Mjellmat e Egra

Shumë kohë më parë, në një mbretëri shumë largë që këtej, jetonte një mbret i mirë dhe i ndjeshëm , babai i njimbëdhjetë princërve dhe i një princeshe me emrin Eliza. Fatkeqësisht mbreti mbeti i ve dhe mbas pak kohësh vendosi të martohej.
Mbretëresha e re ishte shumë e bukur, por fshihte një zemër të ligë. Njerka , e cila i urente fëmijët e mbretit, ariti që tu bënte magji duke i shendruar në mjellma, dhe te mohonte edhe Elizën, e cila, e mbetur tashmë pa shtëpi, u detyrua të strehoej në pyll.
Vajza e vogël u end nëpër pyll me ditë të tëra duke u ushqyer me gjethe e duke pirë ujë përroi. Ajo shpresonte se një ditë do ti gjente vëllezërit e saj.
Një ditë, tek endej në vetminë e saj, ariti në detin e ftohtë të veriut. Eliza shëtiste nepër guriçkat e lëmuara nga valët dhe për t’i dhënë kurajo vetes, thoshte: “Uji që është kaq delikat dhe transparent, sa e zbut dhe shkëmbin. Edhe unë duhet të jemë e duruar dhe mos të bie në dëshpërim. Do t’i gjejë vëllezërit e mi. Vendosmëria ime do të shpërblehet”.
Një mbrëmje Eliza pa njëmbëdhjetë mjellma me kurora në koka që fluturonin në qiell, dhe pastaj ndaluan në plazh.
Sapo prekën tokën , zogjtë u shëndruan në njëmbëdhjetë djelmosha të bukur. Eliza njohu vëllezërit e saj, doli nga vendi ku ishte fshehur dhe në kulmin e lumturisë vrapoi drejt tyre për t’i përqafuar.
- Motër e dashur! Më në fund u takuam! i tha njëri nga vëllezërit. Një tjetër shtoi:
- Pasnesër jemi të detyruar të nisemi dhe vetëm pas një viti mund të shikojmë atdheun. Do të kthehemi në një vend të huaj, shumë largë prej këtej, duke kaluar detin. Na duhet të udhëtojmë dy ditë!
- Më merni dhe mua me vete, mos më braktisni! - ju lut vajza.
- E dashur Eliza, si tja bejme duart tona janë të fuqishme, po krahët? Magjia që na bëri njerka jonë është me të vërtetë mizote. Sapo perëndonë djelli, ne shëndrohemi në njerëz dhe kjo na detyron që çdo natë të gjejmë një strehë. Për të ardhur deri këtu, duhet të udhëtojmë kur ditët janë më të gjata, pasi ta kemi kaluar natën nën ndonjë shkëmb. Po të morëm edhe ty, a ja dalim të arrijmë në kohë?
Eliza nuk ju përgjigj por sytë ju mbushën me lotë. Atëherë vëllezerit vendosen të rezikonin po atë natë, duke përgatitur një shtrat të varur, që do ta mbanin me radhë në fluturim.
Udhëtimi qe shumë i lodhshëm, por për fat aritën në kohë te shkëmbi. Pasi kaluan natën, në të gdhirë u nisën për në vendin e caktuar. Po atë natë Eliza pa në ëndër një zanë me emrin Morganë që banonte në një kështjellë. Ajo i tha:
- Në qoftëse do ti shpëtosh vëllezërit e tu, duhet të thurësh për ta njëmbëdhjetë tunika prej hithre. Por kujdes! Duhet të mbledhësh vetëm hithrën që ritet vetë, dhe mos haro që nga goja jote nuk duhet të dalë asnjë fjalë ose ankim deri sa ti mbarosh. Sapo ti përfundosh, hidhja përsipër vëllezërve që do çlirohen nga magjia!.
Në fund të ditës së dytë, mjellmat aritën në një ishull dhe e zbritën Elisën përpara një shpelle. Këtu ishte vendqëndrimi i tyre.
Ne hyrje të shpellës kishte hithra
Atëher Elisës ju kujtua ëndra dhe pa u menduar gjatë për vuajtjet që do kalonte, filloi të mblidhte barin. Duart e saj u skuqën dhe u ënjtën, por Elisa, megjithë dhimbjen që kishte, vazhdoj punën.
Vëllezërit e saj ne fillim nuk kuptuan se çfarë po bënte dhe u trembën edhe më shumë kur motra e tyre nuk fliste. Ata menduan se kjo ishte nje tjetër magji e njerkës së tyre.
Por sytë e mëdhenj dhe të butë të Elizës tregonin se nuk kishte magji, dhe kur vëllezërit panë duart e saj të fryra e të gjakosura, e kuptuan se çfardo gjëje që po bënte, vinte nga zemra e patjetër do ti shërbente për ti çliruar nga fati i egër.
Të mallëngjyer u afruan pranë saj dhe zemrat e tyre u mbushën me mirënjohje.
Një mëngjes, ndërsa Elisa po mblidhte hithra, e pa një mbret i ri, që u mahnit nga bukuria e saj dhe u dashurua me të.
Djali që ishte shume i mirë dhe i ndjeshëm, mendoj ta bënte të lumtur duke e çuar në mbretërinë e vet. Elisa që s’mund të fliste, u ndje shumë ngushtë.
Mbreti, duke e parë kaq të trishtuar, e lejoj të merte me vete ato tunika të çuditëshme. Atëhere vajza filloj të shpresonte përsëri.
Tashmë Eliza kish mbaruar pesë tunika. Edhe në kështjellë vazhdoj të thurte duke ngjallur dyshime tek këshilltari i oborit mbretëror, që kujtonte se ishte një shtrigë dinake dhe e keqe.
Këshilltari, për të vërtetuar dyshimet e tij, e ndiqte ditë e natë, prandaj një natë e pa të ikte vjedhurazi te varrezat për të mbledhur hithra.
Në atë orë atje kishte edhe shtriga të tjera që vallzonin nën dritën e hënës. Tashmë këshilltari nuk kishte më dyshime! Edhe Eliza ishte nje shtrigë e keqe!
- Madhëri, - i tha këshilltari mbretit, - do ta vërtetoj që ajo vashë nuk është e denjë për ju. Sonte do ta kuptoni pse!
Dhe kështu doli vertet. Mbreti e pa Elizen natën duke mbledhur hithra të tjera. S’kishte më dyshim!
- Populli do të gjukoj, - mendoj.
Eliza u denua që të digjej në turën e druve. E çuan në burg bashkë me tunikat dhe hithrat e mbledhura. Eliza edhe pse vuante, e vazhdoj punën pa pushim. S’kishte shumë kohë. Të nesërmen do të gjykohej.
Në të gdhirë e hipën në një ***oce dhe ndërsa thurte tunikën e fundit, i bënë një xhiro nëpër qytet që ta shikonin të gjithë.
Pa pritur të njëmbëdhjetë mjelmat zbritën nga qielli dhe rrethuan ***ocen. Eliza u prek kur pa vëllezërit. Tani sapo e kishte mbaruar dhe tunikën e fundit. I mori dhe ja u hodhi tunikat mjelmave mbi shpinë. Magjia u prish dhe në vend të mjelmave u dukën njëmbëdhjet prijsa të bukur. Nga lodhja e madhe Eliza humbi ndienjat. Atëherë vëllezërit i treguan të vërtetën mbretit dhe popullit.
Mbreti u ndje shumë i lumtur që thellë në zemrën e tij nuk kishte dyshuar për këtë vashë të bukur.
Eliza e mori veten shpejtë dhe u martua me mbretin e ri. Vëllezërit e saj më në fund të lirë, u nisën drejt kështjellës së të atit të tyre. Më në fund, e vërteta doli në shesh dhe njerka u largua njëher e për gjithmoni nga jeta e tyre.