Luani, ujku dhe dhelpra

Luani nuk ndihej mirë. I shtrirë në strofullin e vet hidhte vështrimin e tij të shuar mbi të gjitha kafshët që kishin ardhur për t’i thënë një fjalë ngushëlluese mbretit të tyre.
- Qenkeni të gjithë! - buzëqeshi luani me keqardhje.
- Jo, - hungëroi me keqdashësi ujku. - Mungon dhelpra! Na vjen turp për të, madhëri!
Por dhelpra ishte duke hyrë ndërkohë dhe nuk i shpëtoi më asnjë fjalë ujkut.
- Ah! - ulëriu luani, ndërkohë që të gjithë i lanë vendin dhelprës.
- Paske ardhur më në fund! Përse kaq me vonesë, vallë?
- Ndryshe nga këta parazitët që të rrinë rrotull më kot, - iu përgjigj dhelpra, - iu përvesha punës për të gjetur kurën e duhur për t’ju shëruar. Dhe e gjeta!
- Vërtet? - tha luani. - E ç’është kjo kurë?
- Kura është, - fishkëlleu dhelpra, - që të rrjepësh një ujk dhe të mbështillesh me lëkurën e tij sa është ngrohtë!
- Jo! - ulëriu ujku. - Ndihmë!
Mund ta merrni me mend se ç’ndodhi më pas, pasi kush kërkon t’i bëjë varrin të tjerëve bie vetë brenda.
Ezopi