritmet e ngadalshme të këtij zhvillimi të Shqipërisë, të diktuara nga kushtet e rënda e të ndërlikuara, që ishin karakteristike për vendet nën sundimin osman, nuk e penguan shoqërinë shqiptare që në agimin e shek. XIX të kishte, krahas ndryshimeve, edhe mjaft gjëra të përbashkëta me shtetet fqinje, të krijonte premisat që çuan në konsolidimin e shqiptarëve si komb, në ngritjen e mëtejshme të ndërgjegjes kombëtare dhe në zhvillimin e lëvizjes kombëtare.
Proceset e reja, që u shfaqën në jetën politike e kulturore të Shqipërisë në dhjetëvjeçarët e parë të shek. XIX, shënuan fillimin e epokës së Rilindjes Kombëtare Shqiptare, e cila zë një periudhë të tërë historike, shtrihet nga vitet 30-40 të atij shekulli dhe deri në Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë më 1912.
Rilindja Shqiptare përbën një lëvizje të gjithanshme kombëtare, me një përmbajtje të re ideologjike, politike, kulturore, ekonomiko-shoqërore dhe organizative. Ajo synonte të zgjidhte detyrat që i takonin revolucionit kombëtar, të çlironte vendin nga sundimtarët e huaj osmanë, të bashkonte trojet shqiptare në një shtet të vetëm e të pavarur, t’u hapte rrugën zhvillimit e përparimit ekonomiko-shoqëror, politik e kulturor të Shqipërisë.
Rilindja ishte e lidhur me një shkallë më të lartë të zhvillimit të kombit shqiptar, me konsolidimin e tij, që çoi në lindjen e një lëvizjeje të re nga përmbajtja dhe objektivat e saj, të nacionalizmit, që ishte një lëvizje karakteristike për historinë moderne të të gjithë popujve, e cila, si në çdo vend edhe në Shqipëri, kishte si synim të formonte shtetin kombëtar, që do të përmbushte aspiratat politike, shoqërore, ekonomike e kulturore të popullit shqiptar. Ashtu si te popujt e tjerë, edhe te shqiptarët nacionalizmi u karakterizua nga ndjenja e përbashkësisë, e komunitetit ndërmjet shqiptarëve, si pjesëtarë të të njëjtit komb. Kjo lëvizje ishte e lidhur me ndryshimet dhe me përparimet që u bënë në shek. XIX në fushën kulturore, ekonomike, ideore e politike. Gjuha dhe kultura materiale e shpirtërore e shqiptarëve, të formuara gjatë shekujve të parë të historisë së tyre e të konsoliduara veçanërisht në shekujt e mesjetës, mbetën një faktor i rëndësishëm, që shprehte njësinë etnike të popullit shqiptar, që shtrihej në një territor kompakt, dikur më të gjerë, por tashmë i rrudhur gjatë dyndjeve të popujve në Ballkan. Ky territor përputhej përafërsisht me truallin e banuar në lashtësi nga paraardhësit e tyre, ilirët e Jugut. Epoka e Rilindjes solli përparime të mëdha në kulturën e shqiptarëve e në radhë të parë në lëvrimin e gjuhës shqipe, e cila ishte dëshmi e bashkësisë së shqiptarëve, tipari themelor i kombit shqiptar, nyja qendrore që bashkonte gjithë shqiptarët, pa dallim krahine e feje. Në gjuhën shqipe u theksuan prirjet për afrimin e varianteve letrare të dy dialekteve (të veriut e të jugut) dhe u hodhën themelet e gjuhës letrare shqipe. Konsolidimi i shqiptarëve si komb i bashkuar shtroi si kërkesë të domosdoshme lëvrimin e mëtejshëm të gjuhës shqipe, kapërcimin e prapambetjes në shkrimin e shqipes, të trashëguar nga shekujt e sundimit osman, që u shpreh në përpjekjet për vendosjen e një alfabeti të njëjtë dhe në zhvillimin gjatë shek. XIX të një letërsie të gjerë artistike, didaktike e publicistike. Gjatë Rilindjes u hodhën themelet e letërsisë dhe të kulturës së sotme shqiptare në tërësi. Në fundin e atij shekulli kultura e re kombëtare nuk ishte më aspiratë, por përbënte, me breza të tërë shkrimtarësh, mendimtarësh, publicistësh e dijetarësh të fushave të ndryshme, një realitet, i cili kishte provuar katërcipërisht identitetin e përveçëm kulturor të popullit shqiptar, si edhe vitalitetin e forcën e tij krijuese kulturore.
Përveç kësaj, mbi bazën e kulturës popullore, me variantet e nënvariantet e shumta, morën shtrirje të gjerë mbarëshqiptare elemente të rëndësishme të fushës materiale e shpirtërore, të mënyrës së jetesës, të veshjeve, të veglave të prodhimit, të ndërtimeve, të krijimtarisë artistike (të folklorit etj.), të cilat u bënë pronë e përbashkët e gjithë popullit.
Në zhvillimin e mëtejshëm të kombit dhe të nacionalizmit shqiptar, si në çdo vend tjetër, ndikuan edhe ndryshimet që ndodhën në jetën ekonomike të Shqipërisë qysh në shek. XVIII e sidomos në shek. XIX. Në këtë periudhë, kur zhvillohet procesi i shthurjes së mëtejshme të feudalizmit dhe i lindjes së ekonomisë së tregut, kur forcohen lidhjet e komunikacionit, ato ekonomike e tregtare ndërmjet qytetit e fshatit dhe ndërmjet qyteteve, si edhe ato ndërkrahinore, kur formohet një treg i përbashkët kombëtar dhe zgjerohen lidhjet tregtare të Shqipërisë me shtetet evropiane, vendin e ndjenjave të izolimit e të partikularizmit të ngushtë, krahinor e provincial, e zunë ndjenjat e interesave të përbashkët të të gjithë kombit e të territoreve të banuara prej tij. U rrit roli i qyteteve, jo vetëm si qendra të administratës osmane, por edhe si qendra të jetës ekonomike e politike të Shqipërisë.
Këto zhvillime, që ndodhën gjatë Rilindjes, sollën forcimin e ndërgjegjes kombëtare te shqiptarët, që u shpreh me vetëdijen e tyre të përbashkët për përkatësinë në të njëjtën etni, në të njëjtin komb, komb që jetonte në një territor të përbashkët, që kishte prejardhje, gjuhë, zakone, formim shpirtëror, kulturë e histori të njëjtë dhe që dallohej nga të tjerët. Këto elemente kishin fituar qëndrueshmëri si rrjedhim i qëndresës shekullore të popullit shqiptar për t’i mbrojtur nga pushtuesit e huaj e sidomos nga ata osmanë; ato u ruajtën e u trashëguan nga shqiptarët edhe në epokën e Rilindjes.
Gjatë Rilindjes lindi dhe u zhvillua ideologjia e re kombëtare, e cila, duke u ngritur mbi ndarjet krahinore e fetare, shprehte aspiratat jo më të krahinave të veçanta, por të të gjithë Shqipërisë dhe të të gjithë shqiptarëve. Thelbin e saj e përbënte lufta kundër shtypjes kombëtare, jo vetëm me mjete materiale, të armatosura, por në radhë të parë me ato intelektuale, me idetë që argumentonin të drejtën e natyrshme njerëzore të popullit shqiptar për të qenë i lirë e i pavarur kombëtarisht. Ashtu si te popujt e tjerë, kjo do të arrihej vetëm me formimin e një shteti kombëtar e të veçantë shqiptar. Këto ide, të përhapura gjerësisht në rrethet e kulturuara brenda e jashtë vendit nëpërmjet librave e shtypit, u futën dora-dorës edhe në mendjet e njerëzve të thjeshtë, ndihmuan në formimin te populli shqiptar të ndërgjegjes së përbashkët kombëtare, e cila mishëronte vullnetin e gjithë kombit.
Rilindja ishte një lëvizje e gjerë, që tërhoqi në jetën politike të gjitha forcat shoqërore të popullit shqiptar dhe që kishte rrënjë të thella historike. Ajo u zhvillua në një truall të përgatitur nga kryengritjet popullore, që nuk u ndërprenë gjatë katër shekujve të robërisë osmane dhe që drejtoheshin kundër kësaj robërie. Gjatë këtyre lëvizjeve ishte formuar te shqiptarët ndjenja e kombësisë, e identitetit dhe e individualitetit të tyre të veçantë përballë sundimtarëve të huaj. Por këto lëvizje, edhe pse kishin karakter çlirimtar, mbetën prej fillimit deri në fund lëvizje të veçuara e të palidhura ndërmjet tyre. Epoka e Rilindjes krijoi kushtet për bashkimin e tyre, për t’i kanalizuar ato në hullinë e lëvizjes kombëtare. Megjithatë, lëvizje organizativisht të veçuara e pa lidhje me njëra-tjetrën pati edhe gjatë Rilindjes. Ato dëshmonin se ndërgjegjja kombëtare nuk kishte arritur ende kudo pjekurinë në shkallën e duhur. Konsolidimi i ndërgjegjes kombëtare kaloi përmes një rruge të vështirë, duke kapërcyer prirjet e lokalizmit, të separatizmit patriarkal feudal, të trashëguara nga e kaluara. Të zhvilluara në rrethanat e reja, që u krijuan në shek. XIX, këto kryengritje të shtresave të ndryshme të popullsisë morën tipare të reja, filluan të karakterizohen nga ndjenja e bashkësisë së interesave të të gjithë shqiptarëve kundër sundimtarëve osmanë. Ato u shkrinë dora-dorës në lëvizjen e përgjithshme kombëtare dhe u bënë pjesë e saj.
Rilindja solli elemente të reja edhe në organizimin e drejtimin e lëvizjes çlirimtare shqiptare, duke e ngritur atë në një shkallë më të lartë. Nga kuvendet e besëlidhjet krahinore e ndërkrahinore, që drejtonin veprimet e përbashkëta luftarake në shkallë të gjerë, u kalua në formimin e organizatave udhëheqëse mbarëshqiptare, që drejtonin lëvizjen në shkallë kombëtare, siç qenë Lidhja Shqiptare e Prizrenit (1878-1881) e Lidhja Shqiptare e Pejës (1899-1900) gjatë shek. XIX, si dhe komitetet kombëtare në fazën e fundit të Rilindjes. Themelimi i organizatave të tilla udhëheqëse diktohej si nga shtrirja e njëkohshme e lëvizjes në mbarë trevat shqiptare, ashtu edhe nga karakteri i përgjithshëm kombëtar i objektivave të saj gjatë Rilindjes.
Programi politik i Rilindjes
Ideologjia e Rilindjes u konkretizua në programin e saj politik e kombëtar, i cili u përpunua gradualisht, duke filluar nga vitet 30-40 të shek. XIX dhe u pasurua gjatë zhvillimit të mëtejshëm të lëvizjes kombëtare. Thelbin e tij, si të çdo lëvizjeje tjetër nacionale, e përbënte formimi i shtetit kombëtar shqiptar.
Përpjekjet e para (pas atyre të periudhës së Skënderbeut, në shek. XV) për shkëputjen e Shqipërisë nga sundimi osman dhe për formimin e një shteti shqiptar u bënë në vigjilje të epokës së Rilindjes, në fundin e shek. XVIII dhe në fillimin e shek. XIX, kur u formuan dy pashallëqet shqiptare, ai i Shkodrës në veri (1771-1831) dhe i Ali pashë Tepelenës në jug (1787-1822). Megjithatë, këto dy pashallëqe, për një varg arsyesh të brendshme e të jashtme, nuk arritën të bashkoheshin (siç bënë Principata e Moldavisë dhe ajo e Vllahisë më 1859-1861) dhe të themelohej kështu, më herët se në vendet e tjera të Ballkanit, një shtet autonom shqiptar. Shqiptarët i shfaqën përsëri prirjet e tyre për t’u shkëputur nga Stambolli dhe, kur krerët e Jugut formuan, më 1828, Lidhjen Shqiptare, deklaruan se do të luftonin kundër Greqisë vetëm po të rrezikohej Shqipëria dhe jo Turqia. Kështu ata nxorën pothuajse krejtësisht Shqipërinë e Jugut nga kontrolli i Portës së Lartë. Ata kërkuan të vendosnin në vilajetin e Janinës një administratë të tillë civile, e cila t’u njihte të drejta të barabarta gjithë banorëve të këtij vilajeti, shqiptarëve e grekëve, myslimanëve e të krishterëve. Bashkëkohësit shihnin në këto qëndrime të krerëve shqiptarë të Jugut prirjet nacionaliste, madje edhe synimin e tyre për pavarësi dhe për t’u shkëputur nga Perandoria Osmane, gjë që mund të arrihej nëse do të ishte vendosur një lidhje e ngushtë ndërmjet tyre dhe Pashallëkut të Shkodrës, i cili shtrihej në atë kohë pothuajse në gjithë Shqipërinë e Veriut. Për shkak të pavendosmërisë së vetë krerëve feudalë shqiptarë, që i trëmbeshin shkëputjes nga Perandoria Osmane, ky bashkim nuk u arrit dhe Shqipëria humbi atëherë mundësinë për të hedhur poshtë robërinë osmane.
Programi kombëtar i Rilindjes Shqiptare nuk lindi menjëherë në formën e tij të plotë. Fillimet e tij u hodhën nga mendimtarët e shquar shqiptarë, intelektualët rilindës në vitet 30-40 të shek. XIX. Ata përpunuan dora-dorës idetë për të drejtat e kombit shqiptar, i plotësuan me ato iluministe për shkollën e gjuhën shqipe dhe në përgjithësi për kulturën kombëtare, si edhe me kërkesat për zhvillimin ekonomik të Shqipërisë. Edhe lëvizjet e para të viteve 30-40 të atij shekulli, që u shtrinë pothuajse në të gjitha trevat shqiptare, si dhe idetë e tyre për një administrim të veçantë për tokat shqiptare, për drejtimin e tyre nga vetë shqiptarët, madje, siç u kërkua gjatë kryengritjes së viteve 1843-1844, për një organizim të tillë të Shqipërisë si ai i shteteve fqinje, kishin karakter çlirimtar, shënuan një hap përpara drejt programit autonomist. Me rritjen e lëvizjes kombëtare në vitet 70 të shek. XIX dhe veçanërisht në periudhën e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878-1881), u përpunua në mënyrë të plotë programi kombëtar i Rilindjes Shqiptare për sigurimin e autonomisë territoriale-administrative dhe të pavarësisë së vendit nga sundimi i Perandorisë Osmane, i cili u pasurua e u zhvillua më tej në fundin e shek. XIX dhe në fillimin e shek. XX nga organizatat e tjera politike mbarëshqiptare. Në këtë program, ideologët rilindës, në përputhje me kohën e me rrethanat, përcaktuan rrugët nëpërmjet të cilave populli shqiptar, ashtu si fqinjët e tij ballkanas, do të arrinte të formonte shtetin e vet kombëtar e të bashkuar. Organizimin e shtetit shqiptar rilindësit e mendonin në të dyja format, të autonomisë dhe të pavarësisë. Autonomia dhe pavarësia janë konceptuar gjithmonë si dy etapa të zgjidhjes së çështjes shqiptare, të lidhura ngushtë me njëra-tjetrën. Por për një varg arsyesh, që kishin të bënin më shumë me rrethanat e jashtme ndërkombëtare, por edhe me raportin e forcave shoqërore e politike brenda vendit, platforma e autonomisë territoriale-administrative të Shqipërisë mbizotëroi gjatë gjithë Rilindjes, deri në nëntorin e vitit 1912.
Shteti autonom shqiptar, nën sovranitetin e Perandorisë Osmane, vlerësohej nga mendimtarët rilindës si një organizim i përkohshëm e kalimtar, për të shkuar, në kushte më të favorshme ndërkombëtare drejt një shteti plotësisht të pavarur. Autonomia territoriale-administrative krijonte mundësitë që të ngriheshin institucionet juridike-politike dhe strukturat ekonomiko-shoqërore, që do të shërbenin si mbështetje për rendin shtetëror të pavarur, i cili do të vendosej sapo të krijoheshin kushtet e përshtatshme. Kjo ishte rruga që kishin ndjekur drejt pavarësisë edhe disa shtete të tjera ballkanike; ishte e natyrshme që shqiptarët të merrnin parasysh edhe përvojën e tyre.
Por në rastin e shqiptarëve kërkesa e autonomisë u kushtëzua, në një shkallë të konsiderueshme, nga një varg arsyesh të karakterit ndërkombëtar. Rilindësit mendonin se autonomia territoriale-administrative e Shqipërisë, nën sovranitetin e sulltanit, do të ishte një zgjidhje më e pranueshme për Portën e Lartë, sesa ajo e pavarësisë dhe e shkëputjes së plotë të Shqipërisë nga Perandoria Osmane. Ata e shikonin autonominë si një masë që mund të pajtohej edhe me politikën e status quo-së së Perandorisë Osmane, të ndjekur nga Fuqitë e Mëdha. Një administrim autonom i Shqipërisë do t’u priste rrugën lakmive pushtuese të shteteve të reja ballkanike, të shfaqura qysh në vitet 40 të shek. XIX. Duke siguruar njohjen zyrtare nga Porta e Lartë dhe nga Fuqitë e Mëdha të të drejtave të shqiptarëve mbi trojet e tyre dhe të përkatësisë së tyre etnike shqiptare, autonomia territoriale-administrative e Shqipërisë nën sovranitetin e Perandorisë Osmane do të shmangte, sa të ishte e mundur më shumë, rrezikun e copëtimit dhe të aneksimit nga shtetet fqinje. Organizimi i Shqipërisë si një njësi e veçantë shtetërore autonome, qoftë edhe brenda Perandorisë Osmane, do të mënjanonte gjithashtu rrezikun e identifikimit të saj me këtë Perandori, kur kjo të shthurej dhe zotërimet e saj të ndaheshin ndërmjet shteteve ballkanike.
Rilindja, edhe pse ishte në thelb një lëvizje ideore, karakterizohej gjithashtu nga veprime të armatosura të shtresave më të gjera të popullsisë kundër sundimtarëve osmanë. Rilindësit më të përparuar e vlerësuan lëvizjen e armatosur si një mjet të domosdoshëm për të siguruar të drejtat kombëtare dhe për çlirimin e vendit. Këto lëvizje të armatosura, që ndoqën njëra-tjetrën, gjatë shek. XIX dhe fillimit të shek. XX, nisën me kryengritjet kundër reformave të Tanzimatit në vitet 30-40 e vazhduan deri te kryengritjet e mëdha të viteve 1910-1912, që çuan në Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë. Forcat shoqërore të lëvizjes kombëtare
Rilindja Kombëtare ishte një lëvizje e re, e cila shënoi një etapë më të lartë, në krahasim me lëvizjet e mëparshme çlirimtare, edhe nga përbërja e forcave shoqërore që e udhëhoqën atë. Në periudhën e feudalizmit në krye të lëvizjeve çlirimtare qëndronin krerë feudalë ose fshatarë. Meqenëse atëherë vendi ishte i ndarë në njësi politiko-administrative të veçanta, pa lidhje me njëra-tjetrën dhe ku krerët hynin shpeshherë në konflikt me njëri-tjetrin, lëvizjet kundër zgjedhës së huaj bëheshin, si rregull, në emër të një njësie politiko-administrative të veçantë dhe synonin çlirimin e kësaj njësie e jo të të gjitha trojeve shqiptare. Edhe kërkesat e tyre ekonomike e politike ishin të kufizuara dhe me karakter lokal.
Ndryshe ndodhi në epokën e Rilindjes, kur lëvizja çlirimtare i kapërceu caqet lokale e krahinore, krijoi të gjitha kushtet e domosdoshme për bashkimin e forcave më të ndryshme shoqërore të kombit shqiptar rreth një programi dhe një qëllimi të vetëm.
Zhvillimi i ekonomisë së re të tregut solli ndryshime në strukturën shoqërore të vendit. U formua borgjezia kombëtare si një forcë e re shoqërore, e cila, në kushtet e një zhvillimi të dobët të kapitalizmit dhe të ruajtjes së mbeturinave të feudalizmit, ishte e lidhur edhe me pronën mbi tokën. Ajo përfaqësohej kryesisht nga tregtarët, zejtarët e pasur dhe pronarët e manifakturave, të punishteve e të fabrikave të para. Si një forcë që ishte e interesuar si për formimin e një shteti të bashkuar shqiptar, ashtu edhe për krijimin e kushteve për sigurimin e personit e të pronës dhe për zhvillimin e ekonomisë së tregut në përgjithësi, borgjezia, në radhë të parë intelektualët e dalë nga radhët e saj, luajtën një rol të rëndësishëm si në përpunimin e programit të lëvizjes kombëtare, ashtu edhe në drejtimin e saj.
Inteligjencia, e cila vinte jo vetëm nga radhët e borgjezisë, por edhe nga shtresat e tjera të popullsisë, zuri një vend të veçantë për nga roli i saj në lëvizjen kombëtare të periudhës së Rilindjes. Ajo luftoi e punoi për ngritjen dhe zhvillimin e arsimit kombëtar, për përhapjen e tij në popull, për lëvrimin e gjuhës e të kulturës shqiptare në përgjithësi, përpunoi idetë nacionale e ideologjinë e Rilindjes, programin kombëtar dhe mendimin politik shqiptar në të gjitha etapat e Rilindjes. Nga radhët e saj dolën edhe mjaft nga themeluesit e drejtuesit e organizatave kombëtare që udhëhoqën lëvizjen nacionale.
Në një vend si Shqipëria, ku bujqësia vijonte të mbetej sektori kryesor i ekonomisë, forcën më të madhe ekonomike e shoqërore e përbënin pronarët çifligarë, të lidhur me pronën mbi tokën, por edhe me ekonominë e tregut. Ndryshe nga pronarët e mëdhenj me origjinë feudale, që përfaqësonin një shtresë konservatore, e cila përgjithësisht mbështeste sundimtarët osmanë, çifligarët, edhe pse nuk kishin një fizionomi shoqërore homogjene, as pikëpamje politike të njëjta, ndjenin domosdoshmërinë e shndërrimeve ekonomike e politike në vend.Përveç kësaj, çifligarët e rinj ishin të pakënaqur edhe nga paaftësia e Perandorisë Osmane për të mbrojtur tërësinë tokësore të vendit nga rreziku i copëtimit dhe i zhdukjes së shqiptarëve si komb, rrezik që filloi t’u kanosej, sidomos duke filluar nga mesi i shek. XIX. Grupe të veçanta të kësaj force shoqërore u përfshinë në programin kombëtar shqiptar dhe luajtën një rol të dukshëm në lëvizjen nacionale shqiptare në epokën e Rilindjes, kurse mjaft intelektualë, të dalë nga gjiri i kësaj shtrese çifligarësh, përqafuan idetë e reja, u bënë pionierë e ideologë të Rilindjes.
Për bashkimin politik të të gjitha forcave shoqërore të kombit, krahas rrezikut të jashtëm, ndikoi edhe një faktor tjetër, me karakter politik dhe ekonomik, siç ishte zbatimi i reformave (i Tanzimatit) në vitet 30-40 të shek. XIX. Tanzimati, krahas ndryshimeve në marrëdhëniet agrare, në administratë dhe në legjislacionin e Perandorisë Osmane, solli për shqiptarët dy rrjedhoja: zëvendësimin e drejtuesve të administratës lokale (që vinin nga paria shqiptare) me funksionarë turq, të cilët u vendosën në krye të administratës civile e ushtarake të Shqipërisë, dhe shtimin e shtypjes ekonomike e kombëtare mbi popullsinë. Të dy këta faktorë e zgjeruan bazën shoqërore të lëvizjes kombëtare
Forcën kryesore njerëzore e luftarake të lëvizjes kombëtare të periudhës së Rilindjes e përbënin, si edhe në lëvizjet e mëparshme çlirimtare, fshatarësia dhe vegjëlia qytetare, të cilat përfaqësonin shumicën dërrmuese të popullsisë. Një vend të veçantë zinin në këtë lëvizje fshatarët pronarë e malësorët, që ishin edhe forca kryesore më e gjerë e lëvizjes kombëtare. Fshatarët pronarë, që përfaqësonin 5/6 e popullsisë agrare, i ndien më tepër se çdo shtresë tjetër pasojat rrënimtare të centralizimit të pushtetit perandorak osman dhe, njëlloj si forcat e tjera shoqërore, rrezikun e pushtimit të tokave të tyre nga shtetet fqinje dhe pasojat e politikës së këtyre shteteve për copëtimin e atdheut. Prandaj ata morën pjesë aktive në luftën kundër sundimtarëve të huaj osmanë, si edhe për mbrojtjen e tërësisë territoriale të vendit.
Prej tyre doli edhe pjesa më e madhe e kurbetlinjve, të cilët, duke u kthyer nga vendet e mërgimit, ku kishin qenë në kontakt me idetë e përparuara të kohës, luajtën një rol të rëndësishëm në formimin më të shpejtë politik të bashkatdhetarëve, si nëpërmjet shoqërive të shtypit patriotik të mërgimit, ashtu edhe me qëndrimet e tyre të herëpashershme në atdhe. Me fshatarët bashkoheshin zejtarët e tregtarët e vegjël të qyteteve, që ishin të afërt nga gjendja ekonomike me ta.
Lëvizja kombëtare, me objektivat e saj themelorë, me luftën për çlirimin e Shqipërisë nga robëria e huaj dhe për ruajtjen e tërësisë së territoreve të saj, ishte një front i gjerë, i cili bashkoi shumicën dërrmuese të forcave shoqërore të vendit. Edhe udhëheqja e lëvizjes kombëtare nuk i takoi një force të vetme shoqërore. Në krye të saj dolën përfaqësues të borgjezisë, të inteligjencies, të çifligarëve (të bejlerëve) me prirje atdhetare, elementë të veçantë të parisë, klerikë atdhetarë, përfaqësues të fshatarësisë etj. Nga radhët e gjithë këtyre forcave dolën një varg i tërë mendimtarësh (që vinin sidomos nga inteligjencia), që u bënë udhëheqës ideologjikë, kulturorë e politikë, ndërsa nga grupet e tjera shoqërore dolën organizatorë dhe drejtues politikë e ushtarakë të lëvizjes kombëtare. Karakteri demokratik dhe antifeudal i Rilindjes
Lëvizja Kombëtare Shqiptare e periudhës së Rilindjes pati përgjithësisht tipare demokratike e antifeudale, sepse drejtohej kundër ideologjisë së prapambetur mesjetare të sundimtarëve osmanë dhe kundër administratës së tyre shtypëse. Përgjithësisht programi politik i Rilindjes frymëzohej nga parimet demokratike të revolucioneve të Evropës Perëndimore, në të cilat disa nga mendimtarët rilindës kishin qenë pjesëmarrës të drejtpërdrejtë.
Lufta kundër zgjedhës nacionale osmane për krijimin e një shteti të pavarur, që përbënte synimin themelor të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, ishte në vetvete një masë demokratike, e cila i dha asaj një përmbajtje të përgjithshme demokratike. Përmbushja e këtij objektivi do t’i hapte rrugën zhvillimit ekonomik e kulturor të vendit. Përveç kësaj, lëvizja kombëtare drejtohej kundër një force të caktuar shoqërore, kundër parisë gjysmëfeudale turko-osmane (me sulltanin në krye), që kishte pushtetin politik dhe shtypte e mbante të robëruar popullin shqiptar e ata joturq në tërësi. Kjo luftë, që i shkaktoi goditje të njëpasnjëshme gjithë sistemit ekonomik e politik gjysmëfeudal osman, e dobësoi atë dhe sundimin e tij në Ballkan, i dha lëvizjes së Rilindjes Shqiptare një karakter antifeudal.
Por, në një kuptim më të gjerë, fryma antifeudale e demokratike shfaqet në gjithë përmbajtjen e Rilindjes Shqiptare, në ideologjinë dhe në programin e saj, në lëvizjen kulturore, në luftën për lirinë e shkollës e të shkrimit shqip dhe në kërkesat programatike të organizatave kombëtare e të kryengritjeve shqiptare, që synonin ta fusnin vendin në rrugën e përparimit ekonomik e kulturor.
Megjithatë, Rilindja Shqiptare nuk doli nga suazat e lëvizjes kombëtare, ajo synonte të zgjidhte në radhë të parë çështjen nacionale dhe nuk arriti të merrte, si në vendet e tjera të Ballkanit, karakter agrar, të shtronte për zgjidhje edhe çështjen e tokës. Për këtë ndikuan një varg faktorësh, të cilët nuk ishin të pranishëm në vendet fqinje të Ballkanit. Në këto vende (në Serbi, në Greqi e në Bullgari) klasa e çifligarëve feudalë osmanë shtypte ekonomikisht e politikisht popujt e tyre, jo vetëm me anën e pushtetit politik, por edhe si pronare e pjesës më të madhe të tokave. Për më tepër, ajo ishte me fe myslimane, ndërsa popujt e shtypur ishin të krishterë. Kështu që në këto vende konflikti nacional ndërmjet sunduesve osmanë dhe popujve të robëruar u mpleks edhe me atë shoqëror ndërmjet fshatarësisë së shtypur e çifligarëve turq, si edhe me kontradiktën fetare ndërmjet fshatarit të krishterë e çifligarit mysliman. Të tria këto kontradikta u shkrinë në lëvizjen kombëtare të këtyre popujve në një të vetme dhe i dhanë asaj në të vërtetë, megjithëse jo në mënyrë të shprehur, edhe karakter agrar.Lëvizja Kombëtare Shqiptare u zhvillua në rrethana të tjera shoqërore dhe në një kuadër tjetër fetar. Në Shqipëri çifligarët ishin me kombësi shqiptare dhe në pjesën më të madhe me fe myslimane, pra me të njëjtën fe që kishte shumica e popullsisë së vendit. Për më tepër, një pjesë e tyre u përfshi në lëvizjen kombëtare. Përveç kësaj, edhe rrethet borgjeze, që morën pjesë në lëvizje, pjesërisht ishin vetë pronarë tokash dhe si rrjedhim bashkëpunuan me çifligarët. Nga ana tjetër, shumica e fshatarëve, që u rreshtuan në luftën për çlirimin kombëtar, ishin fshatarë të lirë individualë të zonave malore e kodrinore. Ata nuk ishin nën varësinë social-ekonomike të pronarëve çifligarë, por vuanin nga shtypja e shtetit osman. Prandaj, këta fshatarë individualë u ngritën kundër kësaj shtypjeje të rëndë ekonomike e politike të Portës së Lartë, kundër politikës së egër fiskale, kundër shërbimit të detyrueshëm e të gjatë ushtarak, kundër shpërdorimeve të qeveritarëve dhe të derebejve që bashkëpunonin me ta për çlirimin e vendit. Fshatarësia, në përgjithësi, i drejtoi armët edhe kundër çifligarëve e parisë gjysmëfeudale, por në ato raste kur këta bashkëpunuan hapur me sunduesit osmanë dhe me ushtrinë e tyre që dërgohej për shtypjen e kryengritjeve.
Në zbehjen e konflikteve sociale dhe të luftës për tokën ndikoi edhe një faktor tjetër i natyrës politike. Në kushtet kur në Shqipëri sundonte një regjim mesjetar e despotik pushtues, me tiparet më të shëmtuara të dhunës ekonomike e politike (siç ishin taksat e rënda, diskriminimi politik, që arrinte deri në mohimin e vetëqenies së kombit shqiptar, ndalimi i mësimit të gjuhës amtare shqipe në shkolla, mungesa e të drejtave më elementare njerëzore, madje edhe masakrimi i popullsisë shqiptare me anën e ekspeditave ndëshkimore), dilnin në plan të parë kontradiktat nacionale midis popullit shqiptar dhe sundimtarëve osmanë. Në këto rrethana nuk mund të shtroheshin për zgjidhje problemet ekonomiko-shoqërore të luftës kundër shtypjes gjysmëfeudale, duke përfshirë edhe çështjen agrare, të tokës; kështu Rilindja mori tërësisht karakterin e një lëvizjeje që duhej të zgjidhte, në radhë të parë, çështjen më të mprehtë politike, atë kombëtare, të zhdukte robërinë osmane, duke krijuar një shtet autonom ose të pavarur shqiptar. Si rrjedhim, aspiratat ekonomiko-shoqërore të fshatarëve dhe posaçërisht ato për tokën nuk u përfshinë në programet e Rilindjes.
Megjithatë, lufta e fshatarësisë dhe e vegjëlisë së qytetit kundër sistemit të rëndë shtypës ekonomik e politik osman dhe në radhë të parë kundër taksave e detyrimeve të tjera, kundër diskriminimit në lëmin politik, të arsimit e të kulturës, kishte karakter shoqëror e antifeudal. Kjo e përforcoi edhe më shumë kontradiktën kombëtare dhe i dha përmasa të gjera bazës sociale të lëvizjes rilindëse.

IluminizmiIluminizmi ka qenë një lëvizje e borgjezisë evropiane në periudhën e përgatitjes dhe të kryerjes së revolucioneve të shek. XVIII-XIX. Ai drejtohej kundër rendit feudal dhe kulturës së tij, kundër obskurantizmit mesjetar e të gjitha formave të ideologjisë së prapambetur dhe përpiqej për përhapjen e arsimit e të diturisë. Jehona e këtij iluminizmi të vendeve evropiane, ashtu si ajo e ideve të mëdha të Revolucionit francez të 1789-s dhe të revolucioneve të 1848-s që tronditën Evropën, u ndie edhe në Shqipërinë e atëhershme, u pasqyrua në ideologjinë dhe në programin e Rilindjes Shqiptare. Shumë nga udhëheqësit e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare (në mënyrë të veçantë ideologët e Rilindjes) ishin frymëzuar nga këto ide përparimtare të revolucioneve evropiane dhe patën nxjerrë mësime prej tyre. Të panumërt ishin gjithashtu shqiptarët, madje edhe disa nga rilindësit e njohur, që kishin marrë pjesë në revolucionet kombëtare të shteteve fqinje, në ato grek, rumun e serb, si edhe në revolucionet e vendeve të Evropës. Këta u bënë të ndërgjegjshëm se idetë e këtyre revolucioneve duhej të përhapeshin e të përqafoheshin edhe nga shqiptarët.
Rilindja shënoi një hapje ndaj kulturës përparimtare botërore nga më të mëdhatë që kishte njohur kultura shqiptare deri atëherë. Ishte koha kur kombi shqiptar vendosi lidhje më të dendura me idetë dhe kulturën përparimtare të popujve të tjerë, përfitoi nga thesari i kulturës së Perëndimit dhe sidomos nga Rilindja Evropiane, nga iluminizmi i saj. Pikërisht nën ndikimin e këtyre faktorëve të rinj u formuan mendimtarët, ideologët dhe iluministët shqiptarë të epokës së Rilindjes.
Përhapja e dijeve, e arsimit dhe e kulturës kombëtare, që përbënte një nga drejtimet kryesore të Rilindjes e të iluminizmit shqiptar, vlerësohej nga mendimtarët rilindës si një nevojë që shtronte zhvillimi ekonomik, shoqëror e kulturor i vendit, si një kusht i domosdoshëm i përparimit material e shpirtëror të kombit shqiptar. Rilindësit e kuptuan këtë nevojë historike dhe iluminizmi i tyre i shërbente plotësimit të kësaj kërkese të shoqërisë shqiptare. Përhapja e kulturës dhe e arsimit kombëtar do të ndihmonin në emancipimin e popullit shqiptar nga fanatizmi, prapambetja, intoleranca e nga dasitë fetare, të mbjella nga sundimtarët osmanë. Por iluminizmi shqiptar kishte disa tipare dalluese në krahasim me atë të vendeve të tjera, duke përfshirë këtu edhe vendet fqinje, që diktoheshin nga gjendja e kombit shqiptar në Perandorinë Osmane dhe nga politika e saj diskriminuese. Duke zbatuar parimin fetar në përcaktimin e përkatësisë etnike të popullsisë, qeveria osmane nuk e njihte kombësinë shqiptare, të cilën e ndante, sipas besimit fetar, në tri pjesë, që ajo i quante të ndryshme: myslimane, ortodokse dhe katolike. Si pasojë, sipas sistemit mesjetar e obskurantist të “miletit” (të kombësisë), të vendosur nga sulltanët osmanë, për turqit myslimani shqiptar, si i çdo kombi tjetër, ishte turk, ortodoksi grek e katoliku latin (italian).
Në përputhje me këtë parim, që mohonte qenien e shqiptarëve si një komb i vetëm, Porta e Lartë nuk lejoi të hapeshin në Shqipëri shkolla shqipe, por vetëm shkolla turke, greke, italiane ose austriake. Në qoftë se Turqia pranoi të hapej ndonjë shkollë e veçantë shqipe, këtë e bëri kur ishte e detyruar ose kur ia kërkonte interesi i çastit, madje priste rastin që t’i mbyllte ato. Prandaj, përhapja e arsimit dhe e kulturës kombëtare u bë një nga çështjet themelore të Rilindjes ndryshe nga ç’ndodhi, p.sh., në tokat greke e të kombeve të tjera ballkanike të Perandorisë Osmane, ku popullsisë i njihej e drejta të arsimohej në gjuhën e vet. Në këto kushte iluminizmi shqiptar nuk mund të mbetej thjesht një lëvizje kulturore. Iluminizmi e veçanërisht lëvizja për shkollën e për kulturën shqiptare mori karakter politik, sepse drejtohej kundër ideologjisë së prapambetur obskurantiste, ku përfshiheshin edhe ato ide konservatore klerikale, që mbështeteshin në interpretimin qëllimkeq të dogmave të veçanta të doktrinave fetare të të gjitha besimeve. Ajo drejtohej edhe kundër politikës tradicionale të asimilimit e të turqizimit të shqiptarëve, që ndiqte prej shekujsh Perandoria Osmane. Me karakterin e saj kombëtar shkolla dhe përgjithësisht kultura e Rilindjes u mbyllte dyert rrymave ideologjike shkombëtarizuese ngado që të vinin.
Shkolla kombëtare që kërkonin rilindësit e që kishte për qëllim arsimimin në gjuhën shqipe, duhej të ishte laike, të bëhej një vatër kulture, që të plotësonte nevojat e zhvillimit ekonomik e shoqëror të vendit dhe, njëherazi, një vatër e atdhetarisë dhe e bashkimit kombëtar të shqiptarëve. Rrjedhimisht, kërkesat për shkollën dhe për letërsinë shqipe nuk kishin karakter thjesht kulturor. Iluminizmi shqiptar kishte edhe një karakter politik, u bë armë e fuqishme e luftës çlirimtare. Gërshetimi i shumanshëm i veprimtarisë kulturore-arsimore me veprimtarinë politike përbën një nga veçoritë e iluminizmit të Rilindjes Shqiptare dhe të lëvizjes kombëtare të asaj periudhe. Në fazën e fundit të saj, nga gjithë pjesët përbërëse të kulturës shqiptare, mori përparësi zhvillimi i kulturës politike, që u dha tonin dhe frymën patriotike gjithë përbërësve të tjerë. Me rritjen e ngarkesës politike të kulturës në fundin e shek. XIX dhe në fillimin e shek. XX u forcua roli i shtypit dhe sidomos i publicistikës, jo vetëm me numrin e madh të botimeve brenda e jashtë vendit, por edhe me përmbajtjen kryesisht atdhetare. Fryma patriotike u ndje edhe në letërsinë artistike, duke i dhënë asaj një angazhim më të madh e më të drejtpërdrejtë në lëvizjet e mëdha politike të kohës, në luftën për çlirimin kombëtar.
Duke përhapur në popull arsimin dhe përgjithësisht kulturën në gjuhën shqipe e me frymë atdhetare, rilindësit synonin të shpejtonin zgjimin e tij kombëtar, të ndihmonin në ngritjen e mëtejshme të ndërgjegjes politike dhe të arrinin aftësimin e shqiptarëve për një jetë shtetërore të pavarur. Kjo lëvizje u bë pjesë e pandarë e luftës për çlirimin kombëtar dhe pati jo vetëm ushtarët, por edhe dëshmorët e saj. Me këtë mision të shkollës e të kulturës shqiptare shpjegohet edhe lufta që u bënë atyre dhe atdhetarëve rilindës Porta e Lartë, Patrikana greke e qarqet shoviniste të shteteve fqinje, të cilat shihnin tek ato një pengesë të fortë për politikën dhe për planet e tyre aneksioniste ndaj trojeve shqiptare.

Çështja fetare
Si rrjedhojë e pushtimit dhe e sundimit katërshekullor osman, shqiptarët hynë në historinë moderne të ndarë në tri besime të ndryshme fetare: krahas feve të mëparshme ortodokse e katolike, të cilat i ruajti një pjesë e popullsisë, u shtua edhe ajo myslimane, së cilës i përkiste tashmë shumica e shqiptarëve.
Shek. XIX bashkë me këtë ndarje fetare të popullsisë trashëgoi edhe peshën e rëndë të politikës teokratike të sulltanëve osmanë, që vinte shenjën e barazimit midis fesë e kombësisë dhe e trajtonte popullin shqiptar, me tri besime, të ndarë në tri kombësi të ndryshme. Kësaj politike i bënë jehonë Patrikana greke e Stambollit, si dhe qarqet drejtuese të shteteve fqinje e kishat e tyre respektive. Jeta shpirtërore (ndërgjegjja fetare) e besimtarëve shqiptarë sundohej nga tri institucione fetare, tri shkolla dhe tri kultura të huaja. Këto institucione klerikale vareshin nga tri qendra universale të huaja, nga Halifati sulltanor, Patrikana fanariote dhe Papati roman, prej të cilave asnjëra nuk e përkrahte idenë e një shteti kombëtar shqiptar. Por ndryshe nga disa vende të tjera ballkanike, popullsia shqiptare nuk u nda në aq kombësi sa edhe fe. Ndërgjegjja fetare nuk e errësoi dhe nuk e mbuloi asnjëherë ndërgjegjen e kombësisë shqiptare. Udhëtarët e huaj të shek. XIX kanë vënë në dukje se, ndërsa nga pikëpamja fetare në përgjithësi ishte hapur një hendek midis ortodoksit, katolikut e myslimanit të të njëjtit komb, te popullsia e Shqipërisë mbizotëronte ndjenja e kombësisë. Ndërmjet elementëve të feve të ndryshme të vendit u ruajtën lidhjet shpirtërore, ekonomike e shoqërore, madje edhe lidhjet familjare. Me këtë shpjegohet prania e sinkretizmit fetar të përfaqësuar nga “laramanët” (të krishterët e fshehtë), përhapja e gjerë e bektashizmit me doktrinat e tij liberale dhe fakti që Shqipëria nuk njohu asnjëherë grindje e luftëra fetare.
Megjithëse popullsia shqiptare i pati bërë ballë kësaj trysnie qindravjeçare dhe, siç shkruante udhëtari anglez Th. S. Hjugs (Th. S. Hughes) në vitin 1820, e ruajti të paprekur ndjenjën e kombësisë së vet, ndarja në tri fe të ndryshme e sidomos varësia e tyre nga institucione të huaja klerikale dhe politika e përçarjes fetare, e ndjekur ndaj shqiptarëve, e vështirësuan bashkimin e popullit shqiptar dhe u bënë pengesë në luftën e tij kundër zgjedhës së huaj për çlirimin kombëtar. Përveç kësaj, Porta e Lartë, Patrikana greke prej nga vareshin kishat ortodokse të Shqipërisë, si dhe fuqitë e tjera të huaja u përpoqën t’i përdornin fetë në Shqipëri si një mjet që i shërbente politikës së tyre. Rrjedhojat negative, që vinin nga kjo ndarje fetare e shqiptarëve, mund të shihen si një nga faktorët (pas atyre ekonomiko-shoqërorë), që përcaktuan ritmet disi të ngadalshme të procesit të emancipimit politik dhe të zgjimit kombëtar të shqiptarëve.
Ndarja e popullsisë në tri besime dhe politika e përçarjes fetare që ndiqej ndaj saj, nuk mund të mos shtronte përpara Lëvizjes Kombëtare Shqiptare disa detyra të veçanta, që nuk i ka njohur ajo e vendeve të krishtere ballkanike. Feja e përbashkët, krahas ideve kombëtare, ishte një faktor që i afronte shpirtërisht elementët përbërës të këtyre popujve ballkanikë dhe që shpejtoi bashkimin e tyre kombëtar në luftën çlirimtare kundër sundimtarëve osmanë, të cilët ishin myslimanë. Meqë popullsia e këtyre vendeve i përkiste të njëjtit besim fetar, udhëheqja e lëvizjes së tyre përfitoi nga antagonizmi fetar me sundimtarët osmanë për ta përdorur kishën si forcë ideologjike dhe agjitatore në lëvizjen çlirimtare. Ndërsa në Shqipërinë e shek. XIX, kur popullsia ishte e ndarë në tri besime të ndryshme fetare dhe kur 3/4 e saj ishte myslimane, domethënë kishte të njëjtën fe me sundimtarët osmanë, nuk mund të bëhej fjalë për këtë antagonizëm, të shtruar në rrafsh fetar.Në këto kushte bashkimi i shqiptarëve në luftën çlirimtare do të arrihej jashtë fesë, mbi fenë dhe vetëm i mbështetur në parimin e kombësisë. Rrjedhimisht lufta për afirmimin e parimit të kombësisë, që ishte e përbashkët për të gjitha lëvizjet kombëtare ballkanike, pati në Shqipëri veçoritë e saj, u ngrit jo vetëm jashtë fesë, por u drejtua njëherazi kundër identifikimit të përkatësisë fetare të elementëve të ndryshëm të popullsisë shqiptare me atë kombëtare dhe e zhveshi ndarjen fetare nga petku politik. Rilindësit bënë një punë këmbëngulëse e të vështirë për të kapërcyer dasitë fetare dhe politikën përçarëse të sundimtarëve osmanë e të Patrikanës së Stambollit, që identifikonin fenë me kombësinë. Ata luftuan gjithashtu kundër çdo orvatjeje për ta shndërruar ndarjen fetare në përçarje politike-fetare.
Rilindja Kombëtare u ndesh edhe me konceptet fetare mbi kombin. Ideologjisë së panislamizmit, të panortodoksizmit etj., që kishte gjetur mbështetje edhe në disa qarqe çifligare e borgjeze turkomane e grekomane shqiptare dhe që identifikonte fenë me kombësinë, ajo i kundërvuri iluminizmin e racionalizmin e vet e, në radhë të parë, konceptin mbi kombin shqiptar si një kategori e veçantë historike, që ishte një dhe i pandarë, megjithëse u takonte tri besimeve fetare, e që dallohej nga kombet e tjera.
Iluministët e vendosën Rilindjen Kombëtare në një platformë të përparuar, bashkëkohëse dhe jashtëfetare, në parimin e kombësisë, të shqiptarisë. Parimi “Feja e shqiptarit është shqiptaria”, që përshkon një literaturë të tërë politike e artistike të periudhës së Rilindjes, ishte pa dyshim afetar, por jo antifetar, një parim politik, që synonte bashkimin e shqiptarëve, pavarësisht nga përkatësia e tyre fetare. Ky koncept i shqiptarisë si feja e shqiptarëve pushtoi gjatë epokës së Rilindjes mendjet e zemrat e shqiptarëve, duke u bërë një forcë ideore, që bashkoi shpirtërisht e mendërisht shqiptarët në luftën për çlirimin kombëtar. Tradita historike
Rilindja trashëgoi nga shekujt e mëparshëm një pasuri të çmuar historiko-kulturore, me vlera morale e politike, mbi të cilën ajo u mbështet dhe të cilën e zhvilloi më tej në një rrafsh të ri, me një platformë të re ideologjike e politike. Ajo iu drejtua historisë dhe e përdori këtë trashëgimi për të afirmuar të drejtën e popullit shqiptar për të jetuar i lirë e i pavarur. Rilindësit i kthyen sytë nga e kaluara historike, jo vetëm pse kombi shqiptar, ashtu si kombet e tjera, merr prej andej burimin e tij, por edhe për t’i vënë provat e lashtësisë së tij në shërbim të detyrave që qëndronin para lëvizjes kombëtare: për të rritur krenarinë e bashkatdhetarëve në luftën e vështirë për çlirimin kombëtar, për të ndihmuar në ngritjen e ndërgjegjes së tyre kombëtare, për të forcuar më tej individualitetin e shqiptarëve si komb dhe bashkimin e tyre përballë sundimtarëve osmanë, për t’u dhënë një mbështetje historiko-shoqërore kërkesave kombëtare dhe për të tërhequr vëmendjen e opinionit publik të huaj ndaj çështjes shqiptare. Rilindësit e përdorën historinë si një mjet të fuqishëm në shërbim të kësaj çështjeje, si edhe për të hedhur poshtë pohimet e atyre shteteve, të cilët, për të arritur më lehtë synimet e tyre ekspansioniste ndaj Shqipërisë, ua mohuan shqiptarëve historinë. Rilindësit u kapën sidomos pas origjinës së lashtë të shqiptarëve dhe pas epokës së Skënderbeut. Në rastin e parë ata u përpoqën të argumentonin e të përhapnin tezën mbi origjinën pellazgjike ose ilire të popullit shqiptar dhe të provonin me këtë se shqiptarët janë ndër banorët më të vjetër të Ballkanit, autoktonë dhe zotër të ligjshëm të truallit të vet, të cilin askush nuk kishte të drejtë ta prekte. Në rastin e dytë, duke evokuar e duke pasqyruar gjerësisht në letërsi epokën e Skënderbeut, luftën e tij ngadhnjimtare kundër ushtrive të Perandorisë së fuqishme Osmane, rilindësit synonin të afirmonin vitalitetin e popullit shqiptar, aftësinë e tij për t’u bashkuar politikisht dhe të drejtën për tëformuar shtetin e vet kombëtar.
Historisë i janë drejtuar edhe rrethet politike të vendeve fqinje, sidomos pas formimit të shteteve kombëtare. Qarqet politike serbe evokuan Perandorinë e Stefan Dushanit të shek. XIV, ato greke Perandorinë Bizantine dhe ato bullgare Perandorinë Mesjetare të Borisit e të Simeonit. Sipas tyre, shtetet serb, grek e bullgar ishin trashëgimtarë të perandorive përkatëse mesjetare dhe rrjedhimisht kishin “të drejtën historike” të shtriheshin në kufijtë e dikurshëm. Mirëpo asnjë nga këto perandori nuk shtrihej në gjithë Ballkanin ose në pjesën më të madhe të tij, të banuar si në të kaluarën edhe në shek. XIX nga popuj të ndryshëm, që ishin zotër të trojeve ku jetonin. Rrjedhimisht synimi për t’i rikrijuar ato, që ishte shprehje e politikës ekspansioniste të këtyre shteteve, cenonte rëndë interesat e popujve ballkanikë, ndërsa, në rastin e shqiptarëve, çonte në pushtimin e territoreve të tyre etnike, amtare, ose në copëtimin e tyre. Orvatjet për përmbushjen e këtyre synimeve u bënë shkak për luftëra ndërmjet vetë vendeve ballkanike.
Përdorimi i traditës historike nga Lëvizja Kombëtare Shqiptare nuk kishte prirje të tilla ekspansioniste. Shqiptarët nuk kishin formuar në të kaluarën ndonjë perandori, së cilës t’i referoheshin mendimtarët e veprimtarët rilindës. Epoka më e ndritur, të cilën e evokuan rilindësit, ishte ajo e Skënderbeut. Por kufijtë e shtetit të lirë e të pavarur shqiptar, të krijuar prej tij në shek. XV shtriheshin në toka shqiptare, madje nuk i përfshinin të gjitha këto toka; ky shtet lindi dhe qëndroi në truallin shqiptar dhe zhvilloi, derisa u shtyp, një luftë mbrojtëse kundër agresionit osman.
Ndryshe nga ai i vendeve fqinje ballkanike, historicizmi i Rilindjes Shqiptare, argumentimi i karakterit historik të përkatësisë etnike të trojeve shqiptare, shërbeu si mbështetje për bashkimin politik të shqiptarëve dhe të territoreve të banuara prej tyre jo vetëm në të kaluarën, por edhe në periudhën më të re, në shek. XIX.
Faktori ndërkombëtar
Lufta për çlirimin kombëtar, për formimin e një shteti të bashkuar shqiptar, ashtu si në vendet e tjera të Ballkanit, edhe në Shqipëri nuk mund të zhvillohej jashtë ndikimit të Fuqive të Mëdha dhe të raporteve ndërkombëtare të kohës.
Në shek. XIX Fuqitë e Mëdha e kishin vënë Perandorinë Osmane nën ndikimin e tyre, ishin bërë tanimë një faktor i dorës së parë që përcaktonte fatin e saj dhe të zotërimeve të saj duke përfshirë edhe ato ballkanike. Të bindura tanimë përfundimisht se kjo Perandori po shkonte drejt shembjes së pashmangshme, këto shtete punonin për të forcuar më tej ndikimin në zotërimet e saj dhe mbi shtetet që do të dilnin pas rrënimit të saj. Në këto rrethana, si lëvizjet kombëtare, ashtu edhe procesi i formimit të shteteve nacionale, nuk mund të zhvilloheshin në mënyrë të pavarur dhe jashtë ndikimit e vullnetit të Fuqive të Mëdha. Ashtu si këto lëvizje, edhe ajo kombëtare shqiptare, ishin bërë pjesë e marrëdhënieve ndërkombëtare. Zgjidhja e çështjes kombëtare në këto vende përcaktohej në një shkallë të konsiderueshme nga këto marrëdhënie ndërkombëtare.
Kështu, edhe pse patën shpërthyer në Serbi kryengritja e parë më 1804 dhe e dyta më 1815, ndërsa në Greqi e në Rumani më 1821, këto vende u çliruan nga robëria osmane vetëm pas disfatës që Turqia pësoi në Luftën ruso-turke të viteve 1828-1829, kur, sipas traktateve të paqes ndërmjet Rusisë e Perandorisë Osmane, u njoh autonomia e principatës serbe dhe e Malit të Zi, u përforcua autonomia e principatave të Vllahisë e të Moldavisë dhe u njoh pavarësia e Greqisë, e cila u sanksionua edhe me Traktatin e Londrës të Fuqive të Mëdha më 1830. Edhe Bullgaria, ndonëse u përfshi më 1876 nga një lëvizje kryengritëse kundër robërisë osmane, u shpall si principatë autonome (pjesa veriore e saj) dhe si njësi shtetërore nën vasalitetin e sulltanit, me emrin Rumelia Lindore (pjesa jugore), pas shpartallimit të Perandorisë Osmane në Luftën ruso-turke të viteve 1877-1878 dhe pas Traktatit të Shën-Stefanit dhe atij të Berlinit më 1878.
Rol vendimtar ka pasur faktori i jashtëm edhe në Lëvizjen Kombëtare Shqiptare, si dhe në fatin e çështjes shqiptare në përgjithësi. Por, ndryshe nga vendet e tjera të Ballkanit, ndërhyrjet e këtij faktori në Lëvizjen Kombëtare Shqiptare të periudhës së Rilindjes kanë qenë, me ndonjë përjashtim, me rrjedhoja negative për zgjidhjen e çështjes shqiptare. Asnjë nga Fuqitë e Mëdha nuk e mori nën sqetull çështjen shqiptare dhe nuk u angazhua për zgjidhjen e saj. Ky qëndrim mospërfillës, madje edhe opozitar i shteteve evropiane ndaj çështjes kombëtare shqiptare, që do të vazhdonte edhe pas Rilindjes, ndonëse ka qenë diktuar nga interesat e tyre të njohur politikë dhe strategjikë në Ballkan dhe veçanërisht në Shqipëri, si edhe nga synimi për të ruajtur ekuilibrin ndërmjet tyre, ka qenë përcaktuar edhe nën ndikimin e faktorit fetar. Dihet se afria e besimit fetar ka nxitur jo vetëm Rusinë, ku identifikimi populist i kombit me fenë ishte më i spikatur (“rus” kishte kuptimin “kristian” - i krishterë), por edhe Fuqitë e tjera të Mëdha evropiane të përkrahnin lëvizjen kombëtare të popujve të krishterë të Ballkanit. Ndërkaq, lëvizja kombëtare e popullit shqiptar, shumica e të cilit i përkiste fesë myslimane, përgjithësisht nuk ka gëzuar një përkrahje të tillë edhe kur ka përjetuar kulmet e saj, madje të atilla që rrallë mund të ndeshen edhe në vendet e tjera të Ballkanit, siç kanë qenë periudha e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878-1881) dhe ajo e Kryengritjes së Përgjithshme të vitit 1912.Por edhe Fuqitë e Mëdha, ndonëse përgjithësisht i sinkronizonin veprimet e tyre kur ndërhynin në Perandorinë Osmane dhe posaçërisht në Shqipëri, nuk kanë mbajtur gjithnjë e të gjitha të njëjtin qëndrim ndaj çështjes shqiptare. Janë të njohura sidomos qëndrimet e veçanta të Austro-Hungarisë, e cila, edhe pse kur ishte fjala për ndërhyrjet në Perandorinë Osmane vepronte si një nga gjymtyrët më të rëndësishme të koncertit të shteteve evropiane, punonte njëherazi për të nxitur zhvillimin kulturor të shqiptarëve, që e shihte si një mjet për forcimin tek ata të ndjenjave kombëtare. Kjo politikë diktohej, pa dyshim, nga interesat e saj ekonomikë e politikë në Shqipëri, si vend me një pozicion të rëndësishëm në Adriatik, nga synimi i Vjenës për të shfrytëzuar për këta interesa Lëvizjen Kombëtare Shqiptare. Në pragun dhe sidomos gjatë luftërave ballkanike (1912-1913) Austro-Hungaria nisi të përkrahte në fillim idenë e vendosjes së një administrimi autonom në Shqipëri e më pas, në periudhën e përgatitjes së Shpalljes së Pavarësisë, atë të një shteti kombëtar shqiptar.
Ndërhyrja e faktorit të jashtëm në çështjen shqiptare ka qenë e shumëfishtë: krahas Fuqive të Mëdha në lëvizjen shqiptare ndërhynin jo vetëm me mjete propagandistike e diplomatike, por edhe me agresionin e hapur ushtarak, edhe shtetet fqinje (Serbia, Greqia dhe Mali i Zi). Duke filluar nga vitet 30 të shek. XIX, këto shtete ndiqnin një politikë ekspansioniste për pushtimin e tokave shqiptare. Në këto kushte Rilindja Shqiptare u detyrua ta drejtonte tehun e luftës njëherësh në dy fronte: kundër sunduesve osmanë për çlirimin kombëtar dhe kundër lakmive shoviniste të shteteve fqinje, të cilat përkraheshin nga Fuqitë e Mëdha, sidomos nga Rusia, për mbrojtjen e tërësisë territoriale të Shqipërisë. Lufta në dy fronte, me dy objektiva, përbënte një veçori të lëvizjes shqiptare të epokës së Rilindjes, e cila e bënte atë të dallohej nga lufta që zhvilluan kombet e tjera të Ballkanit në shek. XIX. Megjithatë, kjo veçori nuk i përjashtoi aspak shqiptarët e lëvizjen e tyre kombëtare nga fronti i përbashkët i qëndresës së popujve të Ballkanit kundër zgjedhës shekullore osmane, gjatë së cilës u treguan të gatshëm për të bashkëpunuar me popujt fqinj të Gadishullit Ballkanik dhe dhanë një kontribut të çmuar.
Pasojat e ndërhyrjeve të jashtme Shqipëria i ndjeu tepër rëndë. Brenda 40 vjetëve të fundit para Shpalljes së Pavarësisë (1912), Fuqitë e Mëdha dhe sidomos shtetet fqinje ballkanike, që përkraheshin prej tyre, ndërhynë, madje edhe me mjete ushtarake, dy herë në çështjen shqiptare: në vitet 1878-1881, kur iu kundërvunë Lidhjes së Prizrenit dhe kërkesave të vazhdueshme të saj për një shtet autonom shqiptar dhe kur me vendimet e Kongresit të Berlinit gjymtuan rëndë territoret shqiptare, si dhe më 1912-1913, kur edhe pse e njohën shtetin e pavarur, të porsashpallur shqiptar, i shkëputën atij më shumë se gjysmën e territoreve dhe të popullsisë, që ua aneksuan shteteve fqinje. Periodizimi i lëvizjes kombëtare
Epoka e Rilindjes dhe lëvizja kombëtare që u zhvillua gjatë saj përbëjnë një proces unik e tërësor. Megjithatë, sikurse është pranuar në historiografinë shqiptare, ajo ndahet në disa periudha ose faza.
Faza e parë fillon në vitet 30 të shek. XIX dhe vijon deri në vitet e shpërthimit të Krizës Lindore, më 1876-1877. Kjo është periudha e ndryshimeve të rëndësishme në jetën ekonomiko-shoqërore, politike e kulturore të vendit, e konsolidimit të procesit të formimit të shqiptarëve si komb. Në këtë fazë nis të përvijohet mendimi politik i Rilindjes, i ideologjisë dhe i programit të saj, që u përpunua nga ideologët e parë të Rilindjes. Përpjekjet për afirmimin e kombit shqiptar nëpërmjet lëvrimit e përhapjes së kulturës dhe të arsimit shqip u shoqëruan me një zhvillim të tillë të kulturës kombëtare të paparë deri atëherë, që në kushtet, në të cilat ndodhej Shqipëria asokohe, e pati qendrën e vet më shumë në kolonitë shqiptare tëmërgimit, por edhe brenda vendit. Në këtë fazë të lëvizjes kombëtare u formulua, ndonëse jo në mënyrë të plotë, edhe kërkesa e organizimit autonom të trojeve shqiptare. Kjo periudhë karakterizohet gjithashtu nga një varg kryengritjesh të popullsisë fshatare e qytetare që shpërthyen në vitet 30-40 dhe që vazhduan thuajse pa ndërprerje deri në fillimin e Krizës Lindore, më 1876-1877. Epoka e re historike në të cilën u zhvilluan u dha atyre tipare të reja, karakteristike për lëvizjet çlirimtare të Rilindjes.
Faza e dytë përfshin vitet 1878-1881, kur në kushtet e Krizës Lindore, një element i rëndësishëm i së cilës ishte edhe Lëvizja Kombëtare Shqiptare, u shënua një kthesë e rëndësishme në zhvillimin e saj, u krijua organizata mbarëshqiptare – Lidhja e Prizrenit. Lidhja dhe udhëheqësit e saj përpunuan programin më të plotë politik të lëvizjes kombëtare për mbrojtjen e tërësisë territoriale të Shqipërisë që kërcënohej nga monarkitë fqinje, për bashkimin e të gjitha trevave shqiptare në një shtet autonom kombëtar. Në këtë fazë, nën drejtimin e Lidhjes së Prizrenit dhe të udhëheqësve të saj më të vendosur, u bë përpjekja e parë për të sendërtuar me rrugën e luftës së armatosur programin e lëvizjes kombëtare, për të themeluar shtetin kombëtar shqiptar. Nga kjo fazë çështja shqiptare u bë një realitet objektiv në politikën ballkanike të Fuqive të Mëdha, një element i pandarë i kombinacioneve të tyre diplomatike në Ballkan dhe në Evropë.
Faza e tretë e lëvizjes kombëtare shtrihet nga vitet 1881 dhe mbyllet më 1908, me revolucionin e turqve të rinj. Në këtë periudhë Lëvizja Kombëtare Shqiptare, edhe pse nuk njohu pika të atilla kulmore, siç ishin vitet e Lidhjes së Prizrenit, erdhi duke u rritur, si nga pikëpamja cilësore, me zhvillimin e mëtejshëm të mendimit politik e të kulturës, ashtu edhe nga organizimi i saj. Në vitet e para pas shtypjes së Lidhjes së Prizrenit mori hov lufta për shkollën dhe kulturën kombëtare, u hodhën themelet e shkollës kombëtare, u zhvillua letërsia shqipe, u zgjerua publicistika shqiptare, zhvilloi veprimtarinë e vet një varg i tërë shkrimtarësh, mendimtarësh e publicistësh, që krijuan vepra, të cilat vunë themelet e letërsisë dhe të kulturës së sotme shqiptare. Në këtë periudhë zgjerohet më tej veprimtaria patriotike e kolonive shqiptare të mërgimit, që dhanë një kontribut të çmuar në lëvizjen kombëtare. Vitet e fundit të shek. XIX shënuan një ngritje të re të lëvizjes për autonominë e Shqipërisë, që u shpreh në dy drejtime kryesore: së pari, në përgatitjen e një vargu memorandumesh, peticionesh e traktatesh politike (ku spikat vepra “Shqipëria ç’ka qënë, ç’është dhe ç’do të bëhetë?”), me të cilat u pasurua më tej programi politik i Rilindjes për formimin e shtetit kombëtar, për organizimin e kushtetutën e tij; së dyti, në themelimin e një organizate të re mbarëshqiptare, të Lidhjes së Pejës (1899-1900), që mori përsipër të vazhdonte, në kushtet e reja, misionin historik të Lidhjes së Prizrenit. Themelimi i komiteteve “Për lirinë e Shqipërisë” dhe veprimtaria e tyre (1905-1908) ishte dëshmi e ngritjes së mëtejshme të shkallës së organizimit të lëvizjes kombëtare në këtë fazë. Ndonëse vazhdoi të zhvillohet në mënyrë të pavarur, me interesat e saj të veçanta, Lëvizja Kombëtare Shqiptare u bashkua me atë të turqve të rinj dhe u bë një faktor i rëndësishëm për fitoren e Revolucionit xhonturk të vitit 1908.Faza e katërt (1908-1912) hapet me fitoren e Revolucionit xhonturk dhe mbaron me Shpalljen e Pavarësisë të Shqipërisë më 28 Nëntor 1912. Kjo është periudha e rritjes së lëvizjes politiko-kulturore (më 1908-1910) dhe e kryengritjeve të mëdha shqiptare kundër sundimit osman në vitet 1910-1912, të cilat dallohen si nga përmasat e shkalla më e lartë e organizimit, ashtu edhe nga programi politik autonomist që parashtruan. Lëvizja kombëtare u bë në këto rrethana një faktor i rëndësishëm ndërkombëtar, ndërsa kryengritjet shqiptare të viteve 1910-1912 e dobësuan pushtetin osman në Ballkan dhe i hapën rrugën shkatërrimit të tij përfundimtar pas luftërave ballkanike të viteve 1912-1913.
Kryengritjet, sidomos ajo e përgjithshme e vitit 1912, përgatitën truallin për Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë, që ishte një fitore e madhe historike me të cilën mbyllet epoka e Rilindjes Kombëtare. Por, i shpallur në vitet e luftërave ballkanike dhe për shkak të vendimeve të padrejta të Konferencës së Londrës të Ambasadorëve të Fuqive të Mëdha (1912-1913), shteti i pavarur shqiptar nuk arriti të bashkojë, siç ishte përcaktuar në platformën politike të Rilindjes, të gjitha trojet e Shqipërisë, pjesa më e madhe e të cilave mbeti jashtë kufijve të tij, nën robërinë e shteteve fqinje, të Serbisë, të Malit të Zi e të Greqisë. Në këto rrethana çështja kombëtare shqiptare mbeti e pazgjidhur përfundimisht, duke u kthyer në periudhat më pas në një problem i lëvizjes për çlirimin kombëtar të asaj popullsie shqiptare që mbeti në ato shtete dhe duke u bërë njëherazi një faktor që ndikoi fuqishëm në marrëdhëniet e shtetit shqiptar me këto vende fqinje.