Ujku dhe qengji

Ndërsa pinte ujë në krye të një përroi që rridhte, një ujk pa një qengj pak më poshtë rrjedhës. Meqë e ndau mendjen ta sulmonte, egërsira filloi të mendonte një justifikim të besueshëm për ta bërë qengjin pre e vet. - Maskara, - bërtiti, duke iu afruar. - Si guxon të turbullosh ujin që pi unë?- Të lutem, më fal, - ia ktheu qengji me zë të mekur, - po nuk e kuptoj si ta turbulluakam unë ujin, kur ai rrjedh nga ti tek unë dhe jo nga unë tek ti.- Sido që të jetë, - iu kundërpërgjigj bisha. - Mirë, po a nuk të kujtohet vetëm një vit më parë ke folur keq për mua pas kurrizit.- Oh, zotëri, - tha qengji, - unë nuk kisha lindur ende para një vit.- Mirë, - vazhdoi me të vetën ujku, - nëse nuk ke qenë ti, ka qenë nëna jote, njëlloj është për mua. Sidoqoftë, nuk ke pse më kundërshton kot. Prapëseprapë do të ha për darkë. Dhe, pa thënë asnjë fjalë më shumë, u lëshua mbi qengjin e shkretë e të pambrojtur dhe e bëri copë e çikë.Porosia që del nga kjo fabul është: Një tiran do të gjejë gjithmonë një shkak për krimin e vet. Kështu nuk jep dobi që një i pafajshëm përpiqet të kërkojë drejtësi nëpërmjet arsyetimit, kur armiku i vet ka ndërmend të tregohet i padrejtë.