Ujku, dhia dhe kecat

Dhia kishte bërë një shtëpi të bukur në pyll dhe aty mbyllte kecat e vet kur dilte për të kërkuar bar të freskët për veten dhe të vegjlit e saj. Meqenëse aty rrotull sillej ujku, sa herë që dilte dhia i porosiste të vegjlit e vet që të mos ia hapnin derën askujt përveç asaj, të cilën do ta njihnin jo vetëm nga zëri po edhe nga një strofë kënge që thoshte: “Keca, kecushë, hapeni portën, të prisni nënën!”

Një ditë, ujku që rrinte fshehur prapa një peme, e dëgjoi dhinë ndërsa po këndonte strofën e këngës. Priti çastin e duhur, pastaj shkoi të trokiste në portën e shtëpizës dhe të këndonte me zërin e tij si buri e vjetër:

- Keca, kecushë, hapeni portën të prisni nënën.

- Nuk je nëna jonë! Nëna jonë e ka zërin të ëmbël dhe kënga e saj është ndryshe! - bërtitën kecat dhe natyrisht, nuk ia hapën portën.

Kështu që ujku mbeti me gisht në gojë dhe me barkun bosh. Ai bëri edhe disa përpjekje duke u munduar ta tëhollojë zërin dhe të dukej si ai i dhisë por kot, se kecat nuk u mashtruan dhe ata e njihnin zërin e ëmbël të së ëmës, sikur e njeh foshnja e vogël zërin e nënës, dhe nësë është duke qarë menjëherë ndalet. /zeri.info/