Vjersha për fëmijë - Agim METBALA

ÇKA BËHET GJYSHI

Gjyshi shpesh bëhet kalë,
Herë me samar, herë me shalë;
Së pari nipi me të kaluron -
Kur zbret nipi, mbesa vrapon!

Gjyshi shpesh bëhet hamall,
Me nipin doemos ai shkon n'pazar;
Kjo punë s'diskutohet aspak,
Me mbesën duhet dalë në park!

Gjyshi bëhet i shurdhër shpesh,
Kur nipi thyen diç, ai mbyll një vesh;
Kur mbesa ndonjë vazo thyen ore -
Bëhet aktor dhe kinse fle!

Gjyshi shpesh nuk sheh, or burrë,
Kur nipi me ngjyrë, pikturon n'mur,
Bëhet fare se sytë e kanë lënë -
Kur mbesa prish basmën me gërshërë!

Të gjitha këto gjyshi i bënë me dëshirë,
Se nipin dhe mbesën i ka xhevahirë;
Janë të vegjël, janë fëmijë -
Duhet të derdhin më shumë energji!

Gjyshi ata i kupton fare mirë,
Për çdo gabim, u jep këshillë;
Ashtu në lojë, fare pa ngarkesë -
Gjyshi edukon nipin dhe të voglën mbesë!

MAMI KA ARDHUR
EDHE ME NJË DJALË

Në buzët e Fatkos,
Buzëqeshja vërdallë;
Gëzimi si mbreti -
I rri mbi çepallë.

Në Fytyrën e Fatkos,
Ylberi or mik;
Në sytë e tij -
Deti Adriatik!

Nxiton oborrit,
vrapon n'mahallë;
Nxiton te daja -
Gjyshen e puthë n'ball!

Babit para uzinës,
I del ballë për ballë:
- Nga spitali mami -
Ka ardhur edhe me një djalë!

NË FAQET E ÇUPËZËS


Në faqet e çupëzës -
Fle bukuria e hënës,
Në faqet e çupëzës -
Është malli i nënës,
Në faqet e çupëzës -
Mësuesja ka gëzimin,
Në faqet e çupëzës -
Babai gjen dëfrimin,
Në faqet e çupëzës -
Poeti gjen frymëzimin!

1971

Ç’JANË VOGËLUSHËT?


Vogëlushët sheqerka janë –
Sheqerka faqet i kanë!

Vogëlushët qershi janë –
Qershi faqet i kanë!

Vogëlushët dredhëza janë –
Plotë dredhëza ballin e kanë!

Vogëlushët kumbulla janë –
Kumbulla sytë i kanë!

Vogëlushët lule janë –
Tërë lule flokët i kanë!

Ndaj fëmijët kështu si janë –
Janë ambasadorët tanë!

MAMI VAJZË KA LINDUR


Do të shtrihet qeshja,
Do të shtohet gëzimi,
Do të ndihet qarja –
Do të fluturojë dëfrimi!

Do të rriten puthjet,
Do të pakësohen gotat,
Do të shumohen kordelet,
Do të këndojnë motrat!

Do të lindin përrallat,
Do të derdhet bokalli,
Do të blehen dardhat,
Do të shtohet malli!

Do të...
Do të...
Do të...
Edhe njëqind,
Mami vajzë ka lind!

KU BANON MËSUESJA

Mësuesja ime banon:
- Në çdo fletë të fletores,
Në çdo fotografi të librit,
Në lojën e fitores,
Në detin e gëzimit!

Mësuesja ime banon:
- Thellë në këngën time,
Në çdo pranverë,
Në qeshjet plot glzime,
Në çdo ylber...
Banon mësuesja ime!

1985

NËSE DIKUSH...


Nëse dikush ka humbur besimin,
Nëse dikush ka humbur buzëqeshjen,
Nëse dikush ka humbur dëfrimin,
Nëse dikush ka humbur përkëdheljen,
Nëse dkush ka humbur këngën...
N’çerdhe të fëmijëve le të vijë menjëherë -
Më një vend, tok i gjen shënd e verë!

1972

GJUHA E BIRIT TIM


Tota është gotë,
Ndoshta bëhet gota në mot,
Lali është mami –
Dhe ju mos u tallni,
Buka është pape,
Kështu thotë edhe për domate,
Mishi është lisi,
Për atë edhe plisi është lisi,
Për pantallonat thotë tole,
Këtë punë mos e bëni të madhe,
Çokollata është lata,
Fjalë nuk ka për sallata...

Po, kështu flet plot gëzim –
Albioni i vogël, biri im!

1985

ËNDRRA


Ëndrra prej derës në derë,
I merr fëmijët për dore
Dhe i shëtit prore:
- Buzë Drinit të Bardhë,
Thellë në male,
I çon në livadhe,
Në çdo arë,
Në Niagarë,
Deri te Muri kinez,
Deri te deti japonez,
I lanë në Adriatik,
I çon në Arktik…
Ua lyen bukën me marmelatë,
U jep nga një çokollatë,
Ua blen nga dy çikleta,
Ua fal nga tri trotineta,
Ua mbushë grushtat me monedha,
Yllkave u lidh kordela,
Shumë pesa në fletore,
Në duar nga katër akullore…

Dhe n’mëngjes lehtë-lehtë,
Me karrocë të blertë,
Përshëndetet plot shëndet -
E kthehet në sarajin e vet!

1985

DYZET VJET PRAPA –


Prej shëtitjes m’kthehet biri,
Nga Prizreni monumental;
Me plot emocion dhe dashuri -
Më shpjegon si ciceron i rrallë!

- Eh, or babi, çfarë peizazhesh,
Pamë ne rrugës nga autobusi;
Pikërisht si në pelegrinazhe -
Befasohej edhe mësuesi!

Sa pitoresk Drini i Bardhë,
Valet i shkonin shkumë-shkumë;
Të dy Krushat pamje kanë rimarrë
Zemra m’u rrit m’u bë lumë!

N’Landovicë u çmallëm me dëshmorë,
Të gjithë ishin si dragonj të malit;
Nga dhembja diç më therte n’kraharor -
T’them t’vërtetën për sytë e ballit!

Shtëpia e Lidhjes së Prizrenit,
Të gjithëve rend na fascinoi;
Ju përkulëm në shenjë respekti -
Burrave t’mëdhenj, që kjo tokë i dhuroi!

Portretet e kolosëve tanë,
Na shikonin n’sy me krenari;
Sikur donin të na thonin:
- E gëzofshit lirinë ju brezat e ri!

Edhe n’kala ishim n’vizitë,
Pamje t’mrekullueshme kishte;
Prizrenin e shikonte n’rritë -
Ngjante në një lulishte!

Pimë ujë të freskët t’Shadërvanit,
Mu në qendër ku bënte freski;
I bëmë vizitë edhe Hamamit -
Me atë arkitekturë për mrekulli!

Më fliste biri me ëndje si orator,
Unë e dëgjoja plot melankoli;
M’ktheu dyzet vjet prapa në Nëntor -
Kur n’shëtitje isha me shokët e mi!

2001

Rrëfenjëza nga përmbledhja "DETI NË SHTËPI"

PAJTIMI

- Mami, pse rri e mërzitur?
- Më dhemb paksa koka!
- Albi, më sjell "Rilindjen"!
- Pse nuk ia kërkon mamit?
Mami e babi heshtën... Albi e shikoi një herë mamin e pastaj edhe babin.
Pas kësaj heshtjeje, Albi i drejtohet babit:
- Babi, ti më pate thënë se me shokët e shoqet, nuk duhet të mos flasim.
- Po, ashtu, biri im!
- Po ti përse nuk flet me shoqen tënde?
Babi qeshi. Qeshi edhe mami. Babai ia kërkoi mamit gazetën. Ajo ia solli.
Albi i gëzuar i hypi fshesës edhe filloi të "kalurojë" nëpër dhomë...

ËNDRRA E LULES-

Kishte rënë lulja në djep –
Lehtë, lehtë, lehtë…
Era e përkundi –
Dhe ashtu e mori gjumi.
Ëndërroi lulja shumë –
Për pak sa nuk u rrëzua n’lumë,
Bletës i dha nektar shumë,
Vizitoi një dëshmor –
N’parkun përkujtimor,
Vajti edhe n’shkollë –
Drejt te mësuesja n’dorë…
Deshti ende të ëndërrojë,
E zgjoi një pikë vesë:
- Hej lule, mirëmëngjes!
Lulja hapi gojën –
I shtriu petalet,
Si çdo lule e malit…
- Eh, moj vesë, ç’pashë ëndërr –
Si nuk ishte zgjëndërr!?

1984

SHTATORI-


Ka hapëruar shtatori,
Si princ i rrallë;
Dhe me vete solli –
Gëzimin vërdallë.

Në Anadrininë time,
Rrushi u skuq, u zverdh;
Pjeshkët fare të buta –
Janë mbushur sheqer...

Era e lazdruar,
Buzë Drinit vallëzon;
Reja e zbardhur...
Harta gjeografike vizaton.

Piktori magjik –
Me plot shend,
Pashtrikun... or mik –
E pikturon n’t’argjendtë.

Lejleku me shëndet,
Letrën përshëndetëse e shkroi;
Dallëndyshja krahëlehtë –
Akrobacionet e fundit na i dhuroi.

Në çdo shkollë,
Oborri gumëzhinë;
Yllkat e fatosat faqemollë –
Me dije... prijnë.

Ka hapëruar shtatori,
Si princ i rrallë;
E me vete na solli –
Gëzimin vërdallë!

NGA KAPELA I DALLOJA

Në plazhin e Durrësit,
Takova dy fëmijë;
Dalloheshin nga të tjerë -
Me shumë veçori...

Flokë ngjyrë kafe,
Të dytë sytë e zi;
Thuase një hundë -
Gojë të njejtë për mrekulli.

Gjatësi të barabartë,
Buzëqeshje shumë identike;
Ecje pa asnjë ndryshim -
Kështu ishin moj mike!

Veshur triko të bardhë,
Brekët lara-lara;
Vështroja njërin, tjetrin -
Përsëri nga e para!

Nuk shihja asnjë dallim,
Shpirti mu mbush me mall;
I putha të dytë me mallëngjim -
Zemra vërtet m'u bë mal!

Në plazhin e Durrësit,
Këta binjakë i zura shokë;
Veç nga kapela i dalloja -
Cili është Andi e cili Frok!

KUR DO TË RRITEM UNË...

Kur mami shkon në treg,
Ndoshta kthehet n’ëmbëltore;
Kot së koti e lus unë –
Ajo s’më merr dot për dore...

Babi kur niset në punë,
Me punëtorë dhe punëtore;
Kot e përqafoi me afsh unë –
As ai s’më mori për dore...

N’mëngjes, n’ora shtatë,
Vëllai im me shokë shkolle;
Niset me ëndje për në mësim
As ai s’më mori për dore...

E motra ime shkoi n’ekskursion,
Pranë një përmendore;
Kot e luta butas unë –
As ajo s’më mori për dore...

Një ditë kur ishin tok,
U thashë të gjithëve prore;
- Më dëgjoni, kur të rritem –
As unë s’ju marr për dore!

TRENI ME MIJËRA VAGONA

Sot kur isha në livadh,
Aty nën një dardhë,
Trenin më të gjatë –
Unë vetë e kam parë,
Me këta dy sy -
Që i kam në ballë.
Vinte, shkonte,
Sillte, çonte…
Grur të bardhë…
Ty, ty, ty, t-y-y-y!
Burisë i mëshonin,
Vagonat si një –
Në rresht marshonin.
Po për nderë,
Unë vetë e kam parë –
Me këta dy sy –
Që i kam në ballë,
Aty ndër një dardhë,
Milingonat bartnin -
Grurë të bardhë!

SI MORI BENI NJËSH

Mësuesja Bletë,
Vogëlushit Ben,
I dha një vjershë –
Të mësojë përmendsh!

Beni në vete tha:
- Shtatë ditë java i ka,
Kam kohë për argëtim,
Por edhe për mësim!

E hëna shpejtë kaloi –
Beni te daja shkoi,
Edhe e martja vajti –
Beni librin s’e hapi!

E mërkura iku si shigjetë –
Beni voziti një biçikletë,
E enjtja si e enjtja –
Në mesnatë e zuri e premtja!

E premtja iku si në gjumë –
Beni u la në lumë,
E shtuna – ditë pazari –
U bë Beni si tregtari!

E diel ditë e pushimit –
Beni në fushën e argëtimit...
Të hënën mësuesja Bletë,
E pyeti vogëlushin me shend:

- Eh, mor i dashur Ben,
Vjershën e di përmendsh?
Beni nuk tha asnjë fjalë –
Kuptohet, njëshi në ditar!