Pela dhe gomarica

Në stallën e një vile zotërinjsh jetonte një pelë shale dhe një gomaricë, që ishte gjithashtu kafshë shale, ose më mirë kafshë ngarkese. Gomarica e gjorë përdorej ashtu si përdoren sot kamionët, për të transportuar mallra, ndërsa shumë pak kujdeseshin për të.
Dhe kur ia vinin shalën e bënin vetëm për t’u bërë një xhiro fëmijëve ose kamerieres. Kurse pela kashaisej me shumë kujdes, e shaluar dhe e zbukuruar për festa dhe iu ofrohej për të kalëruar miqve të zgjedhur.
Grazhdi i saj ishte gjithmonë i mbushur me kashtë të zgjedhur dhe tërshërë nga më e mira. Derisa një ditë...
- Fat i bukur ky i imi, - po qahej një ditë gomarica e gjorë. - Bëj ato që bën ti, madje edhe shumë të tjera, kurse ti ia hedh vetëm me gudulisjet e mamuzeve të atij që të kalëron...
Për të hipur mbi kurrizin tënd kalorësi vishet në mënyrë elegante dhe kur është mbi shalë të gjithë e admirojnë dhe për këtë ti vazhdimisht trajtohesh me ushqim të zgjedhur.
Ndërsa ata që hipin mbi kurrizin tim më e pakta është që tallen me ta... e po ashtu më ngarkojnë edhe me barra të rënda, të cilat nganjëherë mezi i barti dhe më duket sikur po më këputen këmbët.
Dhe në fund ushqimi që e marr është shumë i dobët, sa mezi që më jep pakëz forcë”, vazhdoi të ankohej gomarica e gjorë, e cila nga mundimet vërtet ishte dobësuar shumë.
- E di, madje edhe mua më vjen keq, - iu përgjigj pela. - Por kështu e ka jeta: kush duron është detyruar të vuajë edhe për atë që nuk është.

Korbi që deshi të bëhej si shqiponja


Zogu i zotit Jupiter, shqiponja, një dash na merr. Një korb i zi që e kish parë, pandehte se i kishte ngjarë, prandaj kërkonte të marrë, një dash tjetër për të çarë. Për të ngrënë di e ha, po si shkaba takat s’ka. U ngre vajti në një stan, zgjodhi dashnë më të mirë; ish kaq i majmë dhe i pirë, sa për ta bërë kurban.

“Nuk e di kush të ka menduar”, tha korbi, “po je për mua”, dhe me vrap iu afrua. Po dashi kish lesh të dendur dhe të gjatë deri në shesh. Kur u sul korbi ta zërë, iu zunë këmbët në lesh dhe nuk mundi ta ngrejë. Dhe mundohet e gulçon. As që e ngre, as që e lëshon. Korbi i gjorë, faqezi, qante me lot, se s’iku dot. Kur vajti bariu, e zuri të gjallë.Ç’na mëson kjo përrallë? Vetveten, mor të mjerë, mos e mburrni, mos e gënjeni, se nuk jeni siç pandehni, burra trima si të tjerë; gjithë lulet erë mbajnë, po trëndafil nuk janë.